Ανοιχτή επιστολή προς τον κύριο Δανίκα

Κύριε Δανίκα,
σε σχέση με το άρθρο σας για τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο με τον τίτλο "Τα κουσούρια του" που δημοσιεύσατε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" σήμερα, 25-1-2012.
    Σας μιλώ σαν ένας άνθρωπος που βίωσε και βιώνει ακόμη τον πόνο και την τραγωδία που βιώνει η οικογένεια του Θόδωρου Αγγελόπουλου αυτήν την στιγμή, αλλά και την τραγωδία που ζει ο Πολιτισμός αυτής της χώρας με τον θάνατό του. Σας μιλώ όμως και ΣΚΕΤΑ σαν άνθρωπος. Το λιγότερο που έχετε να κάνετε, εκτός από μία δημόσια συγγνώμη από την οικογένεια του ΑΚΟΜΗ ΑΘΑΦΤΟΥ δημιουργού, είναι μία δημόσια συγγνώμη από τους Έλληνες για τον δηλητηριασμό και την "ρύπανση" που τους προκαλείτε με τέτοιου είδους άρθρα. Τις ανατροπές που προσπαθείτε με τόσο άκομψο και απάνθρωπο τρόπο να προκαλέσετε, τις κάνει ο οποιοσδήποτε απάνθρωπος ανά πάσα στιγμή. Η κριτική σας δεν ανήκει πια στον κόσμο. Έχετε περάσει πια σε άλλα επίπεδα. Νιώθω απορία και ντροπή για αυτούς που σας έδωσαν το πράσινο φως για μια τέτοια δημοσίευση. Και δεν θέλω ν΄ακούσω τίποτα περί ελευθερίας του λόγου. Αυτό δεν είναι ελευθερία. Βρείτε άλλη λέξη.
                        Το παιδί του φίλου και συνοδοιπόρου του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, που δυστυχώς ξαναβρέθηκαν μέσα σε λίγο χρόνο μαζί, Ναταλία Ρασούλη.

Η χαμένη μας Διανόηση

Οι Έλληνες κάποια στγμή πρέπει να πάρουμε χαμπάρι την διανόηση που υπάρχει και που γεννιέται στη χώρα μας. Όχι μόνο γιατί ή όταν γίνεται διάσημη, αλλά γιατί είναι αυτή που μπορεί να τραβήξει τον τόπο αυτόν, αλλά και τον άνθρωπο, μέσα στην κινούμενη άμμο. Άνθρωποι σαν τον Αγγελόπουλο δεν μας μαθαίνουν καλό κινηματογράφο. Δεν είναι η μαγική στιγμή μόνο που κρύβει ένα καρέ. Είναι ο ήλιος μέσα από την ομίχλη και η φωνή μέσα από την σιωπή. Αυτά πρέπει να βρούμε, γιατί αλλιώς παραμένουμε στην επιφάνεια. Ο φίλος μου, ο Άκης Καπράνος, έγραψε στο προφίλ του: "Μέρα σκληρού πένθους σήμερα κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει."  Όταν αρχίζουν να σπάνε τα θεμέλια, δεν φαίνεται από την αρχή η κατάρρευση. Και αυτό το λέω γιατί πρέπει να σταματήσουμε να συγκινούμαστε από την διασημότητα. Πρέπει να αρχίσουμε να συγκινούμαστε για την χαμένη μας Διανόηση.. Όχι μόνο γι' αυτήν που έχει φύγει, αλλά και γι' αυτήν που είναι εδώ και της αντιστεκόμαστε μέρα με τη μέρα...

Δεν μπορώ να το καταλάβω...Αλήθεια....Δεν καταλαβαίνω τίποτα..