Kαλά Χριστούγεννα!

Χριστός γεννάται σήμερον, εν Βηθλεέμ τη πόλη!...
Kαλά Χριστούγεννα!

Bach Weihnachtsoratorium BWV248 (1/3)

Book sniffing!

Merry Christmas to you all!

Merry Christmas to you all!

http://www.youtube.com/watch?v=JcXW0Se4HMs&feature=share

"Γι'αυτό σ'αγαπώ" - Χ.Αλεξίου~N.Ρασούλη (Τρίπλα 2012)

Ένα τραγούδι από την "Τρίπλα" που τραγουδάμε μαζί με την Χαρούλα και την ευχαριστώ πολύ γι' αυτήν της την πρόταση! Είναι μεγάλη μου χαρά, τιμή και συγκίνηση να τραγουδώ ένα τραγούδι του πατέρα μου μαζί της και φυσικά την μουσική του εξαιρετικού Χρήστου Νικολόπουλου. =)

http://www.youtube.com/watch?v=xwco_USpF7A

Aυτοβιογραφία Μανώλη Ρασούλη, «Οι βερβελίδες της Αμάλθειας. Αναφορά στο Χόμο Σάπιενς»

"Ένα βιβλίο δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή, αυτή, π.χ., που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Τα δισεκατομμύρια στιγμές που πέρασαν στο υποσυνείδητό μου. Ούτως ειπείν, το παρόν είναι ένα ποσοστό 10%, μια κεντρική ιδέα της ζωής μου. Να ξεκαθαρίσω ότι, άλλο εγώ, άλλο τα βιβλία μου, τα τραγούδια μου. Δεν είμαι το έργο μου. Είμαι η ζωντανή μου συνείδηση."
Εμμανουήλ Ρασούλης Ντέβα Παρινίτο

(Aυτοβιογραφία Μανώλη Ρασούλη, «Οι βερβελίδες της Αμάλθειας. Αναφορά στο Χόμο Σάπιενς»)

"Τώρα τι κάνω"

Κάποιος ανέβασε το τραγούδι "Τώρα τι κάνω" και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας γιατί το θεωρώ μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του ελληνικού τραγουδιού, και να πω, ότι γράφτηκε από τον Μανώλη Ρασούλη για τον αδελφικό φίλο του και συνεργάτη Μάνο Λοϊζο, και να, τώρα που ηχογραφήθηκε με την μουσική και την φωνή της Χαρούλας πάνω στην μελωδία του "Καλημέρα ήλιε" του Μάνου...
Συγκλονιστική στιγμή...Σε ποιόν "Μανώλη-Μάνο" να το πρωτοτραγουδήσεις Χαρούλα μου;...

http://youtu.be/UGq9xkXbMYk

Κυκλοφόρησε "η Τρίπλα"!

Κυκλοφόρησε "η Τρίπλα" του Μανώλο και της Χαρούλας!
Και βέβαια των Νικολόπουλου, Αλλαγιάννη, Βαγιόπουλου, Περίδη, Πόλικερ! Καλοτάξιδο και είθε οι "πυρηνικές εκρήξεις" που θα κάνει, να αναστήσουν τον Πολιτισμό μας!

Πρωινό τσιγάρο...

Δεν καπνίζω, αλλά αύριο... ένα πρωϊνό τσιγάρο...Τιμής ένεκεν...

Άλκης Αλκαίος - Νότης Μαρουδής~ Πρωινό Τσιγάρο

http://www.youtube.com/watch?v=68W-TRoLvf8

=)

Περί "Τρίπλας"

Θέλω να τονίσω τα λόγια του εξαιρετκού συνθέτη και εξαιρετικού φίλου και συνεργάτη του Μανώλη Ρασούλη, Χρήστου Νικολόπουλου, από την σημερινή παρουσίαση της "Τρίπλας" στο Sierra, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για να βρεί και η "Τρίπλα" τον δρόμο της αλλά και το καλό ελληνικό τραγούδι:
"Θέλω να πω στους ραδιοφωνικούς παραγωγούς να κρίνουν και να τα παρουσιάσουν βάσει της αισθητικής τους και όχι μέσω δεδομένων playlist, «ώστε να βρει τον δρόμο του αυτό το CD".
Ας γίνουν αυτά τα λόγια, το άνοιγμα της καινούργιας βάσης επικοινωνίας των ακροατών με τους Έλληνες δημιουργούς και τραγουδιστές.

"Ένεκα βύθισης του πλοίου"

"Την καινούργια Οδύσσεια μας ας γλεντήσουμε,
έστω κι αν στο σκοτεινό βυθό χτυπήσουμε,
πέντε Έλληνες στον Άδη θα μας περιμένουνε,
να τον κανουμε ρημάδι κι ας τ' απαγορεύουνε" 

http://www.youtube.com/watch?v=bTichwrXfWA&feature=share

"Η πρώτη αγάπη"

Το δεύτερο τραγούδι που μόλις άρχισε να ακούγεται στο ραδιόφωνο από την "τρίπλα"!
"Η πρώτη αγάπη", είναι σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου.

http://www.youtube.com/watch?v=JePXbOpVvRA&feature=g-high-lik

Υποκειμενικότητα ή αντικειμενικότητα στην Τέχνη;

Μια σκέψη για τα περί υποκειμενικότητας και αντικειμενικότητας της τέχνης.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχει υποκειμενικότητα στην τέχνη. Η Τέχνη είναι αμείλικτη. Δεν υπάρχει υποκειμενικότητα στην ποιότητα και την αισθητική. Υπάρχει μόνο: τι κεραίες έχουμε εμείς και πώς τις αφουγκραζόμαστε. Να κάτι ενδιαφέρον:

Ουσπένσκυ αλλά και Γκουρτζίεφ περί Τέχνης:

"Πρέπει πρώτα απ’ όλα να θυμόσαστε ότι υπάρχουν δύο είδη τέχνης, το ένα εντελώς διαφορετικό από το άλλο-η υποκειμενική και η αντικειμενική τέχνη. Όλα όσα γνωρίζετε, όλα όσα ονομάζετε τέχνη, είναι υποκειμενική τέχνη, δηλαδή κάτι που δεν το ονομάζω καθόλου τέχνη, διότι τέχνη ονομάζω μόνον την αντικειμενική.

Είναι δύσκολο να ορίσω τι ονομάζω αντικειμενική τέχνη, πρώτα απ’ όλα επειδή αποδίδετε στην υποκειμενική τέχνη χαρακτηριστικά της αντικειμενικής και ύστερα, αν τύχει να βρεθείτε μπροστά σε έργα αντικειμενικής τέχνης, τα παίρνετε στο ίδιο επίπεδο όπως και τα έργα υποκειμενικής τέχνης.
Θα προσπαθήσω να γίνω σαφής. Λέτε – ο καλλιτέχνης δημιουργεί. Εγώ το λέω αυτό μόνο σε σχέση με την αντικειμενική τέχνη. Σε σχέση με την υποκειμενική τέχνη λέω ότι «δημιουργείται». Εσείς δεν τα ξεχωρίζετε αυτά, αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η διαφορά. Ύστερα αποδίδετε στην υποκειμενική τέχνη μια αμετάβλητη δράση, δηλαδή περιμένετε ότι τα έργα της υποκειμενικής τέχνης θα έχουν την ίδια επίδραση σε όλους. Σκεπτόμαστε π.χ. ότι ένα πένθιμο εμβατήριο θα πρέπει να προκαλέσει σε όλους θλιβερές και ιεροπρεπείς σκέψεις και ότι κάθε χορευτική μουσική θα

προκαλέσει χαρούμενες σκέψεις. Αλλά δεν είναι έτσι. Τα πάντα είναι θέμα συνειρμών. Αν μια μέρα που μου συμβαίνει κάτι πολύ δυσάρεστο ακούσω κάποιο ζωηρό σκοπό για πρώτη φορά, αυτός ο σκοπός θα ξυπνάει μέσα μου θλιβερές και καταθλιπτικές σκέψεις σε όλη μου τη ζωή. Κι αν μια μέρα που είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος ακούσω ένα θλιμμένο σκοπό, αυτός ο σκοπός πάντα θα ξυπνάει μέσα μου χαρούμενες σκέψεις . Αυτό ισχύει για τα πάντα.
Η διαφορά ανάμεσα στην αντικειμενική και στην υποκειμενική τέχνη είναι ότι στην αντικειμενική τέχνη ο καλλιτέχνης πραγματικά «δημιουργεί», δηλαδή κάνει αυτό που έχει σκοπό να κάνει, εμφυσά στο έργο του όλες τις ιδέες και όλα τα αισθήματα που θέλει να τους εμφυσήσει. Και η επίδραση αυτού του έργου στους ανθρώπους είναι απόλυτα καθορισμένη. Φυσικά, ο καθένας θα δεχθεί, ανάλογα με το επίπεδό του, τις ίδιες ιδέες και τα ίδια αισθήματα που ήθελε να τους μεταβιβάσει ο καλλιτέχνης. Δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα συμπτωματικό είτε στη δημιουργία είτε στις εντυπώσεις της αντικειμενικής τέχνης.
Στην υποκειμενική τέχνη όλα είναι συμπτωματικά. Ο καλλιτέχνης, όπως είπα ήδη, δε δημιουργεί. Το έργο του «δημιουργείται».Αυτό σημαίνει ότι κατέχεται από ιδέες, σκέψεις, διαθέσεις, που ο ίδιος δεν κατανοεί που δεν μπορεί καθόλου να τις ελέγξει. Τον κυβερνούν και εκφράζονται με τη μια ή την άλλη μορφή. Και αφού πάρουν συμπτωματικά τη μια ή την άλλη μορφή, αυτή η μορφή, το ίδιο συμπτωματικά, επηρεάζει τον άνθρωπο με αυτόν ή τον άλλον τρόπο. Ανάλογα με τη διάθεσή του,τα γούστα του, τις συνήθειές του, τη φύση της ύπνωσης που μέσα σε αυτήν ζει και τα παρόμοια. Δεν υπάρχει τίποτα το μόνιμο σε αυτήν, τίποτα το καθορισμένο. Στην αντικειμενική τέχνη δεν υπάρχει τίποτα το ακαθόριστο.-«Δε θα εξαφανιζόταν η τέχνη αν γινόταν καθορισμένη, έτσι όπως λέτε;» ρώτησε κάποιος από μας. «Κι εκείνο που ξεχωρίζει την τέχνη από την επιστήμη, δεν είναι μια κάποια ακαθοριστία και κάποια ρευστότητα; Αν φύγει αυτή η ακαθοριστία, αν αφαιρέσετε το γεγονός ότι ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν ξέρει τι θα φτιάξει ή τι εντύπωση θα κάνει το έργο του στους ανθρώπους, τότε θα είναι ένα «βιβλίο» και όχι τέχνη».
«Δεν ξέρω τι λες», είπε ο Γκιουρτζίεφ. «Έχουμε διαφορετικά κριτήρια. Εγώ μετράω την αξία της τέχνης από τη συνειδητότητά της κι εσύ τη μετράς από την ασυνειδητότητά της Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Ένα αντικειμενικό έργο θα έπρεπε να είναι ένα «βιβλίο» όπως λες. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο καλλιτέχνης μεταβιβάζει τις ιδέες του όχι άμεσα, με λόγια ή σημεία ή ιερογλυφικά, αλλά με ορισμένα συναισθήματα που τα προκαλεί συνειδητά και με τακτικό τρόπο, γνωρίζοντας τι κάνει και γιατί το κάνει.

«Έχουν διασωθεί θρύλοι», είπε κάποιος από τους παρόντες, «για αγάλματα θεών σε αρχαίους Ελληνικούς ναούς, π.χ. το άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, που προκαλούσαν πάντα και σε όλους, μια καθορισμένη και ταυτόσημη εντύπωση».
«Αυτό είναι αλήθεια», είπε ο Γ. «Και μόνον το ότι υπάρχουν τέτοιες ιστορίες δείχνει ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως η διαφορά ανάμεσα στην πραγματική και στην ψεύτικη τέχνη βρισκόταν ακριβώς σε αυτό, δηλαδή σε μια μόνιμη ή διαφορετικά, σε μια συμπτωματική εντύπωση»...
... Η μηχανική ανθρωπότητα δεν μπορεί να έχει άλλη τέχνη από την υποκειμενική. Η αντικειμενική τέχνη απαιτεί, τουλάχιστον αναλαμπές, αντικειμενικής συνειδητότητας. Για να καταλάβει κανείς σωστά αυτές τις αναλαμπές και να τις χρησιμοποιήσει σωστά, χρειάζεται μεγάλη εσωτερική ενότητα και μεγάλος αυτοέλεγχος."

Είμαι ο ζητιάνος του εαυτού μου.

            Λοιπόν...Μια άλλη πραγματικότητα. 
      Και ώ τι χαρά και περηφάνεια να έχεις γονείς μοναδικούς, χαρισματικούς, που ο κόσμος τους λατρεύει. Κι εσύ βέβαια όπου για άπειρα χρόνια δεν γνωρίζεις καν αυτή τους την ξεχωριστή προσωπικότητα. Κοινώς, όταν είσαι παιδί, χέστηκες αν ο γονιός σου είναι διάσημος. (Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ενδιαφέρεσαι γι' αυτήν τους την πλευρά, γιατί εσύ απλά τους λατρεύεις ότι κι αν είναι).
        Και δυστυχώς, έρχεται μια στιγμή που "φεύγουν" από κοντά ΣΟΥ κι εσύ μέσα στο κοινό πένθος όλων των ανθρώπων, πρέπει να ταξινομήσεις και να "ξαναγεννήσεις" το έργο τους. Ιδιαίτερα όταν αυτό ήταν και επιθυμία τους.
         Και εδώ έρχεται η φοβερή πραγματικότητα. Έρχεται η ώρα που μαζεύεις το υλικό για να φτιάξεις ένα αρχείο σε πρώτο στάδιο.

