O Μανώλο, εγώ και η κλασσική μουσική!

        Με τον Μανώλο (τον μπαμπά μου δηλαδή), είχαμε πολλές "μουσικές διαφωνίες" μέσα στα χρόνια. Αυτός Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Καζαντζίδη, εγώ και τους δικούς μας, αλλά ήμουν από πολύ μικρή μοτσαρτομάνιακ, μπετοβενομανής, "μου άρεσε" τρομερά ο Μπραμς και ήμουν, όπως έλεγε και ο ίδιος, Καλλολόγος, δηλαδή μέχρι κοκκάλου φαν της Κάλλας. Δώστου να λέει εκείνος, δώστου να λέω εγώ, έσπρωχνε ο ένας, έσπρωχνε ο άλλος. 
         Ευτυχώς! Γιατί το μουσικό big bang που έγινε μέσα μας -και στους δύο- ήταν που μας έκανε να τρέχουμε μαζί από τον Θεοδωράκη στον Μπραμς και από τον Καζαντζίδη στην Κάλλας. Eίχε πολύ πλάκα και εξαιρετικό ενδιαφέρον.
        Μία λοιπόν από τις πρώτες "πύρρειες νίκες" μου σε σχέση με τους κλασσικούς μουσουργούς, ήταν όταν πήγε για πρώτη φορά ταξίδι στο Ισραήλ και μου ζήτησε να του γράψω μερικά cd για να ακούει στο ταξίδι του και εκεί. Έκανα μια επιλογή από τα πιο αγαπημένα μου. Δεν θα το ξεχάσω. με πήρε τηλέφωνο από την Ιερουσαλήμ και μου λέει με έναν βαθύ θαυμασμό: "Τι ήταν αυτή η Κάλλας;!... Η ακρόπολη με τις Καρυάτιδες και όλη η αρχαία τραγωδία μαζί!"
          Αυτό ήταν. Πήγαινε και αγόραζε το ένα cd μετά το άλλο! Εμένα η χαρά και η ικανοποίησή μου δεν λέγονταν! Κι ήμουν ακόμα πιο πολύ χαρούμενη, γιατί ο άτιμος είχε έναν τρόπο να πιάνει κατευθείαν τον πυρήνα της δημιουργίας και το μετέτρεπε σ' έναν εκπληκτικό νέο κόσμο και για μένα που δεν μου μάθαινε κανείς και κανένα ωδείο!

          Μια μέρα με πήρε όμως συγκλονισμένος. Και εννοώ πολύ συγκλονισμένος. Σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει. Μου λέει: "Αυτό είναι! Αυτός είναι!" 
Και μου βάζει από το ακουστικό του τηλεφώνου ν' ακούσω ένα έργο του Τσαϊκόφσκι που του είχε φέρει τα μέσα έξω... "Marche Slave"...    
         Αυτό θέλω κι εγώ να μοιραστώ εδώ μαζί σας... Το έργο αυτό, που τόσο τον συγκλόνισε και που μας ένωσε τόσο πολύ...

       Γιατί δεν είμαστε στον κόσμο αυτό μόνο γονείς και παιδιά,

      αλλά και ενωμένες ψυχές...

 

http://www.youtube.com/watch?v=YwqdOhF6LhE&feature=related 

28 Σεπτεμβρίου... Happy Birthday dad...

        Κάποια φορά, έτυχε να είναι στην Αθήνα την ημέρα των γενεθλίων του. 

   Σχετικά σπάνιο πράγμα. Του είπα λοιπόν αδιάφορα να μην πάει πουθενά εκείνη την ημέρα, να έρθει στο σπίτι να φάμε, μιας και θα ήταν τα γενέθλιά του. Δεν έδωσα έμφαση όμως, για να μην υποψιαστεί. 

       Είχα καλέσει όλα του τ' αδέλφια, ζούσε ακόμα κι ο Μηνάκος ο μικρός του αδελφός, τ' ανήψια, τα εγγόνια των αδερφιών του. Χαμός. Είμαστε μεγάλο σόϊ. Δεν ήξερε τίποτα. Είχαν μαζευτεί όλοι σπίτι με κλειστά τα φώτα. 

Του είχα δώσει ραντεβού κάπου πιο πέρα από το σπίτι, γιατί συνήθως ερχόταν απροειδοποίητα και δεν μπορούσα να τον ελέγξω μην έρθει ξαφνικά σπίτι. Πήγα λοιπόν, τον πήρα από το ραντεβού, μη δίνοντας καμμία σημασία στ' ότι γιόρταζε. Κοινώς σφύριζα αδιάφορα.
      Φτάσαμε στο σπίτι, ψιλοσκοτάδι και ησυχία. Με το που μπαίνει στο σαλόνι, έγινε ένας χαμός! Σαμπάνιες, γέλια, φωνές, τραγούδια, παιδιά, στολισμοί, φαγητά! Της μουρλής έγινε. Έμεινε άφωνος! Χάρηκε, κοκκίνησε από συστολή, έλεγε συνέχεια: "βρε παιδιά, μα βρε παιδιά μου τη φέρατε" γελούσαν και τα μουστάκια του! 

Ήταν αξέχαστη μέρα εκείνη!...