Το "Χυτήριο" μου θύμισε μια ιστορία. Πάσχα στο Λονδίνο, αρκετά μικρή, πάμε με τον πατέρα μου για Ανάσταση σε μία ορθόδοξη εκκλησία.
Παρένθεση: Και ο πατέρας μου αλλά και η μητέρα μου, προερχόμενοι από δύο πολύ θρησκευόμενες οικογένειες. Και εκείνος και η μητέρα μου, κύρηξαν την επανάστασή τους στο θρησκευτικό στάτους τοων οικογενειών τους. Εγώ, ξέφυγα. Βλέπετε η αγάπη που έχει το εγγόνι στους παππούδες και στις γιαγιάδες στις πολυ παιδικές ηλικίες, παίζει καθοριστικό ρόλο.
Και ο πατέρας μου, αλλά και η μητέρα μου, θρυλικούς καυγάδες με τις οικογένειές τους σε φιλοσοφικά και θρησκευτικά θέματα. Όχι πάντα βέβαια.
Εγώ, ξέφυγα.
Θα σας πω ότι μικρή, εκτός από το παραδοσιακό φυλαχτό που μου είχαν καρφιτσωμένο στο εσωτερικό του μπλουζακίου μου, κυκλοφορούσα και με κονκάρδα του Αγ. Σπυρίδωνα. Αυτό, αρκετά πριν βάλω τις κονκάρδες των scorpions, motley crue, motorhead κλπ.
Κλείνει η παρένθεση με τα βοηθητικά στοιχεία.
Πάμε λοιπόν στην εκκλησία. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει κι εκείνος μια κονκάρδα εκείνη την ημέρα μαζί μ' εμένα που άρχιζα να μαζεύω τις συγκροτηματοκονκάρδες αρειμανίως. Εκείνος, αγόρασε μια άσπρη που με κόκκινα γράμματα έγραφε:" God is atheist".
Εγώ, να χοροπηδάω από τα νεύρα μου. Μα τι ήθελες και την αγόρασες αυτήν την κονκάρδα;;" του έλεγα. Μου έλεγε ότι ήθελε να δει τις αντιδράσεις των υπολοίπων -Κυπρίων κυρίως- στην εκκλησία. Εγώ, κατακόκκινη από νεύρα και ντροπή. Μουρμούραγα σε όλη τη διάρκεια. Τελειώνει η λειτουργία, γίνεται η Ανάσταση -παρεπιπτόντως, μην σας έρθει ποτέ η φαεινή για Ανάσταση στο Λονδίνο. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Εγώ: "Και τι κατάλαβες τώρα;; Που μπήκαμε μέσα και μας κοιτούσαν όλοι;; Που τόνα;; Που τ' άλλο;;" το εγγόνι μάχιμο. Κι αφού χιλιοσυζητήσαμε, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: Μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις και όπου θέλεις. Όμως, αυτό το δικαίωμά σου, γεννά μία βασική υποχρέωση. Αυτομάτως σέβεσαι αυτό που ο άλλος πιστεύει ή νοιώθει, ειδικά όταν εισέρχεσαι σε χώρο που αφορά την δική του θρησκεία. Όπου κι αν είναι αυτός ο χώρος, όποια κι αν είναι αυτή η θρησκεία, φιλοσοφία, ιδεολογία. Όταν θέλεις να καταλάβεις ή να μελετήσεις την πνευματικότητα του άλλου, είσαι ΕΝΤΕΛΩΣ υποχρεωμένος να την σεβαστείς. Αυτά, λόγια του πατέρα μου. Όχι μόνο για να ηρεμήσει εμένα που είχα πάθει μια μικρή παράκρουση και γιατί ήμουν παιδί και όφειλε να μου εξηγήσει, αλλά και για τον ίδιο. Και πράγματι, πάντα έτσι έπραττε, πάντα έτσι έπραττα. Και αυτό, είναι θεμέλια λίθος της αλληλοκατανόησης των λαών και των ανθρώπων.
Παρένθεση: Και ο πατέρας μου αλλά και η μητέρα μου, προερχόμενοι από δύο πολύ θρησκευόμενες οικογένειες. Και εκείνος και η μητέρα μου, κύρηξαν την επανάστασή τους στο θρησκευτικό στάτους τοων οικογενειών τους. Εγώ, ξέφυγα. Βλέπετε η αγάπη που έχει το εγγόνι στους παππούδες και στις γιαγιάδες στις πολυ παιδικές ηλικίες, παίζει καθοριστικό ρόλο.
Και ο πατέρας μου, αλλά και η μητέρα μου, θρυλικούς καυγάδες με τις οικογένειές τους σε φιλοσοφικά και θρησκευτικά θέματα. Όχι πάντα βέβαια.
Εγώ, ξέφυγα.
Θα σας πω ότι μικρή, εκτός από το παραδοσιακό φυλαχτό που μου είχαν καρφιτσωμένο στο εσωτερικό του μπλουζακίου μου, κυκλοφορούσα και με κονκάρδα του Αγ. Σπυρίδωνα. Αυτό, αρκετά πριν βάλω τις κονκάρδες των scorpions, motley crue, motorhead κλπ.
Κλείνει η παρένθεση με τα βοηθητικά στοιχεία.
Πάμε λοιπόν στην εκκλησία. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει κι εκείνος μια κονκάρδα εκείνη την ημέρα μαζί μ' εμένα που άρχιζα να μαζεύω τις συγκροτηματοκονκάρδες αρειμανίως. Εκείνος, αγόρασε μια άσπρη που με κόκκινα γράμματα έγραφε:" God is atheist".
Εγώ, να χοροπηδάω από τα νεύρα μου. Μα τι ήθελες και την αγόρασες αυτήν την κονκάρδα;;" του έλεγα. Μου έλεγε ότι ήθελε να δει τις αντιδράσεις των υπολοίπων -Κυπρίων κυρίως- στην εκκλησία. Εγώ, κατακόκκινη από νεύρα και ντροπή. Μουρμούραγα σε όλη τη διάρκεια. Τελειώνει η λειτουργία, γίνεται η Ανάσταση -παρεπιπτόντως, μην σας έρθει ποτέ η φαεινή για Ανάσταση στο Λονδίνο. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Εγώ: "Και τι κατάλαβες τώρα;; Που μπήκαμε μέσα και μας κοιτούσαν όλοι;; Που τόνα;; Που τ' άλλο;;" το εγγόνι μάχιμο. Κι αφού χιλιοσυζητήσαμε, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: Μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις και όπου θέλεις. Όμως, αυτό το δικαίωμά σου, γεννά μία βασική υποχρέωση. Αυτομάτως σέβεσαι αυτό που ο άλλος πιστεύει ή νοιώθει, ειδικά όταν εισέρχεσαι σε χώρο που αφορά την δική του θρησκεία. Όπου κι αν είναι αυτός ο χώρος, όποια κι αν είναι αυτή η θρησκεία, φιλοσοφία, ιδεολογία. Όταν θέλεις να καταλάβεις ή να μελετήσεις την πνευματικότητα του άλλου, είσαι ΕΝΤΕΛΩΣ υποχρεωμένος να την σεβαστείς. Αυτά, λόγια του πατέρα μου. Όχι μόνο για να ηρεμήσει εμένα που είχα πάθει μια μικρή παράκρουση και γιατί ήμουν παιδί και όφειλε να μου εξηγήσει, αλλά και για τον ίδιο. Και πράγματι, πάντα έτσι έπραττε, πάντα έτσι έπραττα. Και αυτό, είναι θεμέλια λίθος της αλληλοκατανόησης των λαών και των ανθρώπων.