         Και ξαφνικά, έρχεσαι αντιμέτωπος με ανθρώπους, φίλους του γονιού σου κατά κανόνα (υπόψη όχι όλους ευτυχώς!) που δεν έρχεται ο ίδιος να σου πει: "ξέρεις, είχε αφήσει και εδώ κάποια πράγματα. Πάρτα να τα βάλεις στο αρχείο". Και δεν μιλάω για τα ίδια. Ένα αντίγραφο. Μια φωτοτυπία. Όχι. Πρέπει να τα ζητήσεις εσύ και να φας ένα "ΟΧΙ" στη μάπα ύπουλο και παράξενο. "Ξέρεις, δεν νομίζω να έχω κάτι..., μπά, του τα είχα δώσει όλα, κλπ".
          Κι εσύ, επειδή μπορεί να έρθει κάποια στιγμή να χρειαστείς αυτά που ΞΕΡΕΙΣ ότι έχει ο άλλος και σου τα αρνείται, - για μια βιογραφία πχ-  λες σε κάποιον τρίτο να τα ζητήσει. Έναν λίγο πιο...πειστικό. 

Και Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ θυμούνται ότι τα έχουν! Η θύμηση επανέρχεται γερή δυνατή και βέβαια αποτελεσματική.
Και σας ρωτάω: Οποία η θέσις μου;...

Χυτήριο#3 - Μια ανάμνηση.

        Το "Χυτήριο" μου θύμισε μια ιστορία. Πάσχα στο Λονδίνο, αρκετά μικρή, πάμε με τον πατέρα μου για Ανάσταση σε μία ορθόδοξη εκκλησία.
 Παρένθεση: Και ο πατέρας μου αλλά και η μητέρα μου, προερχόμενοι από δύο πολύ θρησκευόμενες οικογένειες. Και εκείνος και η μητέρα μου, κύρηξαν την επανάστασή τους στο θρησκευτικό στάτους τοων οικογενειών τους. Εγώ, ξέφυγα. Βλέπετε η αγάπη που έχει το εγγόνι στους παππούδες και στις γιαγιάδες στις πολυ παιδικές ηλικίες, παίζει καθοριστικό ρόλο.
Και ο πατέρας μου, αλλά και η μητέρα μου, θρυλικούς καυγάδες με τις οικογένειές τους σε φιλοσοφικά και θρησκευτικά θέματα. Όχι πάντα βέβαια.
        Εγώ, ξέφυγα.
Θα σας πω ότι μικρή, εκτός από το παραδοσιακό φυλαχτό που μου είχαν καρφιτσωμένο στο εσωτερικό του μπλουζακίου μου, κυκλοφορούσα και με κονκάρδα του Αγ. Σπυρίδωνα. Αυτό, αρκετά πριν βάλω τις κονκάρδες των scorpions, motley crue, motorhead κλπ.
Κλείνει η παρένθεση με τα βοηθητικά στοιχεία.
        Πάμε λοιπόν στην εκκλησία. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει κι εκείνος μια κονκάρδα εκείνη την ημέρα μαζί μ' εμένα που άρχιζα να μαζεύω τις συγκροτηματοκονκάρδες αρειμανίως. Εκείνος, αγόρασε μια άσπρη που με κόκκινα γράμματα έγραφε:" God is atheist".
Εγώ, να χοροπηδάω από τα νεύρα μου. Μα τι ήθελες και την αγόρασες αυτήν την κονκάρδα;;" του έλεγα. Μου έλεγε ότι ήθελε να δει τις αντιδράσεις των υπολοίπων -Κυπρίων κυρίως- στην εκκλησία. Εγώ, κατακόκκινη από νεύρα και ντροπή. Μουρμούραγα σε όλη τη διάρκεια. Τελειώνει η λειτουργία, γίνεται η Ανάσταση -παρεπιπτόντως, μην σας έρθει ποτέ η φαεινή για Ανάσταση στο Λονδίνο. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Εγώ: "Και τι κατάλαβες τώρα;; Που μπήκαμε μέσα και μας κοιτούσαν όλοι;; Που τόνα;; Που τ' άλλο;;" το εγγόνι μάχιμο. Κι αφού χιλιοσυζητήσαμε, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: Μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις και όπου θέλεις. Όμως, αυτό το δικαίωμά σου, γεννά μία βασική υποχρέωση. Αυτομάτως σέβεσαι αυτό που ο άλλος πιστεύει ή νοιώθει, ειδικά όταν εισέρχεσαι σε χώρο που αφορά την δική του θρησκεία. Όπου κι αν είναι αυτός ο χώρος, όποια κι αν είναι αυτή η θρησκεία, φιλοσοφία, ιδεολογία. Όταν θέλεις να καταλάβεις ή να μελετήσεις την πνευματικότητα του άλλου, είσαι ΕΝΤΕΛΩΣ υποχρεωμένος να την σεβαστείς. Αυτά, λόγια του πατέρα μου. Όχι μόνο για να ηρεμήσει εμένα που είχα πάθει μια μικρή παράκρουση και γιατί ήμουν παιδί και όφειλε να μου εξηγήσει, αλλά και για τον ίδιο. Και πράγματι, πάντα έτσι έπραττε, πάντα έτσι έπραττα. Και αυτό, είναι θεμέλια λίθος της αλληλοκατανόησης των λαών και των ανθρώπων.

Χυτήριο #2. Η δύναμη της εικόνας

Εχθές έξω από το "Χυτήριο" υπήρχαν και μερικές πολύ ανθρώπινες ως και χαριτωμένες στιγμές που δείχνουν ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και ωραία θα ήταν αν όλοι δικοί μας είμασταν. Κάποιοι πιτσιρικάδες των ΜΑΤ -γιατί για πιτσιρικάδες πρόκειται και όταν το σκέφτομαι μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι...- χάζευαν έναν ηθοποιό που έπαιζε στο LAPD, τον Γιώργο Χρυσοστόμου -υποδύονταν έναν wild αστυνομικό στην

σειρά αυτή- ο οποίος στεκόταν μπροστά τους σοβαρότατος και αυτά, τα ΜΑΤάκια, είχαν ψαρώσει τελείως. Μίλαγαν μεταξύ τους κοιτάζοντάς τον και η σκηνή είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ένας ηθοποιός μ' ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο που έπαιζε σαν ρόλο την δική τους ζωή. Κι εκείνοι μπροστά του, ο ρόλος του, ζωή τους. Αλλά βλέπετε, η εικόνα έχει τεράστια δύναμη. Και η εικόνα του προσώπου του ηθοποιού "ακινητοποιούσε" βλέμμα και σώμα των νεαρών ΜΑΤατζήδων.

Και θέλω να σταθώ εκεί. Αυτήν την εικόνα τους έπρεπε εχθές να την χρησιμοποιήσουν οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες γενικότερα. Την αναγνωρισιμότητα του προσώπου τους έπρεπε να την διαθέσουν στην προστασία του χώρου που υπηρετούν. Στο ελεύθερο θέατρο. Στην ελεύθερη Τέχνη. Γι' αυτό συνεχίζω να λέω, για την τραγική η απουσία των καλλιτεχνών εχθές στο "Χυτήριο". Η δύναμή της παρουσία τους εκεί, θα μπορούσε να ξεπεράσει την φασαρία που δημιουργεί ο κάθε τραμπούκος, ήταν απούσα. Τραγικά. Ψυχή τε και σώματι.

Χυτήριο. Πού είσασταν Έλληνες του Αισχύλου και του Αριστοφάνη;

         Για άλλη μια φορά ο Πολιτισμός έχασε από τους  δικούς του ανθρώπους. Σήμερα στο Χυτήριο. Όχι όσοι θα έπρεπε να είναι. Ούτε για πλάκα. Και το χειρότερο; Όχι όσοι εκπρόσωποι του Πολιτισμού θα έπρεπε να είναι. Όχι ούτε για πλάκα. Με το μικροσκόπιο τους έψαχνες. Θα το ξαναπώ ότι δεν μου αρέσει καθόλου το θέμα της θεατρικής παράστασης που ανεβαίνει στο θέατρο αυτό εκ πρώτης και χωρίς να έχω ακριβή γνώση (για να μπω σε μια πρώτη, πιο αυθόρμητα άμεση αντίδραση).
      ΟΜΩΣ.
      Βρίσκω ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ την όποια φίμωση της έκφρασης της Τέχνης. Είναι φασιστική, χυδαία, φτηνή και λιγουλιάρικη. Η Τέχνη δεν εξιστορεί. Ερμηνεύει εκδοχές και πτυχές, ακόμα και τις πιο κρυφές, του νου και της ψυχής. Πτυχές, που αν δεν έρθουν στο φως, μένουν μέσα βαθειά, βαλτώνουν και μεταλλάσσονται σε αποκρουστικές ψυχοοντότητες. Δεν λυτρώνονται ποτέ και δεν πάμε πουθενά χωρίς την λύτρωσή τους.
       Μαζευτήκαμε εκεί κάποιοι άνθρωποι. Οι από δω, προστατεύοντας την ελευθερία του λόγου και οι από 'κει, προστατεύοντας τα θεία. Τουλάχιστον αυτό νομίζαμε όλοι.   
       Άρχισε ένας σαχλός συνθηματικός διάλογος των από 'δω και των από 'κει. Οι από 'κει, να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο (γνώμη μου είναι ότι και οι από 'δω θα έπρεπε να τον τραγουδάνε για να δείξουν ακριβώς ότι όλοι βρισκόμαστε στην ίδια πατρίδα) και οι από 'δω άρχισαν να ανατριχιάζουν στο άκουσμα του ύμνου ή κάποιοι άρχισαν να γελάνε με τους από 'κει χλευάζοντάς τους και φωνάζοντας: "Ψωμί, παιδεία ελευθερία, η χούντα δεν σταμάτησε το '73". Καμμιά 20αριά φωνές. Όχι πολύ δυνατές, πλην ολίγων.
       Αν πρέπει να πω πραγματικά τι συνέβαινε εκεί μέσα από το δικό μου πρισματοσκόπιο, θα έλεγα ότι όσοι μαζεύτηκαν να υπερασπιστούν την ελευθερία του λόγου, κάτι άκρως και επιτακτικώς αναγκαίο, καπελώνονταν- ή και ηθελημένα κάποιοι- από πολιτικά συνθήματα φαινομενικά σχετικά, ουσιαστικά άσχετα.
        Ο Πολιτισμός δεν έχει καμμία ανάγκη την πολιτική συνθηματολογία. Αποτελεί από μόνος του μια ιερή ενότητα μακρυά από οποιαδήποτε πολιτική σκοπιμότητα. Εκείνος εκφράζει την Πολιτική και όχι η Πολιτική εκείνον.
       Με τους από 'κει δεν θα ασχοληθώ ιδιαιτέρως. Πάντα υπήρχε φανατισμός στους θρησκευτικούς κόλπους και πάντα θα υπάρχει. Όμως, απουσία στην υπεράσπιση του Πολιτισμού, ειδικά από τους ίδιους τους ανθρώπους του, δεν ανέχεται.
     Πού ήταν όλοι οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι θεατράνθρωποι, οι εικαστικοί, οι μουσικοί, οι χορευτές; Οι καλλιτέχνες με την ευαίσθητη ψυχή και με την απύθμενη έκφραση;
     Δεν ξέρω. Αλήθεια ΔΕΝ γνωρίζω. Δεν μπορούσαν; Τους φάνηκε ανούσιος ο λόγος μιας τέτοιας υπεράσπισης; Φοβήθηκαν; Βαρέθηκαν; Δεν ήξεραν καν τι γίνεται; Δεν ξέρω. Βρεθήκαμε εκεί με τον Φοίβο Δεληβοριά και γυρνώντας γύρω-γύρω τα κεφάλια μας, ψάχναμε. Έλεγε ο Φοίβος: "Έπρεπε να κλείσουν όλα τα θέατρα σήμερα και να έρθουν όλοι εδώ. Ειδικά με τα όσα συνέβησαν εχθές."
      Φτάσαμε στο σημείο, έξω από ένα θέατρο, να ακούγονται τα χειρότερα υβρεολογήματα από ανθρώπους δήθεν υπερασπιστές της θρησκείας -αστείο από τους συγκεκριμένους υπερασπιστές- και φτάσαμε στο σημείο να μπουκάρουν βουλευτές με το έτσι θέλω στις κλούβες "ελευθερώνοντας" του δικούς τους επιθετικούς συλληφθέντες, χωρίς να κουνηθεί αστυνομικός από την θέση του.
     Πλην λοιπών ελαχίστων εξαιρέσεων, που είσασταν άνθρωποι του Πολιτισμού; Πού είστε και τον αφήνετε βορά στα δόντια των απαίδευτων και υβριστών του;
     Πού είσασταν Έλληνες του Αισχύλου και του Αριστοφάνη;
        Πού;

O Μανώλο, εγώ και η κλασσική μουσική!

