Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει.

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ως που να βρούμε τα νερά του βουνού.
Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.
Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου".
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
Ο ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο
μήπως "έρχεται εξ Ομονοίας"
"Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος
"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε
δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια'
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά'
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γέρο φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ' ουρανού.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
ολοένα ταξιδεύει
κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι
που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια
που δεν μπορούν να κινήσουν την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα
σφυρίζουν
μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
παραπετάσματα βουνών
αρχιπέλαγα
γυμνοί γρανίτες...
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝlΑ 937.

Aνεκδοτάκια!

"Ένας Έλληνας και ένας Αιγύπτιος συζητούσαν για τον πολιτισμό τους:
- Εμείς έχουμε τις πυραμίδες,
- Κι εμείς έχουμε την Ακρόπολη.
- Εμείς σκάψαμε κάτω από τις πυραμίδες και...

βρήκαμε καλώδια.
- Και τι μ' αυτό;
- Πάει να πει πως τότε υπήρχαν τηλέφωνα!
- Κι εμείς σκάψαμε κάτω από την Ακρόπολη και δεν βρήκαμε τίποτα!
- Και τι με αυτό;
- Πάει να πει πως τότε είχαν κινητή τηλεφωνία!!!"


#2

ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΙΑΤΡΩΝ
ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΗΣ ΛΕΕΙ:

«Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΧΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ, ΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΣΕ...

ΕΞΗ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ
ΨΑΧΝΕΙ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ !»


ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΛΕΕΙ:

«ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ
ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΕΝΟΣ ΑΤΟΜΟΥ, ΤΟ ΒΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΑΙ..
ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΒΔΟΜΑΔΕΣ
ΨΑΧΝΕΙ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ !!»


ΕΝΑΣ ΡΩΣΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΕΕΙ:

« ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ
ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΗ ΠΟΥ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΙΣΗ ΚΑΡΔΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ, ΤΗΝ ΒΑΖΟΥΜΕ
ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΚΑΙ
ΣΕ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ !!!"



ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑΕΙ :

« ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ, ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΟΛΥ ΠΙΣΩ !! ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΕΛΛΑΔΑ ΠΗΡΑΜΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΧΩΡΙΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ Α@@Α ΤΟΝ ΒΑΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ..
ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ ΨΑΧΝΕΙ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ!!!

Θυμήσου, σώμα...

Θυμήσου, σώμα...
Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1918)

William Shakespear: SONNET 18

SONNET 18
Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date:
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou owest;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou growest:
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this and this gives life to thee.