Σκέφτομαι αυτά που έζησα και κατέγραψα εχθές και οργίζομαι..Με μια κατάθλιψη χωρίς τέλος..
Τον Μανώλη Γλέζο και τον Μίκη Θεοδωράκη, την λύσσα και την ορμή του ανθρώπινου σώματος να με σπάει στα δύο προσπαθώντας να κρατήσω γερά στα χέρια μου την αλυσίδα γύρω τους και να ψεκάζομαι μαζί τους (απορώ πώς άντεξαν εκείνοι), τον ανελέητο εγκλωβισμό μεταξύ των ιπτάμενων πετρών και των χημικών με μοναδική προστασία αυτούς τους υπέροχους συνανθρώπους να με ψεκάζουν στο πρόσωπο με malox (ο Θεός να τους έχει καλά), την κραυγή μου που γινόταν ένα με των αυτή των γύρω μου σαν μια εξωπραγματική χορωδία μιας λυτρωτικής μουσικής και η απότομη διάλυση από το κάψιμο στο πρόσωπο, ψάχνοντας τον άντρα μου και την ξαδέλφη μου μες στο πλήθος που τρέχει παλεύοντας ν' αναπνεύσει..
Την Φιλελλήνων με την εικόνα του απόλυτου αδιεξόδου μεταξύ των φωτιών, των λασσασμένων ΜΑΤ και του κόσμου που δεν ξέρεις ποιός είναι ποιός και προς τα πού να ξεφύγεις. Την διαφυγή στο ξενοδοχείο "Αμαλία" και το ξαφνικό τύλιγμα από τους κάθετους δρόμους..Τους λιποθυμισμένους μέσα στο ξενοδοχείο και την ετοιμότητα της ξαδέλφης μου σε περίπτωση ανάγκης (είναι νοσοκόμα). Τον 15χρονο ανηψιό μου ν' αγκαλιάζει την μάνα του και να την κρατάει από το χέρι και να τρέχει για να για να την προστατέψει. Τους 70άρηδες να μην μασάνε μπροστά στο άδικο και με τις απλές χειρουργικές μάσκες να μπαίνουν μες σ' όλα. Την αλλυλεγύη και την φωνή του κόσμου κάτω από το πανώ στην Ομόνοια με τα λόγια του πατέρα μου "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ.." να δίνει δύναμη και να νιώθω την παρουσία του να είναι εκεί μαζί μας.
Την λαοθάλασσα να ουρλιάζει για ψωμί, παιδεία, ελευθερία (πόσο παλιό, πόσο τωρινό, πάντα ελπίζουμε να μην είναι μελλοντικό). Τα βιδωμένα κωλοπαίδια που φύνοντας μάγκικα δεξιά κι αριστερά ετοιμάζονταν όλο ύφος να πλακώσουν και να κάψουν ότι να 'ναι και μόνο αυτό. Τα άσπρα πρόσωπα όλων σαν από κάποια αρχαία τραγωδία και τα μάτια να καίνε αλλά τα λόγια να καίνε ακόμα πιο πολύ. Την απελπισία να θες να φωνάξεις αλλά να μην μπορείς από την κομμένη ανάσα. Την ψηφοφορία μέσα στη Βουλή με τα "ναι" κι έξω το σύμπαν να καίγεται ανελέητα. Κι εγώ λυπάμαι για τα ιστορικά κτίρια. Αλλά λυπάμαι πιο πολύ για το ιστορικό μας μέλλον που το καταστρέψαμε πριν συμβεί. Λυπάμαι πιο πολύ για τα κατεστραμμένα βλέματα των ανθρώπων που θα ψάχουν για δουλειά και για ένα κομμάτι ψωμί. Τα μικρά παιδιά που θα μεγαλώσουν στην πιο ιστορική χώρα εξαθλιωμένα και ταπεινωμένα. Την ανεγκέφαλη μανία των κομματικών αντιπαλοτήτων και την μανία της απόδειξης όχι ποιό είναι το δίκιο, αλλά ποιός το έχει. Και πόσα άλλα ακόμα, που τα λόγια δεν αρκούν..Δεν αρκούν..
Εχθές ακούστηκε ένα "Ναι" από λίγους ανθρώπους, ενώ έξω ένας ολόκληρος λαός ούρλιαζε "Όχι". Στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία.