        Με τον Μανώλο (τον μπαμπά μου δηλαδή), είχαμε πολλές "μουσικές διαφωνίες" μέσα στα χρόνια. Αυτός Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Καζαντζίδη, εγώ και τους δικούς μας, αλλά ήμουν από πολύ μικρή μοτσαρτομάνιακ, μπετοβενομανής, "μου άρεσε" τρομερά ο Μπραμς και ήμουν, όπως έλεγε και ο ίδιος, Καλλολόγος, δηλαδή μέχρι κοκκάλου φαν της Κάλλας. Δώστου να λέει εκείνος, δώστου να λέω εγώ, έσπρωχνε ο ένας, έσπρωχνε ο άλλος. 
         Ευτυχώς! Γιατί το μουσικό big bang που έγινε μέσα μας -και στους δύο- ήταν που μας έκανε να τρέχουμε μαζί από τον Θεοδωράκη στον Μπραμς και από τον Καζαντζίδη στην Κάλλας. Eίχε πολύ πλάκα και εξαιρετικό ενδιαφέρον.
        Μία λοιπόν από τις πρώτες "πύρρειες νίκες" μου σε σχέση με τους κλασσικούς μουσουργούς, ήταν όταν πήγε για πρώτη φορά ταξίδι στο Ισραήλ και μου ζήτησε να του γράψω μερικά cd για να ακούει στο ταξίδι του και εκεί. Έκανα μια επιλογή από τα πιο αγαπημένα μου. Δεν θα το ξεχάσω. με πήρε τηλέφωνο από την Ιερουσαλήμ και μου λέει με έναν βαθύ θαυμασμό: "Τι ήταν αυτή η Κάλλας;!... Η ακρόπολη με τις Καρυάτιδες και όλη η αρχαία τραγωδία μαζί!"
          Αυτό ήταν. Πήγαινε και αγόραζε το ένα cd μετά το άλλο! Εμένα η χαρά και η ικανοποίησή μου δεν λέγονταν! Κι ήμουν ακόμα πιο πολύ χαρούμενη, γιατί ο άτιμος είχε έναν τρόπο να πιάνει κατευθείαν τον πυρήνα της δημιουργίας και το μετέτρεπε σ' έναν εκπληκτικό νέο κόσμο και για μένα που δεν μου μάθαινε κανείς και κανένα ωδείο!

          Μια μέρα με πήρε όμως συγκλονισμένος. Και εννοώ πολύ συγκλονισμένος. Σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει. Μου λέει: "Αυτό είναι! Αυτός είναι!" 
Και μου βάζει από το ακουστικό του τηλεφώνου ν' ακούσω ένα έργο του Τσαϊκόφσκι που του είχε φέρει τα μέσα έξω... "Marche Slave"...    
         Αυτό θέλω κι εγώ να μοιραστώ εδώ μαζί σας... Το έργο αυτό, που τόσο τον συγκλόνισε και που μας ένωσε τόσο πολύ...

       Γιατί δεν είμαστε στον κόσμο αυτό μόνο γονείς και παιδιά,

      αλλά και ενωμένες ψυχές...

 

http://www.youtube.com/watch?v=YwqdOhF6LhE&feature=related 

28 Σεπτεμβρίου... Happy Birthday dad...

        Κάποια φορά, έτυχε να είναι στην Αθήνα την ημέρα των γενεθλίων του. 

   Σχετικά σπάνιο πράγμα. Του είπα λοιπόν αδιάφορα να μην πάει πουθενά εκείνη την ημέρα, να έρθει στο σπίτι να φάμε, μιας και θα ήταν τα γενέθλιά του. Δεν έδωσα έμφαση όμως, για να μην υποψιαστεί. 

       Είχα καλέσει όλα του τ' αδέλφια, ζούσε ακόμα κι ο Μηνάκος ο μικρός του αδελφός, τ' ανήψια, τα εγγόνια των αδερφιών του. Χαμός. Είμαστε μεγάλο σόϊ. Δεν ήξερε τίποτα. Είχαν μαζευτεί όλοι σπίτι με κλειστά τα φώτα. 

Του είχα δώσει ραντεβού κάπου πιο πέρα από το σπίτι, γιατί συνήθως ερχόταν απροειδοποίητα και δεν μπορούσα να τον ελέγξω μην έρθει ξαφνικά σπίτι. Πήγα λοιπόν, τον πήρα από το ραντεβού, μη δίνοντας καμμία σημασία στ' ότι γιόρταζε. Κοινώς σφύριζα αδιάφορα.
      Φτάσαμε στο σπίτι, ψιλοσκοτάδι και ησυχία. Με το που μπαίνει στο σαλόνι, έγινε ένας χαμός! Σαμπάνιες, γέλια, φωνές, τραγούδια, παιδιά, στολισμοί, φαγητά! Της μουρλής έγινε. Έμεινε άφωνος! Χάρηκε, κοκκίνησε από συστολή, έλεγε συνέχεια: "βρε παιδιά, μα βρε παιδιά μου τη φέρατε" γελούσαν και τα μουστάκια του! 

Ήταν αξέχαστη μέρα εκείνη!...

Αλληλογραφία Άκη Πάνου και Μάνου Χατζιδάκι!

Η αλληλογραφία του Άκη Πάνου με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Μιά σατιρική και αιχμηρή έμμετρη επιστολή του Άκη έφερε την αποδοχή και τη μετέπειτα φιλία.
Το 1975, ο Άκης Πάνου έστειλε την παρακάτω σύντομη επιστολή στους διευθυντές των τότε κρατικών ραδιοφωνικών σταθμών:

«Κύριε διευθυντά,
παρακαλώ γνωρίσατέ μου τους λόγους εξωστρακισμού της εργασίας μου όσο και εμού, από τα αφ' ημάς μέσα ενημέρωσης».

Ο Μάνος Χατζιδάκις, τότε διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, του απάντησε με την παρακάτω επιστολή:
«Δεν γνωρίζω την περίπτωσή σας και σας διαβεβαιώ ότι εις όλας τας αλλαγάς που επιχειρούμεν προς το καλύτερον των προγραμμάτων του ΕΙΡΤ, δεν έπεσαν εις την αντίληψήν μου, ούτε η εργασία σας, ούτε ο εξωστρακισμός της εργασίας σας, κατά συνέπειαν. Ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα της διαμαρτυρίας σας».
Υπογραφή : Μάνος Χατζιδάκις

Η ανταπάντηση του Άκη στο Μάνο ήταν έμμετρη:

"Ομολογώ πως τά'χασα και ντράπηκα λιγάκι
παίρνοντας την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι
εκ της οποίας φαίνεται σαφώς πως δεν υπάρχω
ή ότι ψύλλους στ' άχυρα επί ματαίω ψάχνω.

Δεν είναι αλήθεια και μικρό, μια φυσιογνωμία
της μουσικής της διεθνούς όπως o κατωτέρω
να σου δηλώνει καθαρά και εν πάση συντομία
«σας θεωρώ ανύπαρκτο, ποιος είστε, δεν σας ξέρω.»

Βεβαίως είναι φυσικό, ο Μάνος Χατζιδάκις
να αγνοεί το ασήμαντο καθ' όλα άτομό μου.
Ομοίως είναι φυσικό, σαν άνθρωπος πολλάκις
να βρίζω τη μικρότητα και το φιλότιμό μου.

Όμως δεν απευθύνθηκα στον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
αλλά εις την διεύθυνση και επανειλημμένως.
Αν μ' αγνοεί ο μουσουργός (*) πικραίνομαι λιγάκι,
αλλά ο σιορ διευθυντής, τι λέει τ' ανθρωπάκι;

Υπάρχουνε τραγούδια μου γνωστά και ουκ ολίγα
που τά' γραψα όσες φορές με τσίμπησε η μύγα.
Τραγούδια που εμπήκανε στου καθενός το στόμα
και μόνο η διεύθυνσις τα αγνοεί ακόμα.

Τα ράφια του αρχείου σας αν ψάξετε λιγάκι
θα βρείτε τα τραγούδια μου τα ταλαιπωρημένα
εκεί στα ακατάλληλα, στο πίσω το ραφάκι,
Όχι εκεί, λίγο πιο κει, αυτά τα αραχνιασμένα.

Αλλά μια και είμαι άγνωστος
να συστηθώ μου μένει,
ελπίζω εις δικαίωσιν
όσον κι οι πεθαμένοι.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω στην Αθήνα,
είμαι υιός του Στέφανου και της Ελευθερίας.
Τα παιδικά παιχνίδια μου μπουζούκι, μαντολίνα,
επάγγελμά μου μουσικός μηδέν κατηγορίας.

Οι αριθμοί ταυτότητας και διαβατηρίου,
μητρώου στρατιωτικού και απολυτηρίου,
νομίζω δεν χρειάζονται και δεν τους παραθέτω,
στεφανοχάρτι τό'χασα και τρέχα γύρευέ το.

Οι οφθαλμοί μου γαλανοί. Και το ανάστημά μου
δεκαοκτώ εκατοστά, ή ένα και εβδομήντα.
Άτεκνος με μια σύζυγο, τα τρία τα σκυλιά μου,
πρόπερσι σαραντάρησα και πάω για πενήντα.

Με ότι κι αν ασχοληθώ έχω επιτυχία,
γράφω στιχάκια, μουσική, σκαλίζω, ζωγραφίζω.
Κουσούρια: ο εγωισμός και η βωμολοχία
αν και αποφεύγω να μιλώ και πιο πολύ να βρίζω.

Ελλείψεις: ανοργάνωτος στας δημοσίας σχέσεις
και χλευαστής της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης
που αν υπάρχουν μέσα σου, έτσι και ψευτοδέσεις
τα ρίχνεις στον απόπατο, σκουπίζεσαι και φεύγεις.

Άπιστος ως το κόκκαλο για κείνα που δεν είδα.
Φανατικός εθνικιστής, μ' όλη τη γη πατρίδα.
Δείχνω πως τους ανάξιους τους θεωρώ μεγάλους
ώστε να αποθρασύνονται, να μου πατάν τους κάλους.

Ελπίζω να σας φτάνουνε ετούτα τα στοιχεία.
Αν πάλι δεν σας φτάνουνε, ζητήσατέ μου κι άλλα,
κόλλες και γραμματόσημα στοιχίζουνε ψιχία
(ανάθεμά σε βρωμερή, απαίσια κουφάλα).

Αυτό δεν ήταν για σας και να με συγχωρείτε.
Ήτανε για το δόντι μου, που πρέπει να το βγάλω.
Από ένα δόντι ο άνθρωπος, πόσο ταλαιπωρείται.
Διατελώ μετά τιμής. Αυτά και τίποτε άλλο.

Άκης Πάνου του Στεφάνου.
Καλλιτέχνης γενικώς,
για την περίπτωσή μας
τραγωδός εμπειρικός."

Με έκπληξη ο Άκης Πάνου έλαβε την παρακάτω ευγενέστατη και σοβαρότατη απάντηση του Χατζιδάκι στο δικό του δηκτικό στιχούργημα:

"Ζητώ συγνώμη διότι δεν εγνώριζα την περίπτωσίν σας. Πληροφορηθείς την γνησιότητα της εργασίας σας και του ήθους σας εις τον επαγγελματικό τομέα, εζήτησα και άκουσα τον δίσκο σας. Νά' στε δε σίγουρος, ότι εφ' εξής δεν πρόκειται ν' αφήσω τους παραγωγούς μας να αγνοήσουν εις τα προγράμματά τους την μουσικήν εργασίαν σας.
Μετά τιμής
Μ. Χατζιδάκις
Διευθυντής προγράμματος το ΕΙΡΤ
25/6/75 "

Δύο σπουδαίοι Έλληνες!

Alberto Casillas, ένας σημερινός μικρός ήρωας!

27. Η καλύτερη φωτογραφία που έχω δει! Όλες οι άλλες με το ξύλο και τα αίματα δείχνουν την σκληρή αλήθεια, αυτή εδώ όμως δείχνει τι θα πει τσαμπουκαλεμένη ανθρωπιά!
    Alberto Casillas, ο καταστηματάρχης του εστιατορίου "Prado" που προστάτεψε τους διαδηλωτές εχθές στην Μαδρίτη!
    
     

    
    

    
    
    
    
    

    
    

    
    

    Crónica de como se desarrolló el "rodea el congreso" el 25S

    
    

    http://www.youtube.com/watch?v=UDCRgqspmyU&feature=share

Andy Williams

Και...η ζωή συνεχίζεται...Σε άλλο επίπεδο...RIP velvet voice...

Moon River
 http://www.youtube.com/watch?v=flm4xcOyiCo

"Μονοφάτσι-Μελιδοχώρι", Ρουσσέτος Παναγιωτάκης

"Μονοφάτσι-Μελιδοχώρι"

Του Κρητικού μας ζωγράφου, Ρουσσέτου Παναγιωτάκη.

Μάνος Χατζιδάκις, περί πνευματικών δικαιωμάτων.

"Γνωρίζοντας πως στα πνευματικά δικαιώματα και στον σεβασμό τους, η χώρα μας συναγωνίζεται την Ουγκάντα, το Αφγανιστάν και την Τουρκία του Εβρέν, προειδοποιώ όλους τους υποανάπτυκτους και με μειωμένη συνείδηση που πραγματοποιούν στον τόπο μα ελληνικά σήριαλς, γυρίζουν ελληνικές ταινίες «ποιότητος» ή μη, επιμελούνται τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παιχνίδια, τοποθετούν μουσική στα ρολόγια των τηλεοπτικών σταθμών ωσότου αρχίσουν οι ειδήσεις, κι ακόμη, όσους μεταχειρίζονται μουσική στο ασανσέρ, στις καφετέριες, στα εστιατόρια και στα αναψυκτήρια, στις διαφημίσεις και στα σούπερ-μάρκετ, κι ακόμη, όσα υπουργεία διαφημίζουν ή τουριστικά ή βιομηχανικά ή αναπτυξιακά την ανέραστη Ελλάδα, προειδοποιώ πως αν μεταχειριστούν τμήμα ή ολόκληρα κομμάτια μουσικής μου, οποιασδήποτε μουσικής μου, θα μεταχειριστώ κάθε δυνατότητα που μου παρέχει ο Νόμος για να κυνηγήσω τους εξακολουθητικά ασυνείδητους που μεταχειρίζονται μουσική μου. Επί πλέον, θα απαιτήσω 500.000 δραχμές για κάθε τρίλεπτο –έως τρίλεπτο– που θα περιέχει μουσική μου, χωρίς την έγγραφη άδειά μου.

