Είμαι ο ζητιάνος του εαυτού μου.

            Λοιπόν...Μια άλλη πραγματικότητα. 
      Και ώ τι χαρά και περηφάνεια να έχεις γονείς μοναδικούς, χαρισματικούς, που ο κόσμος τους λατρεύει. Κι εσύ βέβαια όπου για άπειρα χρόνια δεν γνωρίζεις καν αυτή τους την ξεχωριστή προσωπικότητα. Κοινώς, όταν είσαι παιδί, χέστηκες αν ο γονιός σου είναι διάσημος. (Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ενδιαφέρεσαι γι' αυτήν τους την πλευρά, γιατί εσύ απλά τους λατρεύεις ότι κι αν είναι).
        Και δυστυχώς, έρχεται μια στιγμή που "φεύγουν" από κοντά ΣΟΥ κι εσύ μέσα στο κοινό πένθος όλων των ανθρώπων, πρέπει να ταξινομήσεις και να "ξαναγεννήσεις" το έργο τους. Ιδιαίτερα όταν αυτό ήταν και επιθυμία τους.
         Και εδώ έρχεται η φοβερή πραγματικότητα. Έρχεται η ώρα που μαζεύεις το υλικό για να φτιάξεις ένα αρχείο σε πρώτο στάδιο.

         Και ξαφνικά, έρχεσαι αντιμέτωπος με ανθρώπους, φίλους του γονιού σου κατά κανόνα (υπόψη όχι όλους ευτυχώς!) που δεν έρχεται ο ίδιος να σου πει: "ξέρεις, είχε αφήσει και εδώ κάποια πράγματα. Πάρτα να τα βάλεις στο αρχείο". Και δεν μιλάω για τα ίδια. Ένα αντίγραφο. Μια φωτοτυπία. Όχι. Πρέπει να τα ζητήσεις εσύ και να φας ένα "ΟΧΙ" στη μάπα ύπουλο και παράξενο. "Ξέρεις, δεν νομίζω να έχω κάτι..., μπά, του τα είχα δώσει όλα, κλπ".
          Κι εσύ, επειδή μπορεί να έρθει κάποια στιγμή να χρειαστείς αυτά που ΞΕΡΕΙΣ ότι έχει ο άλλος και σου τα αρνείται, - για μια βιογραφία πχ-  λες σε κάποιον τρίτο να τα ζητήσει. Έναν λίγο πιο...πειστικό. 

Και Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ θυμούνται ότι τα έχουν! Η θύμηση επανέρχεται γερή δυνατή και βέβαια αποτελεσματική.
Και σας ρωτάω: Οποία η θέσις μου;...