Τον Μανώλη Γλέζο και τον Μίκη Θεοδωράκη, την λύσσα και την ορμή του ανθρώπινου σώματος να με σπάει στα δύο προσπαθώντας να κρατήσω γερά στα χέρια μου την αλυσίδα γύρω τους και να ψεκάζομαι μαζί τους (απορώ πώς άντεξαν εκείνοι), τον ανελέητο εγκλωβισμό μεταξύ των ιπτάμενων πετρών και των χημικών με μοναδική προστασία αυτούς τους υπέροχους συνανθρώπους να με ψεκάζουν στο πρόσωπο με malox (ο Θεός να τους έχει καλά), την κραυγή μου που γινόταν ένα με των αυτή των γύρω μου σαν μια εξωπραγματική χορωδία μιας λυτρωτικής μουσικής και η απότομη διάλυση από το κάψιμο στο πρόσωπο, ψάχνοντας τον άντρα μου και την ξαδέλφη μου μες στο πλήθος που τρέχει παλεύοντας ν' αναπνεύσει..
Την Φιλελλήνων με την εικόνα του απόλυτου αδιεξόδου μεταξύ των φωτιών, των λασσασμένων ΜΑΤ και του κόσμου που δεν ξέρεις ποιός είναι ποιός και προς τα πού να ξεφύγεις. Την διαφυγή στο ξενοδοχείο "Αμαλία" και το ξαφνικό τύλιγμα από τους κάθετους δρόμους..Τους λιποθυμισμένους μέσα στο ξενοδοχείο και την ετοιμότητα της ξαδέλφης μου σε περίπτωση ανάγκης (είναι νοσοκόμα). Τον 15χρονο ανηψιό μου ν' αγκαλιάζει την μάνα του και να την κρατάει από το χέρι και να τρέχει για να για να την προστατέψει. Τους 70άρηδες να μην μασάνε μπροστά στο άδικο και με τις απλές χειρουργικές μάσκες να μπαίνουν μες σ' όλα. Την αλλυλεγύη και την φωνή του κόσμου κάτω από το πανώ στην Ομόνοια με τα λόγια του πατέρα μου "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ.." να δίνει δύναμη και να νιώθω την παρουσία του να είναι εκεί μαζί μας.
Την λαοθάλασσα να ουρλιάζει για ψωμί, παιδεία, ελευθερία (πόσο παλιό, πόσο τωρινό, πάντα ελπίζουμε να μην είναι μελλοντικό). Τα βιδωμένα κωλοπαίδια που φύνοντας μάγκικα δεξιά κι αριστερά ετοιμάζονταν όλο ύφος να πλακώσουν και να κάψουν ότι να 'ναι και μόνο αυτό. Τα άσπρα πρόσωπα όλων σαν από κάποια αρχαία τραγωδία και τα μάτια να καίνε αλλά τα λόγια να καίνε ακόμα πιο πολύ. Την απελπισία να θες να φωνάξεις αλλά να μην μπορείς από την κομμένη ανάσα. Την ψηφοφορία μέσα στη Βουλή με τα "ναι" κι έξω το σύμπαν να καίγεται ανελέητα. Κι εγώ λυπάμαι για τα ιστορικά κτίρια. Αλλά λυπάμαι πιο πολύ για το ιστορικό μας μέλλον που το καταστρέψαμε πριν συμβεί. Λυπάμαι πιο πολύ για τα κατεστραμμένα βλέματα των ανθρώπων που θα ψάχουν για δουλειά και για ένα κομμάτι ψωμί. Τα μικρά παιδιά που θα μεγαλώσουν στην πιο ιστορική χώρα εξαθλιωμένα και ταπεινωμένα. Την ανεγκέφαλη μανία των κομματικών αντιπαλοτήτων και την μανία της απόδειξης όχι ποιό είναι το δίκιο, αλλά ποιός το έχει. Και πόσα άλλα ακόμα, που τα λόγια δεν αρκούν..Δεν αρκούν..
Εχθές ακούστηκε ένα "Ναι" από λίγους ανθρώπους, ενώ έξω ένας ολόκληρος λαός ούρλιαζε "Όχι". Στην χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία.