Είναι λυπηρό πως μόνο μια τέτοια «προειδοποίηση» είναι δυνατόν να ισχύει και ν’ αντιμετωπίζει την ασυδοσία του «καλλιτεχνικού» μας «κατεστημένου».

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
Δεκέμβριος 1983"

"Στο κόκκινο 105,5" με το UNFOLLOW

Mόλις άκουσα μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή της Φωτεινής Λαμπρίδη στο "kokkino 105.5" με τα παιδιά που είναι υπεύθυνα στο περιοδκό UNFOLLOW, με αφορμή την αυριανή εκδήλωση στο σύλλογο αρχαιολόγων στο Θησείο με θέμα την άνοδο του φασισμού και μεταξυ των υπολοίπων μου δημιουργήθηκε μια γιγαντιαία απορία. Στην ερώτηση της δημοσιογράφου αν περίμεναν αυτήν την έξαρση του φασισμού, απάντησαν "όχι σε τέτο

ιο σημείο και μ' αυτόν τον τρόπο". Ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι Έλληνες και ειδικά οι αριστερά (κι εδώ είναι η απορία μου) δεν πήραν χαμπάρι από πού μας ήρθε όλο αυτό το φασιστικό φαινόμενο και βέβαια με αυτή την μορφή. Αναλώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια αποκαλώντας 'φασισμό' οτιδήποτε δεν συντονίζεται με την αριστερή ιδεολογία και πιο πολύ, απομακρύνθηκαν τραγικά μέσα από την εμμονική απασχόληση με την θεωρία, από την λαίκή έφραση του ανθρώπου. Μίλησαν για το κτήνος που απελευθερώνεται μέσα από λαϊκές εκδηλώσεις τέτοιου τύπου και με κάνει πραγματικά να απορώ πώς είναι δυνατόν να χάθηκαν μέσα στον ελιτισμό της φιλοσοφίας της πολιτικής, μη ασχολούμενοι με την λαϊκή της έκφραση. Αυτός ο ελιτισμός και η υπεροψία κουλτούρας, είναι το τυφλό σημείο της αριστεράς που δεν μπόρεσε, αυτή, παρ' όλους τους αγώνες στους δρόμους, να πάρει χαμπάρι αυτήν ακριβώς την μορφή του φασισμού η οποία ήταν ολοζώντανη πρακτικά όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά νόμιζαν, ότι δεν είναι τίποτα το σοβαρό και σε όποια ανησυχία απαντούσαν "θα ξεφουσκώσει". Ας μας πούν τώρα μια θεωρία που θα αντιμετωπίσει δραστικά στην ΠΡΑΞΗ αυτήν ακρβώς την λαϊκή έκφραση των 420.000 ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής.

Λοϊζος, Ρασούλης, φτιάχνοντας "τα τραγούδια της Χαρούλας"

Ο Μανώλης Ρασούλης διηγείται ένα πολύ "ωραίο" περιστατικό μεταξύ δημιουργών και δισκογραφικής:
"Όταν γράφαμε τα Τραγούδια της Χαρούλας, πηγαίναμε με το Λοΐζο και τα παίζαμε στην επιτροπή της Minos. Όπου επιτροπή ο Μάτσας, η κυρία Μάτσα, ο Θεοφίλου και η Χαρούλα. Ήταν να παίξουμε το "Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί". Εγώ βέβαια δεν γράφω ένα τραγούδι εκτός συγκυρίας και χωρίς να υπάρχει μια βαθύτερη κοινωνική και ψυχολογική αιτία. Τό ‘γραψα τότε, το 1979, γιατί ακόμα η αριστεράντζα ήτανε στα ζόρικα. Ένα τραγούδι το γράφεις όχι για να κονομήσεις, αλλά για να ρίξεις βάλσαμο στην ψυχή των ανθρώπων. Μιλάω δηλαδή για μας, που ζούμε στην ψυχή μας και στην ψυχή των άλλων. Ο Μάτσας ζει στην τσέπη του και στην τσέπη των άλλων, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πάμε λοιπόν και παίζουμε αυτό το τραγούδι. Και λέει η κυρία Μάτσα, με γλυκό τρόπο, σε στυλ Καλυψώ, προφανώς είχανε συνεννοηθεί με τον Σαμουήλ, «Μάνο, αυτό το τραγούδι έχει μια ωραία μελωδία, δεν αλλάζουμε τους στίχους να το κάνουμε ένα ερωτικό τραγούδι;» Του Μάνου τ’ αυτάκια κοκκινίσανε, του ανέβηκε η πίεση 25. Και της απάντησε: «Κοιτάξτε μαντάμ, εκτός από ευαίσθητοι, τυχαίνει να είμαστε και αριστεροί!»
Και έτσι σώθηκε το τραγούδι."

Μάνος Λοϊζος. 30 χρόνια. Πιο εδώ από ποτέ.
 

http://www.youtube.com/watch?v=h9RwMgeKSrg&feature=share

Με συγκίνηση να σας πω, ότι η Χαρούλα Αλεξίου μπήκε στο στούντιο προετοιμάζοντας την κανούργια της δισκογραφική δουλειά με τα ανέκδοτα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη και των συνεργατών του.


http://www.musicpaper.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1955%3Aalexiou-rasoulis&catid=3%3Asyntaktes&Itemid=36

Ένας από τους πιο συγκλονιστικούς λόγους ανθρωπιάς και ελευθερίας που έχουν ακουστεί και πρόκειται να ακουστούν ποτέ. Αφιερώνω αυτήν την σκηνή σε όλους τους συμπολίτες μου που επέλεξαν σαν λύση στα δεινά αυτής της χώρας τον ακραίο εθνικισμό και ρατσισμό. Ξανασκεφτείτε. Απλά, ξανασκεφτείτε...

 http://www.youtube.com/watch?v=ee5atYrAI_M

                                            "Europas Schande" - Günter Grass

Dem Chaos nah, weil dem Markt nicht gerecht,
bist fern Du dem Land, das die Wiege Dir lieh.

Was mit der Seele gesucht, gefunden Dir galt,
wird abgetan nun, unter Schrottwert taxiert.

Als Schuldner nackt an den Pranger gestellt, leidet ein Land,
dem Dank zu schulden Dir Redensart war.

Zur Armut verurteiltes Land, dessen Reichtum
gepflegt Museen schmückt: von Dir gehütete Beute.

Die mit der Waffen Gewalt das inselgesegnete Land
heimgesucht, trugen zur Uniform Hölderlin im Tornister.

Kaum noch geduldetes Land, dessen Obristen von Dir
einst als Bündnispartner geduldet wurden.


Rechtloses Land, dem der Rechthaber Macht
den Gürtel enger und enger schnallt.

Dir trotzend trägt Antigone Schwarz und landesweit
kleidet Trauer das Volk, dessen Gast Du gewesen.

Außer Landes jedoch hat dem Krösus verwandtes Gefolge
alles, was gülden glänzt gehortet in Deinen Tresoren.

Sauf endlich, sauf! schreien der Kommissare Claqueure,
doch zornig gibt Sokrates Dir den Becher randvoll zurück.

Verfluchen im Chor, was eigen Dir ist, werden die Götter,
deren Olymp zu enteignen Dein Wille verlangt.

Geistlos verkümmern wirst Du ohne das Land,
dessen Geist Dich, Europa, erdachte.

                                                                    ***
                             "Η ντροπή της Ευρώπης" του Γκίντερ Γκράς

Κοντά στο Χάος, γιατί δεν αρέσει στις Αγορές,
απομακρύνθηκες από τη χώρα που σου δάνεισε την κοιτίδα.



Ότι έψαχνες με την ψυχή και νόμιζες ότι βρήκες,
τώρα απαξιώνεται και κατατάσσεται σαν παλιοσίδερα.

Σαν οφειλέτης, γυμνή, διαπομπεύεται και υποφέρει μια χώρα
από την οποία περιμένεις Ευχαριστώ για τα χρέη.

Μια χώρα καταδικασμένη σε φτώχεια , της οποίας ο πλούτος,
περιποιημένος κοσμεί Μουσεία: από σένα προστατευμένη λεία.

Αυτοί, που με τη δύναμη των όπλων πήγαν στην με νησιά ευλογημένη χώρα,
φορούσαν για στολή τον Hölderlin* στο σακίδιό τους.

Σου είναι ανυπόφορη η χώρα, της οποίας τους ηγέτες
κάποτε ανεχόσουν σαν εταίρους.

Άνομη χώρα, της οποίας ο νομοθέτης με δύναμη
της σφίγγει τη ζώνη όλο και πιο στενά.

Αψηφώντας σε, η Αντιγόνη φοράει μαύρα και σ' όλη τη χώρα
το πένθος ντύνει το λαό, του οποίου υπήρξες φιλοξενούμενος.

 Εκτός χώρας έχει η ακολουθία του Κροίσου
όλα, όσα αστράφτουν, στοιβαγμένα στα Θησαυροφυλάκιά σου.

"Πιες, πιες επιτέλους" φωνάζουν οι Επίτροποι κλακαδόροι,
αλλά θυμωμένος ο Σωκράτης σου επιστρέφει γεμάτο το ποτήρι.

Θα καταραστούν εν χορώ, ότι σου ανήκει, οι Θεοί
των οποίων τον Όλυμπο ζητάει η θέλησή σου.

Πνευματικά ανάπηρη θα είσαι χωρίς τη χώρα
της οποίας το πνεύμα εσένα, Ευρώπη, θέσπισε.

Μουτούση - "Χώρα προέλευσης"


http://www.youtube.com/watch?v=2KoZrRt93zw&feature=share

Καλό ταξίδι Άρχοντα!...

 

Ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Στράτος Παγιουμτζής κομπάρσοι σε ελληνική ταινία!

       Ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Στράτος Παγιουμτζής κομπάρσοι σε ελληνική ταινία για να βγάλουν το μεροκάματο!! Η τραγική πραγματικότητα του Πατριάρχη του ρεμπέτικου και του μεγάλου Στράτου. Σκεφτείτε πόσοι άλλοι σαν κι αυτούς και  που τώρα τους έχουμε φτυσμένους από δικής μας ανεγκεφαλίτιδα, στο μέλλον θα τρέχουμε να τους ακούμε στο Μέγαρο! Μετά θάνατον δικό τους βέβαια...

       Προσέξτε το βλέμμα και την καταρακωμένη κίνηση του Βαμβακάρη που προσποιείται ότι παίζει!...

We are all Spanish

Χωρίς μεσάζοντες. Προϊόντα από τον παραγωγό στον καταναλωτή.

Δηλαδή έπρεπε να καταστραφεί το σύμπαν για να γίνονται τόσο πιο απλά τα πράγματα;.. Τώρα θα πάθουμε εκλάμψεις άμεσων λύσεων και βέβαια, απορώ με τι ύφος θα κοιτάμε τις φάτσες μας στον καθρέφτη που δεν τα κάναμε αυτά νωρίτερα. Ηλίθιου; Απατεώνα; Κλέφτη; Κουτοπόνηρου χαζοβιόλη; Α ρε άνθρωπε.. Είσαι αξιοθαύμαστο πλάσμα, αλλά έχεις μαζέψει και όλη σχιζοφρένεια για πάρτη σου..

http://www.xoris.gr/

Μία συγκλονιστική επιστολή του Άκη Πάνου προς τη Μελίνα Μερκούρη:

Κυρία,

Την Κυριακή 12-2-89 στην εκπομπή «Αυτοπροσωπογραφίες» είχα και εγώ την τύχη να σας απολαύσω στο ρόλο της Αγίας Υπουργού. Τα όσα άκουσα, παραβάλοντάς τα με αυτά που ΖΩ, με ωθούν να σας γράψω τα παρακάτω ολίγα.

Κατ' αρχήν, σαν θεατρίνα κυρία είσαστε καταπληκτική!
Με κάνατε και θυμήθηκα τα νεανικά μου χρόνια, τότε που σας απολαμβάναμε στο πανί, και ο καθένας για πάρτη του, σας θεωρούσε δική του. Καί τώρα όμως είσαστε μυγδαλάκι με ζάχαρη! Κουφέτο!!

Τι να πρωτοϋμνήσω; Τα χρυσά σας μαλλάκια, τα εκφραστικά χεράκια σας (που τα ενώσατε μπροστά στο γλυκό στοματάκι και την τρισχαριτωμένη σας μυτούλα σε στυλ ικεσίας) ή τη γάμπα σας, που μας την έδειξε ο φακός καβαλημένη πάνω στην άλλη σας γάμπα και μας σοκάρισε! Μας αναστάτωσε!! Αφού η γυναίκα μου ζήλεψε και μου κόλαγε συνέχεια. - Δε βάζεις το άλλο κανάλι να δούμε τι έχει (μούλεγε) και κάθεσαι και βλέπεις αυτήν την... (τόσο κακία) αλλά που εγώ; Εγώ σας κοιτούσα μαγεμένος και δεν της έδωσα σημασία. Αυτήν θα κοίταγα; Έ, τώρα τι να λέμε; Σαν ηθοποιός παίρνετε άριστα με τόνο. Σαν γυναίκα (ντρέπομαι αλλά το γράφω) είσαστε... ώρε μανάρα μου! Τύφλα νάχουνε οι Πρωθυπουργικές γκόμενες του αέρως!

Και ο σοβατζής όμως είχε κάνει ζόρικη δουλειά. Όποιος έχει μεσάνυχτα από ιστορία, δεν θα σας έκανε πάρα πάνω από 25, άντε 27. Η γυναίκα μου, η φαρμακόγλωσσα, όπως πάντα, πέταξε το καρφί της. - Ξέρεις πόσο πρέπει νάναι η «δικιά» σου (μου λέει) αυτή πρέπει νάναι ίσαμε 36! Τι νάκανα; Να την πλάκωνα στη σφαλιάρα και νάχανα την εκπομπή; Εγώ έλιωνα, και κει πάνω στη «φάση», μου μπερδέψατε τη θεατρινάρα μου με την Υπουργό, και μου τα σκατώσατε (με το συμπάθειο). Τι ήταν αλήθεια αυτά τα «κουφά» που λέγατε;
Συνήθως το θέατρο έχει κάποια δόση πολιτικής, Όπως και η πολιτική έχει κάποια δόση θέατρο. Όταν όμως το θέατρο είναι σκέτη πολιτική, χέσε θέατρο (με το συμπάθειο) και όταν η πολιτική είναι σκέτο θέατρο, χέσε πολιτική (με το συμπάθειο). Η ατμόσφαιρα της εκπομπής σας πάντως, ήταν σφόδρα συγκινητική. Τι ψυχική ευγένεια! Τι αλτρουιστικά αισθήματα!!! Αφού βούρκωσα. Και τώρα που σας το γράφω... να! Μου σηκώνεται (με το συμπάθειο) η τρίχα!!! Με συγκλόνισε η λεπτότητα με την οποία καυτηριάσατε, κάποιους ακατανόμαστους κακοήθεις, προφανώς επικριτές σας, που δεν αναγνωρίζουν ούτε σέβονται το μεγαλείο του έργου σας (του Υπουργικού), και τα πλάνα όλα ήταν μπογιατισμένα φουτουριστικά από αθώους... υπαινιγμούς χαρμανιασμένους με τη Θεία μακροθυμία που σας διακρίνει, και που σας βοηθάει να ξεπερνάτε τέτοιες άθλιες καταστάσεις και να συγχωρείτε κάποιες μικρότητες!

Μα την Αγία Λαΐδα, ΚΟΚΑΛΩΣΑ!
Τελικά συνήλθα. Και επειδή τους τρεις τελευταίους μήνες έχω απευθυνθεί δια του Τύπου προς την εξοχότητά σας πέντε φορές, επειδή δεν είδα κανέναν άλλον να έχει κάνει κάτι τέτοιο, υπέθεσα, για μια στιγμή πως αυτά που λέγατε ίσως αφορούσαν και την ασημαντότητά μου! Αν είναι έτσι, έχω, παρεξηγηθεί και λυπάμαι αληθινά.

Πέρασαν περισσότερο από τρία χρόνια από τότε που πρωτοπροσπάθησα, ανεπιτυχώς, να κλείσω ένα «ραντεβού» μαζί σας. Τη μία, τρέχατε για την γνωστή υπόθεση «μάρμαρα». Αμέσως σας προέκυψε η κηδεία του Πάλμε, ύστερα ξανά τα μάρμαρα, στη συνέχεια το μνημόσυνο του Πάλμε, έπειτα πάλι για τα μάρμαρα και... τράβα καλούμπα. Έτσι σφίξαν τα γάλατα και κατέφυγα στα μέσω του Τύπου ραβασάκια. Ελπίζοντας πως θα διακρίνετε πίσω από το σαρκασμό την σοβαρότητα της πραγματικότητας. Τρία απ' αυτά φιλοξενήθηκαν στην σελίδα του Μανόλη Ρασούλη, στο «Καλάμι» στις 10, 17 καί 24 Νοεμβρίου 1988. –

Το πρώτο έγραφε: [...] Ουδέ μία απάντηση.
Στο δεύτερο ο Ρασούλης γράφει: [...] Ουδέ μία απάντηση.
Το τρίτο έχει ως εξής: [...] Ουδέ μία απάντηση.

 Επανέρχομαι για τέταρτη φορά στην «Απογευματινή της Κυριακής», στις 22-1-89: [...] Ουδέ μία απάντηση.
Στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» στις 11-2-89 γράφω σχετικά: […] Ουδέ μία απάντηση

Καταλαβαίνετε κυρία γιατί απευθύνθηκα ΚΑΙ σε σας, και αν χρειαστεί (αφού το διασκεδάζετε) θα συνεχίσω; Γιατί το έργο που προσφέρω υποτίθεται ότι είναι Πολιτιστικό, και εσείς «υποτίθεται» ότι είστε Υπουργός Πολιτισμού. Άσχετα με το αν με εγκρίνετε σαν καλλιτέχνη και αν σας εγκρίνω σαν Υπουργό, είμαι καλλιτέχνης, είστε Υπουργός, και αυτή τη στιγμή για μένα αντιπροσωπεύετε το Κράτος στο οποίο ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ απευθύνομαι.

Το αν κάποιοι κακοηθέστατοι τα έχουν βάλει άδικα μαζί σας, Σας κολακεύει ή και σας βολεύει να το πιστεύετε, είναι θέμα δικό σας. Γιατί δεν τους ξεσκεπάζετε «στα ίσα» και δεν τους παραδίδετε στην κοινή περιφρόνηση αντί να αφήνετε να εννοηθεί πως ο καθένας αγανακτισμένος μη σύντροφος που θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί δίκαια και βάσιμα για την κακή και υποκριτική συμπεριφορά σας, είναι «από χέρι» συκοφάντης; Είστε ξεδιάντροποι αλλά και άφοβοι, και ο συνδυασμός είναι πολύ κακός. Εκείνοι που εκτοξεύουν κατηγορίες ασαφείς και αόριστες είναι κατάπτυστοι. Αυτό ισχύει και για μένα και για σας και για τους πάντες. Αν έχετε την αξίωση να σας διακρίνουν απ' το σορό και να σας σέβονται, μάθετε να διακρίνετε και να σέβεστε και σταματήστε να παίζετε τον «παπά» (κατά παράδοση).

Εγώ κυρία, αντιπροσωπεύοντας τον εαυτό μου διαμαρτύρομαι από το 1969 στα αφεντικά των Κρατικών μέσων μαζικής τύφλωσης και τα σχετικά Υπουργεία. Δεν είστε η πρώτη, αλλά η τελευταία (σ' αυτή την χωρίς τέλος ιστορία. Έχω «πακέτο» αλληλογραφίας, αποδεικτικής της χυδαιότητας των διαφόρων Καισαρίσκων που ζεσταίνουν κατά καιρούς με τον ποπό τους τις «μεγάλες καρέκλες». Δική σας δεν έχω, ούτε θα έχω φαντάζομαι. Πως να το κάνουμε, μπορεί τώρα ολόκληρη Αυτοκρατορική Υπουργάρα να ασχολείται με Κάφρους και μάλιστα της δικής μου υποστάθμης; Εσείς είστε «πρόθυμη» και «ανοιχτή» σε όλους τους ανθρώπους σε όλους τους φίλους σας. Μ' αυτούς που δεν είναι φίλοι σας ή που δεν θεωρείτε ανθρώπους τι γίνεται;
Ξέρετε κανέναν Αυτοκράτορα Βασιλιά, Δικτάτορα, που να μην ήταν «ανοιχτός» στους φίλους του; Σε τι διαφέρετε; Μόνο στο ότι τους φίλους αυτών τους λέτε «καμαρίλα», ενώ τη δική σας «καμαρίλα» την λέτε «φίλους». Το Υπουργείο σας, η τηλεόραση, ο ΕΟΤ και όλες οι συναφείς υπηρεσίες, έχουν γίνει εντευκτήρια και καφενεία των «φίλων» σας, και φίλους σας, μάλλον θεωρείτε όσους υπηρετούν κρετίνικα το γούστο σας και ασπάζονται ασυζητητί τις απόψεις σας. Το δικό σας γούστο περιορίζεται στα «μάρμαρα». Εγώ στην «ιστoρία» μου πότε σας γράφω Υπουργό Μαρμάρων και πότε Μαρμαρωμένη Υπουργό.

Εσείς πιστεύετε ότι κάνετε το καθήκον σας αλλά δεν βρίσκετε αναγνώριση από τους αντιδραστικούς και τους κακούς! Πρόσφατα την αποψή σας αυτή μετέφερε μελωδικά από την τηλεόρασή σας και ο εκ των κολλητων σας «σύντροφός μας» κ. Γιάννης Μαρκόπουλος με το ενωτικό (λόγω εκλογών;) ασμάτιον «Σύντροφε τι μας χωρίζει» που μας... αφύπνησε. Την «απάντηση στο ερώτημά του» την έχω έτοιμη προς ηχογράφηση. Έτσι για να μπω και γω στο «ρίγκ» του πλουραλιστικού σας τζερτζελέ, και να μη με νομίζετε προβοκάτορα. Λυπάμαι μόνο που δεν γίνεται να σας βάλω στο φάκελλο και τη μελωδία. Το αφιερώνω στο Γιάννη και σε κάθε «σύντροφο» του δικού του εκτοπίσματος.

Μόλις έφαγα νερόβραστο το ρύζι κι' αποφάγια από εκείνα, που πετάς,
με ρωτάς: «τι είναι αυτό που μας χωρίζει» και να μπω μέσα στη μάχη μου ζητάς!
Ένα στρώμα από λίπος μας χωρίζει που σαν ρούχο στο κορμί σου το φοράς
μια κοιλάρα που να... σκύψεις σ' εμποδίζει και δεν βλέπεις πως: «ανθρώπους κατουράς»

Εμποδίζουν τα πολλά Πολυτεχνεία που σκοτώνονται του κόσμου τα παιδιά
να θρονιάσουν μια «καινούργια» συντεχνία και μετά να της ξεπλύνουν τη λαδιά
Για τη μάχη ΣΟΥ με θέλεις στρατιώτη να παλαίψουμε, να... γίνεις Στρατηγός
κι όπως πάντοτε στην πιστολιά την πρώτη, θα ξεκόψεις και θα τρέχεις σα Λαγός.

Με θυμάσαι όταν είσαι σ' αγωνία και τα «κόζα» δεν τα βλέπεις βολικά
τότε θες... νάμαστε μία κοινωνία, Αρχηγός εσύ, και μεις... τα δουλικά!
Τότε μ' έχεις... αδελφό και σύντροφό σου κι ας μην έχουμε «τσιγάρο μοιραστεί...»
μη γελιέσαι. Πίσω απ' το χαμόγελό σου διακρίνω το «φτηνό... αγωνιστή»

Τους ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΣΟΥ θα βρεις μέσα στους Χοίρους που βουλιάζουνε στη λάσπη ηδονικά,
θα τους βρεις μέσα στους άβουλους και στείρους από «αίσθηση» κι από ιδανικά.

Πώς σας φαίνεται; Θα το «χτενίσω» βέβαια, και θα πετάξω τα πιο πολλά. Θα θεωρούσα τον εαυτό μου ευτυχή, αν είχα τη γνώμη σας, ποια να πετάξω και ποια να αφήσω;

Αυτά που έγραψα στις εφημερίδες Κυρία είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ ΣΑΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΗ, ΜΕ ΕΧΕΙ ΚΗΡΥΞΕΙ ΑΝΕΥ ΔΙΚΗΣ ΣΕ ΑΓΝΟΙΑ, ΚΑΙ ΜΕ ΞΕΡΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΑΡΕΙ ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΣΚΟΙΝΙ ΝΑ ΜΕ ΚΡΕΜΑΣΕΙ. Το πρόβλημά μου είναι «σαφές», «καφτό», και χρειάζεται λύση κατεπείγουσα.

Είμαι ακτήμων-πρόσφυγας-άστεγος-άρρωστος (γιατί μου τη «σπάει» το ανάπηρος) υπερχρεωμένος, και υποχρεωμένος να συντηρώ δύο γυναίκες, την «τέως» και την «νυν», τέσσερα παιδιά 11 έως 5 χρόνων, και φυσικά δύο σπίτια. Έφυγα από την Αθήνα πριν τρία χρόνια λέγοντας στον εαυτό μου: όταν τρώγονται τα σκυλιά τραβήξου στην άκρη ώσπου να φαγωθούνε. Αλλά τούτα τα σκυλιά, κυρία, δεν τρώγονται. ΔΕΝ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!
 Κάποιος φίλος, που είναι «μες τα πράγματα», μου είχε πει: Αυτοί, ήταν να μην κάτσουν στη λεκάνη. Τώρα που «κάτσανε», αν δεν κάνουν ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥΣ, δε φεύγουνε! Εσείς αργείτε να ξαλαφρώσετε, κι ο σοσιαλισμός σας είναι «αγαθό» πανάκριβο. Η επαρχία που θέλετε να «εποικίσετε» παρέχοντας κουβεντιαστά κίνητρα και διάφορες άλλες σαπουνόφουσκες, έχει γίνει πιο «φωτιά» κι απ' την Αθήνα. Ο «εσωτερικός μετανάστης» που θα ξεπέσει κατά δω για να μείνει, να σπείρει και να θερίσει (αυτό δεν επιδιώκετε;) πρέπει πρώτα να αγοράσει τη γη προς 500 χιλιάδες ή 1 έκατομμύριο το στρέμμα! Δηλαδή για ένα κομμάτι γη που θα μπορεί, να τον ζήσει, πρέπει να έχει καμιά... τριανταριά εκατομμύρια να δώσει, πριν βάλει ότι χρειάζεται για να την καλλιεργήσει. ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ! Αυτά είναι μέσα στο αποκεντρωτικό σας σχέδιο, ή σας... διαφεύγουνε; Αν έχει κάποιος 30-40 εκατομμύρια θα τα δώσει για να «προαχθεί» σε έποικο της επαρχίας; Δεν τα βάζει σε μια τράπεζα, να κάνει τσάρκες τρώγοντας τους τόκους; Για να βρει μια γκαρσονιέρα ο φοιτητής, και να την «βγάλει καλά» πρέπει να νάχει καμιά γκομενίτσα να τον φιλοξενεί και να τον τσοντάρει. Από τότε μάλιστα που ο κύριος Τσοβόλας μοίρασε... αντικειμενικές αξίες... χέστα κι άστα (με το συμπάθειο). Για πολιτιστικά,... ας αλλάξουμε ομιλία, καθότι χρειάζεται πολλή συζήτηση το θέμα. Πάντως πήρατε ενα πλάνο της εικόνας.

Είχα μαζέψει λίγα-λίγα 5 «χαρτιά», πάνε αυτά. Πήρα άλλα τόσα ή κάτι πάρα πάνω, δεν θυμάμαι ακριβώς, (όταν πνίγεσαι που να μετρήσεις πόσες μπουρμπουλήθρες έχεις κάνει;) σαν προκαταβολή για δουλειές που... πρόκειται να κάνω (χρωστάω και το μέλλον μου), έπεσα στο δάνειο που το έβρισκα εύκολα στην αρχή, μετά πιο δύσκολα, φτάσαμε στον «ακούμπη», σκοτωθήκανε τα «τιμαλφή» και μετά... μετά ποιος σε... όταν δεν ξέρει πότε, και αν θα τα πάρει; Τώρα είμαι στην αντίστροφη μέτρηση. Ετεροχρονισμός στα νοίκια και αναμονή εξώσεων, περικοπές στα καθημερινώς «απαραίτητα», και έχουμε και διακοπές (όχι βακάνς). Με το μαγαζί του κυρίου Τόμπρα συνεχώς διακόπτουμε και επανασυνδέουμε τις σχέσεις μας όποτε βρεθούνε τίποτα ψιλά. Με τη Μόμπιλ «διακόψαμε» τελείως. Ως που χτύπησε την πόρτα ένας από τους αισιόδοξους δανειστές αιτώντας την επιστροφή του δανείου, και τώρα, πριν ανοίξουμε, κοιτάμε από τη γρίλια να δούμε εάν είναι όντως ο Γαλατάς (σχήμα λόγου καθότι το γάλα μας έπεφτε «βαρύ» και το κόψαμε).
 Κάτω απ' αυτές τις ευχάριστες συνθήκες, σκέφτηκα να σας κάνω μία σοβαρότατη πρόταση, (προτάσεις δε ζητάμε από το... λαό;). Εσείς δεν τραγουδούσατε το άσμα; Πώς θάθελα να είχα 1 καί 2 καί 3 καί 4 παιδιά; Να μια ευκαιρία να βολευτούμε και οι δύο. Θα σας κάνω «πάσα» τα δικά μου! Δεν θέλω «ντάτσουν», τσάμπα, θα σας τα δώσω. Θα έχετε μία κόρη και τρεις γυιούς! Την Ελευθερία 11 χρονών, τον Στέφανο 7, τον Ευάγγελο και τον Δημήτρη από 5 (μας έλαχε δύκροκο) πως σας φαίνετε η πρόταση; Δεν είναι βέβαια «καθαρόαιμα Πειραιωτάκια», είναι μισά-μισά. Η μητέρα μου ήτανε «μαουνιέρισα». ο πατέρας μου «γκάγκαρος». Πάντως είναι πρώτο πράμα και τα τέσσερα! που θα ξαναβρείτε τέτοια ευκαιρία;

Για μένα μη σας νοιάζει, δεν θάχω πρόβλημα. Έχω πάρει διαζύγιο από την πρώτη μου γυναίκα, με τη δεύτερη, τη μάνα των παιδιων μου, δεν «ευκαιρίσαμε» για να παντρευτουμε... είμαι «ελεύθερο πουλί»! Θα την κοπανίσω κατά Αμέρικα μεριά, θα βρω καμιά ξεκουτιάρα τσουρόγρια με καμιά τράπεζα προίκα, θα της διαβάζω στιχάκια να λυγώνεται, θα της πέσω στο άγριο ερωτικό να την ξετινάξω όπως γίνεται στις ταινίες, και μπορεί να γυρίσω μετά δύο-τρία χρόνια να... Κυβερνήσω την Ελλάδα! Το μόνο εύκολο.

Εσείς, εν τω μεταξύ, θα έχετε τα παιδιά που «θέλατε», να σας φέρνουν τον καφέ, να βόσκουνε και τα «γουρουνάκια» που μπερδεύονται στα πόδια λερώνοντας καί τα πασουμάκια, και την ιστορία σας. Κοντά μου τα παιδιά βλέπουν τη ζωή «περίεργη» και κακοδιδάσκονται. Θα χαλάσουν. Προχθές ο Στέφανος βλέποντας τηλεόραση, παραμίλαγε χαμηλόφωνα. Ξέρετε τι μουρμούριζε; - Σοσιαλισμός είναι το σύστημα που βγάζει το αίμα από τους ζωντανούς και το βάζει στους πεθαμένους! Άκου τον τσόγλανο κουβέντες!!! Η Ελευθερία με ρωτάει κάθε τόσο: Μπαμπά πότε θα γραφτώ στις 17 Νοέμβρη!!! Όπου νάναι «πολιτικοποιούνται και οι μπόμπιρες» και καταλαβαίνετε τι θα γίνει (το καταλαβαίνετε άραγε;)
Σας δίνω την ευκαιρία να διαλύσετε μια «γιάφκα» πριν οργανωθεί η δράση, και να δείξετε πως συμπαραστέκεστε στους συνανθρώπους σας και τους συμπονάτε. S.Ο.S. κυρία! Κάντε κάτι και για μένα το φουκαρά. Βοηθήστε με να καθαρίσω να πάω όσο γίνεται πιο μακρυά να γλυτώσω από τη στοργή του Κουβέρνου σας και τα σοσιαλιστικά σας παχύδερμα. Υπήρξα ωφέλιμο, χρήσιμο και παραγωγικό στοιχείο. (Αν θέλετε, να σας στείλω λεπτομερές βιογραφικό σημείωμα) κι αυτή τη στιγμή νοιώθω επαναστατημένη «ανάρχα»!
 Όπως την πατήσατε εσείς όταν είπατε στον εαυτό σας: Είμαι απόγονος του Σπύρου του Μερκούρη, θα γίνω Πολιτικός, έτσι την πάτησα τώρα και γω, και λέω στον εαυτό μου: Είμαι απόγονος του Ζώη του Πάνου! Θα γίνω οπλαρχηγός! Δεν υποφερόμαστε Εξοχωτάτη!
Ο συγκεντρωτισμός της μαζικής πληροφόρησης και η μονοπωλιακή τους χρησιμοποίηση από τα Κουβέρνα, έκανε την πορεία ΚΑΙ του τραγουδιού «υπόθεση του Κράτους» και η ύπαρξής μας είναι θέμα τηλεόρασης, σταδίων, ΕΟΤ και κολοκύθια τούμπανα, που είναι όλα υπό τον έλεγχό σας, και τα κουμαντάρετε... περίεργα! Το 83 ο Β. Βασιλικός, μου είχε προτείνει 2-3 εκπομπές. Ώσπου να το καλοσυζητήσουμε οι «εκπομπές» περιορίστηκαν σε... 1 με φυσικό αποτέλεσμα να μου τη «δώσει» και να μη κάνω καμία. Αμέσως μετά ... 5 χρόνια ο Δ. Ίατρόπουλος ζήτησε (μετά από μεσολάβηση του Ρασούλη) να του κάνω πρόταση για δύο εκπομπές. Έγινε η πρόταση «αμέσως» (το πράμα ήτανε επείγον) και περιμέναμε την έγκριση σε... 4-5 μέρες που θα συνεδρίαζε το συμβούλιο. Πέρασαν οι 4-5 μέρες, τίποτα. Πέρασαν 4-5 εβδομάδες, τίποτα! Πέρασαν 4-5 μήνες, τίποτα!! Λέω: Ρε Άκη, μήπως εννοούσε 4-5 χρόνια ή 4-5 τέρμινα; Τηλεφώνησα να ρωτήσω τον Ιατρόπουλο, αλλά τον είχανε παραιτήσει.

- Τι γίνεται εκεί κυρία; Αν έχετε το χρόνο και το μαζοχισμό να παρακολουθείτε τηλεόραση, θα ξέρετε τι λέω.
Βγαίνει ο Νιόνιος, ο «μπουρμπούλιας», μαζί με ένα COMPUTER και ξεφωνίζουνε: Ζήτω το Ελληνικό τραγούδι ΜΟΥ (του μπουρμπούλια) . Βγαίνει ο κύριος Στέφανος Φωτίου με ένα COMPUTER και κάνουμε ψυχανάλυση σε ψυχοπαθείς και μη. Βγαίνει ο γυιος του μεγάλου μας κωμικου Λ. Κωνσταντάρα κύριος Δημήτριος «ραπανάκιας» με άλλο COMPUTER. Μένουμε όλοι (πλην του μπουρμπούλια) και πίσω από ένα πούρο εμφανίζεται ο Πουρός Μικρούτσικος με ένα ακόμη COMPUTER. Λόγω αναγκών υπηρεσίας ο κύριος «ραπανάκιας» αποχωρεί, και για να μη μελαγχολήσει ο COMPUTER του, τον κάνει πάσα στον κύριο Φωτίου, που τώρα είναι υποχρεωμένος να νταντεύει 2 COMPUTERS!! ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ! Ένας σοσιαλιστικός «σύντροφος» συν 1 COMPUTER ίσον 1 εκπομπή! Ξέρετε πόσες τέτοιες εκ-πομπές έχει η τηλεόραση; Άμμο.

Αλλά καλέ κυρία, αφού ο μόνιμος και βασικός πρωταγωνιστής στις εκπομπές σας είναι ο COMPUTER (;), τι τους θέλετε τους «συντρόφους»; Γιατί δεν αφήνετε τους COMPUTERS να κάνουν τη δουλειά τους μόνοι τους, και να μη πετάμε λεφτά στα χαμένα; Ένα μικροκύκλωμα το χρόνο (το πολύ-πολύ) θα καταναλώσει ένας COMPUTER. Άντε να μας βρεί COMPUTER-GURUNAKI και να «φάει» δύο μικροκυκλώματα! Οι «σύντροφοι» τρώνε τα δικά τους, τρώνε του COMPUTER (που δεν τρώει αηδίες), «τρώνε» και όλα τα «κυκλώματα» μικρά και μεγάλα.

Εν πάση περιπτώσει, εάν δεν σκοπεύετε να αλλάξετε «συνταγή» κοιτάτε μήπως περισσεύει κανένα COMPUTER και για μένα το τάλα, να το φροντίζω, να το «λαδώνω», να λαδώνομαι και γω να λαδώνουν και τα πιτσιρίκια το άντερό τους.

Κάπου όμως πρέπει να σταματήσω «προς το παρόν». Πιστεύω πως έγινε κατανοητό το κατά πόσο σας σχολιάζουν και σας επικρίνουν «αδίκως». (Τουλάχιστον ΕΓΩ). Το κομμάτι αυτό σας το στέλνω να το διαβάσετε πριν το δώσω για δημοσίευση, θέλοντας να έχω μια ακόμη επιβεβαίωση για ορισμένα πράγματα, και φυσικά αν χρειαστεί, μιας και άρχισα θα συνεχίσω.
Ζήτω η Αξιοκρατία, ο πλουραλισμός και το «Κράτος Δικαίου».

Ο Πλάστης να σας έχει πάντα γερή, δροσερή, τρυφερή και μεγαλόκαρδη, προς δόξαν των χοιριδίων, φυσικά, και όχι του Ικτίνου, του Καλλικράτη και του Φειδία που είναι «φίρμες παγκόσμιες» εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, και σίγουρα δεν περιμένουν από εσάς ή εμένα να τους... αποκαταστήσουμε!

Φιλώ τα κρινoδάχτυλα των ποδιών σας

Άκης Πάνου


Άκης Πάνου, Αϊδινίου 49,
Κυψέλη - Ξάνθης
Τηλέφωνο (εφόσον δουλεύει), 22220.
Αν δε δουλεύει, στο καφενείο, του Γιάννη, 21413.

Αυτός ο λόγος δεν υπάρχει πια

 http://www.youtube.com/watch?v=yr8P-Bn1hmY&feature=share

Joan Baez - "We shall overcome"

 

 http://www.youtube.com/watch?v=RkNsEH1GD7Q

Ναι, είμαστε ΔΟΥΛΟΦΡΟΝΕΣ

     Τελικά οι νεοέλληνες είμαστε ένας σχιζοφρενής λαός. Πώς γίνεται τόσα χρόνια να είμαστε οι καλύτεροι του γαλαξία και το "παπούτσι από τον τόπο μας.." ότι κι αν ήταν αυτό, από προϊόντα μέχρι τον πολιτισμό μας "..να είναι πάντα μπαλωμένο"; Οι 'Ελληνες είμασταν πάντα οι καλύτεροι έχοντας ψύχωση μόνο με γαλλικές τσάντες και κρασιά, ιταλικά ρούχα, αμερικάνικες ταινίες και μουσικές, ισπανικά πορτοκάλια, ολλανδικά τυριά, και.και,και. Τα οποία είναι μια χαρά και καλά θα κάναμε να τα χαιρόμαστε, αλλά όχι να παθαίνουμε την καραεμμονή μόνο μ' αυτά! Πείτε μου, πώς γίνεται που λέει και το άσμα; Αφού είμασταν οι ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ, γιατί παθαίναμε έναν συγκρουσιακό κομπλεξισμό ανωτερότητας με την απόλυτη δουλοπρέπεια; Το λέει και ο Τζιμάκος στην συνέντευξή του ότι ο Καστοριάδης πάντα έλεγε ότι είμαστε ΔΟΥΛΟΦΡΟΝΕΣ. Για τα μόνα πράγματα που σκοτωνόμασταν αυτά τα χρόνια ήταν η εξαγωγή χρημάτων και το ασφυκτικό γέμισμα των σκυλάδικων. Και τα σκυλάδιακα τα σιχαίνομαι όχι γιατί τα τραγούδια είναι μάπα και οι τραγουδιστές φάλτσοι, αλλά γιατί επικρατεί ο τσαμπουκαλεμένος ζαμανφουτισμός. "Ξύδια να ' χουμε, γκομενάκια να 'χουμε και να τσιφτετελιαζόμαστε σεξοειδώς και αν γουστάρετε" Και ναι ρε γαμώτο! Όλοι εσείς που στηρίξατε την σκυλοποίηση της Ελλάδας χαλαρά και απερίσκεπτα, ΦΤΑΙΤΕ για το σπάσιμο της άμυνας αυτής της έρμης χώρας! Δεν γουστάρατε πολιτισμούς, βιβλία και βαρετά πράγματα. Μόνο "τσόκαρα" με την δικαιολογία της ξεκούρασης από την δουλειά. Και όλοι οι άλλοι που φώναζαν για να ξεστραβωθείτε με κάνα βιβλίο και να εκπολιτιστείτε λίγο, σας φαίνονταν κουλτουριάρηδες και άπλυτοι! Να λοιπόν η φούσκα μας που έσκασε και λουζόμαστε όλοι μαζί την σαχλαμάρα που σας βάρεσε κατακούτελα όλα αυτά τα χρόνια. Και αν νομίζετε ότι μπορείτε να απαγγέλλετε Ελύτη χορεύοντας "τις τσούλες της γης" είστε επιεικώς γελασμένοι. Κανείς δεν μπορεί να απολαύσει την χαρά και την μαγεία την κολύμβησης όταν η θάλασσα είναι βόθρος! Και τα λύματα αυτά είναι εγχώρια υπερπαραγωγή!

Στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία

          Σκέφτομαι αυτά που έζησα και κατέγραψα εχθές και οργίζομαι..Με μια κατάθλιψη χωρίς τέλος..
       Τον Μανώλη Γλέζο και τον Μίκη Θεοδωράκη, την λύσσα και την ορμή του ανθρώπινου σώματος να με σπάει στα δύο προσπαθώντας να κρατήσω γερά στα χέρια μου την αλυσίδα γύρω τους και να ψεκάζομαι μαζί τους (απορώ πώς άντεξαν εκείνοι), τον ανελέητο εγκλωβισμό μεταξύ των ιπτάμενων πετρών και των χημικών με μοναδική προστασία αυτούς τους υπέροχους συνανθρώπους να με ψεκάζουν στο πρόσωπο με malox (ο Θεός να τους έχει καλά), την κραυγή μου που γινόταν ένα με των αυτή των γύρω μου σαν μια εξωπραγματική χορωδία μιας λυτρωτικής μουσικής και η απότομη διάλυση από το κάψιμο στο πρόσωπο, ψάχνοντας τον άντρα μου και την ξαδέλφη μου μες στο πλήθος που τρέχει παλεύοντας ν' αναπνεύσει..
      Την Φιλελλήνων με την εικόνα του απόλυτου αδιεξόδου μεταξύ των φωτιών, των λασσασμένων ΜΑΤ και του κόσμου που δεν ξέρεις ποιός είναι ποιός και προς τα πού να ξεφύγεις. Την διαφυγή στο ξενοδοχείο "Αμαλία" και το ξαφνικό τύλιγμα από τους κάθετους δρόμους..Τους λιποθυμισμένους μέσα στο ξενοδοχείο και την ετοιμότητα της ξαδέλφης μου σε περίπτωση ανάγκης (είναι νοσοκόμα). Τον 15χρονο ανηψιό μου ν' αγκαλιάζει την μάνα του και να την κρατάει από το χέρι και να τρέχει για να για να την προστατέψει. Τους 70άρηδες να μην μασάνε μπροστά στο άδικο και με τις απλές χειρουργικές μάσκες να μπαίνουν μες σ' όλα. Την αλλυλεγύη και την φωνή του κόσμου κάτω από το πανώ στην Ομόνοια με τα λόγια του πατέρα μου "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ.." να δίνει δύναμη και να νιώθω την παρουσία του να είναι εκεί μαζί μας.
        Την λαοθάλασσα να ουρλιάζει για ψωμί, παιδεία, ελευθερία (πόσο παλιό, πόσο τωρινό, πάντα ελπίζουμε να μην είναι μελλοντικό). Τα βιδωμένα κωλοπαίδια που φύνοντας μάγκικα δεξιά κι αριστερά ετοιμάζονταν όλο ύφος να πλακώσουν και να κάψουν ότι να 'ναι και μόνο αυτό. Τα άσπρα πρόσωπα όλων σαν από κάποια αρχαία τραγωδία και τα μάτια να καίνε αλλά τα λόγια να καίνε ακόμα πιο πολύ. Την απελπισία να θες να φωνάξεις αλλά να μην μπορείς από την κομμένη ανάσα. Την ψηφοφορία μέσα στη Βουλή με τα "ναι" κι έξω το σύμπαν να καίγεται ανελέητα. Κι εγώ λυπάμαι για τα ιστορικά κτίρια. Αλλά λυπάμαι πιο πολύ για το ιστορικό μας μέλλον που το καταστρέψαμε πριν συμβεί. Λυπάμαι πιο πολύ για τα κατεστραμμένα βλέματα των ανθρώπων που θα ψάχουν για δουλειά και για ένα κομμάτι ψωμί. Τα μικρά παιδιά που θα μεγαλώσουν στην πιο ιστορική χώρα εξαθλιωμένα και ταπεινωμένα. Την ανεγκέφαλη μανία των κομματικών αντιπαλοτήτων και την μανία της απόδειξης όχι ποιό είναι το δίκιο, αλλά ποιός το έχει. Και πόσα άλλα ακόμα, που τα λόγια δεν αρκούν..Δεν αρκούν..
         Εχθές ακούστηκε ένα "Ναι" από λίγους ανθρώπους, ενώ έξω ένας ολόκληρος λαός ούρλιαζε "Όχι". Στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία.

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ - Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Μίκης Θεοδωράκης

 

        Υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία με στόχο την ολοκλήρωση της καταστροφής της χώρας μου. Ξεκίνησαν από το 1975 με στόχο τον νεοελληνικό πολιτισμό, συνέχισαν με την διαστροφή της νεότερης ιστορίας μας και της εθνικής μας ταυτότητας και τώρα προσπαθούν να μας εξαφανίσουν και βιολογικά με την ανεργία, την πείνα και την εξαθλίωση. Εάν ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκωθεί σύσσωμος για να τους εμποδίσει, ο κίνδυνος για την εξαφάνιση της Ελλάδας είναι υπαρκτός. Εγώ την τοποθετώ μέσα στα δέκα επόμενα χρόνια. Από μας θα μείνει μόνο η μνήμη του πολιτισμού μας και των αγώνων μας για την ελευθερία.

Ως το 2009 δεν υπήρχε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Οι μεγάλες πληγές της οικονομίας μας ήταν οι υπερβολικές δαπάνες για την αγορά πολεμικού υλικού και η διαφθορά μιας μερίδας του πολιτικού και του οικονομικο-δημοσιογραφικού χώρου. Όμως και για τις δύο πληγές ήταν συνυπεύθυνοι και οι ξένοι. Όπως λ.χ. οι Γερμανοί, Γάλλοι, Άγγλοι και Αμερικανοί, που κέρδιζαν δισεκατομμύρια ευρώ σε βάρος του εθνικού μας πλούτου από την ετήσια πώληση πολεμικού υλικού. Αυτή η συνεχής αιμορραγία, μάς γονάτιζε και δεν μας επέτρεπε να προχωρήσουμε προς τα εμπρός, ενώ προσέφερε πλούτο στα ξένα έθνη. Το ίδιο συνέβαινε και με το πρόβλημα της διαφθοράς. Λ.χ. η Γερμανική Siemens είχε ειδικό κλάδο για την εξαγορά Ελλήνων παραγόντων, προκειμένου να τοποθετήσει τα προϊόντα της στην ελληνική αγορά. Επομένως ο ελληνικός λαός υπήρξε θύμα αυτού του ληστρικού ντουέτου, Ελλήνων και Γερμανών, που πλούτιζαν σε βάρος του.
            Είναι φανερό ότι αυτές οι δύο μεγάλες πληγές θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν οι ηγεσίες των δύο φιλοαμερικανικών κομμάτων εξουσίας δεν είχαν διαβρωθεί από στοιχεία διεφθαρμένα, τα οποία για να καλύψουν τη διαρροή του πλούτου (που ήταν προϊόν της εργασίας του ελληνικού λαού) προς τα ταμεία των ξένων χωρών, κατέφευγαν στον υπέρμετρο δανεισμό, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να φτάσει στα 300 δισ. ευρώ, δηλαδή το 130% του ΑΕΠ (Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος).
            Με την κομπίνα αυτή οι ξένοι που προανέφερα κέρδιζαν διπλά. Πρώτον από την πώληση των όπλων και των προϊόντων τους. Και δεύτερον από τους τόκους των χρημάτων που δάνειζαν στις κυβερνήσεις και όχι στον λαό. Γιατί όπως είδαμε, ο λαός ήταν το κύριο θύμα και στις δύο περιπτώσεις. Ένα παράδειγμα και μόνο θα σας πείσει. Οι τόκοι του δανείου του ενός δισ. δολλαρίων που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου στα 1986 από μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, έφτασαν στα 54 δισ. ευρώ και ξεπληρώθηκαν τελικά το … 2010!
            Ο  κ. Γιούνγκερ εδήλωσε προ ενός έτους ότι είχε διαπιστώσει τη μεγάλη αιμορραγία των Ελλήνων από τις υπερβολικές (και αναγκαστικές) δαπάνες για την αγορά πολεμικού υλικού από Γερμανία και Γαλλία συγκεκριμένα. Και συμπέρανε ότι έτσι οι πωλητές μας οδηγούν σε βέβαιη καταστροφή. Όμως ομολογεί ότι δεν προέβη σε καμμιά ενέργεια, για να μη βλάψει τα συμφέροντα των φιλικών του χωρών!
Στα 2008 υπήρξε η μεγάλη οικονομική κρίση στην Ευρώπη. Ήταν λοιπόν επόμενο να επηρεαστεί και η ελληνική οικονομία. Εν τούτοις το επίπεδο ζωής, αρκετά υψηλό, ώστε να έχουμε καταταγεί μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του κόσμου, έμεινε βασικά το ίδιο. Υπήρξε όμως άνοδος του δημοσίου χρέους. Όμως το δημόσιο χρέος δεν οδηγεί αναγκαστικά σε οικονομική κρίση. Τα χρέη μεγάλων χωρών όπως λ.χ. οι ΗΠΑ και η Γερμανία υπολογίζονται σε τρισεκατομμύρια ευρώ. Το πρόβλημα είναι εάν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη και παραγωγή. Τότε μπορεί κανείς να δανείζεται από τις μεγάλες Τράπεζες με επιτόκιο έως 5%, έως ότου περάσει η κρίση.
            Σ’ αυτή τη θέση ακριβώς βρισκόμασταν στα 2009, όταν έγινε η κυβερνητική αλλαγή τον Νοέμβριο και ανέλαβε πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου. Για να κατανοηθεί τι σκέπτεται σήμερα ο ελληνικός λαός για την καταστροφική πολιτική του, παραθέτω δύο νούμερα: Στις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ κέρδισε το 44% των ψήφων. Σήμερα τα γκάλοπ του δίνουν 6%.
            Ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση (που όπως είπα αντανακλούσε την ευρωπαϊκή) με δάνεια από τις ξένες Τράπεζες και με το σύνηθες επιτόκιο δηλαδή κάτω από 5%. Εάν το έκανε αυτό, δεν θα υπήρχε για τη χώρα μας το παραμικρό πρόβλημα. Το αντίθετο μάλιστα θα συνέβαινε, γιατί βρισκόμασταν σε φάση οικονομικής ανάπτυξης κι έτσι ασφαλώς θα ανέβαινε το βιοτικό μας επίπεδο.
            Όμως ο κ. Παπανδρέου είχε ήδη ξεκινήσει τη συνωμοσία του εναντίον του ελληνικού λαού από το καλοκαίρι του 2009, όταν συναντήθηκε κρυφά με τον Στρως Καν, με στόχο να οδηγηθεί η Ελλάδα κάτω από την ηγεμονία του ΔΝΤ. Η πληροφορία για τη συνάντηση αυτή δόθηκε στην δημοσιότητα από τον ίδιο τον πρώην Πρόεδρο του ΔΝΤ..
            Για να φτάσουμε όμως έως εκεί, θα έπρεπε να παραμορφωθεί η πραγματική οικονομική κατάσταση στη χώρα μας, ώστε να φοβηθούν οι ξένες Τράπεζες και να ανεβάσουν τα επιτόκια δανεισμού σε απαγορευτικούς αριθμούς. Αυτή η επαχθής επιχείρηση ξεκίνησε με την ψεύτική εκτίναξη του Δημοσίου Ελλείμματος από το 9,2% στο 15%. Για την κακουργηματική αυτή πράξη ο Εισαγγελέας κ. Πεπόνης παρέπεμψε προ 20 ημερών στην Δικαιοσύνη τους κυρίους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου (υπουργό των Οικονομικών).
            Ακολούθησε η συστηματική εκστρατεία του κ. Παπανδρέου και του Υπουργού Οικονομικών στην Ευρώπη που διήρκεσε 5 μήνες, κατά την οποία προσπαθούσαν να πείσουν τους ξένους ότι η Ελλάδα είναι ένας Τιτανικός έτοιμος να βυθιστεί, ότι οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και επομένως ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες της χώρας. Σε κάθε τους δήλωση ανέβαιναν τα επιτόκια, ώστε να μην μπορούμε πια να δανειστούμε, οπότε η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα να πάρει τον χαρακτήρα της σωτηρίας μας, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε η αρχή του θανάτου μας.
            Τον Μάιο του 2010 υπεγράφη από έναν και μόνο Υπουργό το περίφημο Μνημόνιο, δηλαδή η πλήρης υποταγή μας στους δανειστές μας. Το ελληνικό δίκαιο σ’ αυτές τις περιπτώσεις απαιτεί την ψήφιση μιας τόσο σημαντικής συμφωνίας από τα τρία πέμπτα της Βουλής. Άρα στην ουσία το Μνημόνιο και η Τρόικα που σήμερα ουσιαστικά μας κυβερνούν. λειτουργούν παράνομα όχι μόνο για το ελληνικό αλλά και για το ευρωπαϊκό δίκαιο.
            Από τότε έως τώρα, εάν τα σκαλιά που οδηγούν στο θάνατό μας είναι είκοσι, έχουμε ήδη διανύσει πάνω από τα μισά. Φανταστείτε ότι με το Μνημόνιο αυτό παραχωρούμε στους ξένους την Εθνική μας Αυτοτέλεια και την Δημόσια περιουσία μας. Δηλαδή Λιμάνια, Αεροδρόμια, Οδικά δίκτυα, Ηλεκτρισμό, Ύδρευση, Υπόγιεο και υποθαλάσσιο πλούτο κλπ. κλπ. Κι ακόμα τα ιστορικά μας μνημεία όπως η Ακρόπολη, οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Επίδαυρος κλπ. αφού έχουμε παραιτηθεί από όλες τις σχετικές ενστάσεις.
            Σταμάτησε η παραγωγή, ανέβηκε στο 18% η ανεργία, κλείσανε 80.000 καταστήματα, χιλιάδες βιοτεχνίες και εκατοντάδες βιομηχανίες. Συνολικά βάλανε λουκέτο 432.000 επιχειρήσεις. Δεκάδες χιλιάδες νέοι επιστήμονες εγκαταλείπουν τη χώρα, που βυθίζεται κάθε μέρα και πιο πολύ σε μεσαιωνικό σκότος. Χιλιάδες πρώην ευκατάστατοι πολίτες ψάχνουν στα σκουπίδια και κοιμούνται στο πεζοδρόμιο.
            Στο μεταξύ υποτίθεται ότι ζούμε χάρη στη μεγαλοψυχία των δανειστών μας, της Ευρώπης των Τραπεζών και του ΔΝΤ. Στην πραγματικότητα κάθε πακέτο με τα δεκάδες δισ. ευρώ με τα οποία χρεώνεται η Ελλάδα επιστρέφεται ολόκληρο από κει που έρχεται, ενώ εμείς φορτωνόμαστε νέους αβάσταχτους τόκους. Και επειδή υπάρχει η ανάγκη να διατηρηθεί το Κράτος, τα Νοσοκομεία και τα Σχολεία, η Τρόικα φορτώνει τα μεσαία και τα κατώτερα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας με υπέρμετρους φόρους, που οδηγούν κατ’ ευθείαν στην πείνα. Γενικευμένη κατάσταση πείνας είχαμε στην αρχή της γερμανικής κατοχής το 1941 με 300.000 νεκρούς σε διάστημα έξι μηνών. Από τότε το φάσμα της πείνας ξανάρχεται στη συκοφαντημένη και δύστυχη χώρα μας.
            Αν σκεφθεί κανείς ότι η γερμανική κατοχή μας στοίχισε ένα εκατομμύριο νεκρούς και την ολοσχερή καταστροφή της χώρας μας, πώς είναι δυνατόν να δεχτούμε εμείς οι Έλληνες τις απειλές της κ. Μέρκελ και την πρόθεση των Γερμανών να μας επιβάλουν ένα νέο γκαουλάιτερ… Τη φορά αυτή με γραβάτα…
            Και για να αποδείξω πόσο πλούσια χώρα είναι η Ελλάδα και πόσο εργατικός και συνειδητοποιημένος Λαός είναι ο Έλληνας (συνείδηση του Χρέους προς την Ελευθερία και της αγάπης προς την πατρίδα) είναι η εποχή της Γερμανικής Κατοχής από το 1941 έως τον Οκτώβριο του 1944.
            Όταν τα SS και η πείνα σκότωσαν ένα εκατομμύριο πολίτες και η Βέρμαχτ κατέστρεφε συστηματικά την χώρα, έκλεβε την αγροτική παραγωγή και τον χρυσό από τις Τράπεζες, οι Έλληνες έσωσαν από την πείνα τον Λαό με τη δημιουργία του Κινήματος της Εθνικής Αλληλεγγύης και δημιούργησαν έναν παρτιζάνικο στρατό 100.000, που καθήλωσε στην χώρα μας 20 γερμανικές μεραρχίες.
            Συγχρόνως όχι μόνο κατόρθωσαν οι Έλληνες χάρη στην εργατικότητά τους, να επιζήσουν αλλά υπήρξε και μεγάλη ανάπτυξη της νεοελληνικής τέχνης μέσα στις συνθήκες κατοχής, ιδιαίτερα στους τομείς της λογοτεχνίας και της μουσικής.
            Η Ελλάδα επέλεξε την οδό της αυτοθυσίας για την ελευθερία και συγχρόνως της επιβίωσης.
            Και τότε μας χτύπησαν αναίτια κι εμείς απαντήσαμε με Αλληλεγγύη και Αντίσταση και επιζήσαμε. Το ίδιο ακριβώς κάνουμε και τώρα με τη βεβαιότητα ότι τελικός νικητής θα είναι ο ελληνικός λαός. Αυτό το μήνυμα στέλνω στην κ. Μέρκελ και στον κ. Σόϊμπλε δηλώνοντας ότι παραμένω πάντοτε φίλος του Γερμανικού Λαού και θαυμαστής της μεγάλης του συνεισφοράς στην Επιστήμη, τη Φιλοσοφία και την Τέχνη και ιδιαίτερα στη Μουσική! Και η καλλίτερη ίσως απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι εμπιστεύθηκα το σύνολο του μουσικού μου έργου σε δύο Γερμανούς Εκδότες, τον Schott και το ν Breitkopf, που είναι από τους μεγαλύτερους εκδότες του κόσμου και η συνεργασία μου μαζί τους είναι άκρως φιλική.
            Μας απειλούν ότι θα μας εκδιώξουν από την Ευρώπη. Εάν η Ευρώπη δεν μας θέλει μια φορά, εμείς αυτή την Ευρώπη των Μέρκελ - Σαρκοζί δεν την θέλουμε δέκα φορές.
            Σήμερα Κυριακή 12 Φεβρουαρίου, ετοιμάζομαι να πάρω μέρος κι εγώ μαζί με τον Μανώλη Γλέζο, τον ήρωα που κατέβασε τη Σβάστικα από την Ακρόπολη δίνοντας έτσι το σινιάλο για το ξεκίνημα όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής αντίστασης ενάντια στον Χίτλερ. Οι δρόμοι και οι πλατείες μας θα πλημμυρίσουν από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που θα διαδηλώνουν την οργή τους κατά της κυβέρνησης και της Τρόικα.
            Άκουσα χθες τον τραπεζίτη-Πρωθυπουργό στο διάγγελμά του προς τον Ελληνικό Λαό να λέει ότι «έχουμε φτάσει σχεδόν στο μηδέν». Ποιοι όμως μας έφτασαν μέσα σε δυο χρόνια στο ΜΗΔΕΝ; Οι ίδιοι, που αντί να βρίσκονται στη φυλακή, εκβιάζουν τους βουλευτές να υπογράψουν Νέο Μνημόνιο χειρότερο από το πρώτο, που θα εφαρμοστεί από τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες μεθόδους που μας οδήγησαν στο ΜΗΔΕΝ. Γιατί; Γιατί αυτό επιτάσσει το ΔΝΤ και το Γιούρο Γκρουπ εκβιάζοντάς μας ότι εάν δεν υπακούσουμε, θα οδηγηθούμε στην χρεοκοπία… Εδώ παίζεται το θέατρο του παραλόγου. Όλοι αυτοί οι κύκλοι που ουσιαστικά μας μισούν (ξένοι και Έλληνες) και που είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την δραματική κατάσταση στην οποία οδήγησαν τη χώρα, απειλούν, εκβιάζουν, με σκοπό να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο, δηλαδή να μας πάνε κάτω από το ΜΗΔΕΝ, έως την οριστική μας εξαφάνιση.
            Έχουμε επιζήσει σε πολύ δύσκολες συνθήκες μέσα από τους αιώνες και είναι βέβαιο ότι αν μας οδηγήσουν με τη βία στο προτελευταίο σκαλοπάτι πριν από τον θάνατο, οι Έλληνες όχι μόνο θα επιζήσουν αλλά και θα αναγεννηθούν.
Αυτή τη στιγμή έχω αφιερώσει όλες μου τις δυνάμεις στην προσπάθεια να ενωθεί δυναμικά ο ελληνικός λαός. Προσπαθώ να τον πείσω ότι η Τρόικα και το ΔΝΤ δεν είναι μονόδρομος. Ότι υπάρχει άλλη λύση. Κι αυτή είναι να αλλάξουμε ριζικά την πορεία του έθνους μας και να στραφούμε προς την Ρωσία για οικονομική συνεργασία και για τη δημιουργία κοινοπραξιών που θα μας βοηθήσουν στην ανάδειξη του φυσικού πλούτου της χώρας με όρους που θα εξασφαλίζουν το εθνικό μας συμφέρον.
Όσο για την Ευρώπη προτείνω να πάψουμε να αγοράζουμε πολεμικό υλικό από την Γερμανία και την Γαλλία. Όπως θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, ώστε η Γερμανία να εξοφλήσει τις πολεμικές αποζημιώσεις που μας οφείλει και που σήμερα μαζί με τους τόκους μπορεί να ανέρχονται στα 500 δισ. ευρώ.
            Η μοναδική δύναμη που μπορεί να πραγματοποιήσει αυτές τις επαναστατικές αλλαγές είναι ο ελληνικός λαός ενωμένος σε ένα τεράστιο Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης, ώστε να εκδιωχθεί η Τρόικα (ΔΝΤ και Ευρωπαϊκές Τράπεζες) από την χώρα. Ενώ παράλληλα θα πρέπει να θεωρηθούν ως μη γενόμενες όλες οι παράνομες ενέργειές τους (δάνεια, χρέη, τόκοι, φόροι, αγορές του Δημόσιου πλούτου). Φυσικά οι Έλληνες συνεργάτες τους που έχουν ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού μας ως προδότες, θα πρέπει να τιμωρηθούν.
            Στον σκοπό αυτό (της ενότητας του Λαού σε ένα Μέτωπο) είμαι ολοκληρωτικά δοσμένος και πιστεύω ότι τελικά θα δικαιωθώ. Πολέμησα με το όπλο στο χέρι ενάντια στην Χιτλερική κατοχή. Γνώρισα τα μπουντρούμια της Γκεστάπο. Καταδικάστηκα από τους Γερμανούς σε θάνατο και έζησα ως εκ θαύματος. Στα 1967 ίδρυσα το ΠΑΜ, την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της στρατιωτικής χούντας. Πάλεψα στην παρανομία. Πιάστηκα και φυλακίστηκα στο «σφαγείο» της χουντικής Ασφάλειας. Τελικά και πάλι επέζησα.
            Σήμερα είμαι 87 ετών και είναι πολύ πιθανόν να μη ζήσω τη σωτηρία της αγαπημένης μου πατρίδας. Όμως θα πεθάνω με τη συνείδησή μου ήσυχη, γιατί εξακολουθώ να κάνω το Χρέος μου απέναντι στα ιδανικά της Ελευθερίας και του Δικαίου ως το τέλος.


Αθήνα,  12.2.2012

Μίκης Θεοδωράκης