(βιαστικό σημείωμα για μια ξαφνική απώλεια, πάντα είναι ξαφνική η ΑΠΩΛΕΙΑ)
Μεγάλη και στενάχωρη απώλεια.
Ένας Κρητικός που υπήρξε συγχρόνως Έλληνας, Κοσμικός, Μινωικός.
Κρητικός χωρίς να το διαλαλεί με μπαλωθιές
Έλληνας χωρίς να κονομάει από την ελληνοσύνη
Κοσμικός χωρίς να κόβει τη ρίζα του
Μινωίτης χωρίς να υπάρχει Κνωσσός.
Μεγάλωσε δίπλα μας, αλλά ταξίδεψε παντού και επέστρεφε πάντα. Έζησε με ένστικτο, τόλμη και νου. Ρούφηξε τις θεωρίες, τις πράξεις και όλους τους πνευματικούς και επαναστατικούς χωροχρόνους των τελευταία 50 χρόνων.
Ένας άνθρωπος ελευθέρας βοσκής, ένας ελεύθερος σκοπευτής που ακόμα κι όταν δεν έβρισκε κέντρο (σπάνια), χάζευες το ίχνος της βολής του σαν διάττοντα αστέρα τη νύχτα.
Κατάφερε να κτίσει αυτά που καταλαβαίναμε όλοι, αυτά που καταλάβαιναν ολίγοι και αυτά που καταλάβαινε μόνον αυτός, σε λέξεις, ρίμες και τραγούδια που τα καταλάβαιναν και τα ένιωθαν όλοι. Με τρόπο καίριο, χαριτωμένο, μελαγχολικό, βαθιά λαϊκό.
Και το πιο ‘τοπικό’ ίχνος που άφηνε είχε ένα κοσμικό-συμπαντικό τροπισμό. Χωμάτινος, αέρινος, ηφαιστειώδης και υγρός συγχρόνως στα τραγούδια του. Απολλώνιος και Διονυσιακός, πνεύμα και οινόπνευμα μαζί. Και από την πιο βαθιά μελαγχολία σ΄ έβγαζε στη ζεστή ανθρώπινη ελπίδα και από τον πιο σκοτεινό βαρύ και ‘νυσταγμένο’ δρόμο σ΄ οδηγούσε στο χάραμα.
Ήταν ζεστός άνθρωπος ο Μανώλης (αυτό εξέπεμπε ακόμα και σε μένα που δεν τον γνώριζα προσωπικά) και ακομπλεξάριστος.
Ψυχροί, κομπλεξικοί και βαθιά επαρχιώτες υπήρξαν όσοι κατά καιρούς τον αντιμετώπιζαν με ειρωνεία, συγκατάβαση, ζήλεια ή εχθρότητα, χαρακτηρίζοντάς τον περίεργο, αιρετικό, εμμονικό, ιδιαίτερο.
Ναι, ήταν όλα αυτά, αλλά ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο με τον οποίο τα εννοούσαν όσοι τα έλεγαν.
Και ευτυχώς που σ αυτήν τη βαθιά αποπνευματωμένη, μίζερη, παρακμάζουσα, αντι-λαϊκή και συγχρόνως επαρχιώτικη, κοτζαμπάσικη Ελλάδα υπήρξε τέτοιος.
Μπορεί να αισθάνθηκε πολλές φορές μοναξιά, αλλά ποτέ δεν υπήρξε μόνος.
Μανώλη, σ ευχαριστούμε.
Τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί
Ηράκλειο, 13/3/11
Τσελεντάκης Μανώλης
Δάσκαλος-Σκηνοθέτης
υ. γ.
Βλέπω στο σάιτ του ΟΦΗ, ότι θα τηρήσουν την Κυριακή ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του.
Το βρίσκω γνήσια λαϊκό και χαριτωμένο. Μια ταπεινή και παιχνιδιάρικη τιμή που θα του άρεσε. Όταν μπαίνει η ομάδα πάντα ακούγεται ο ύμνος που έχει γράψει ο Ρασούλης γι αυτήν. Φαντάζομαι, αυτή τη φορά μέσα σε απόλυτη, πνιγηρή σιωπή. Θα τους πρότεινα επίσης οι παίκτες να φέρουν μαύρα περιβραχιόνια και να ακουστούν, από τα μεγάφωνα, μόνο τραγούδια του Ρασούλη, σαν ελάχιστος και αρμόζων τρόπος τιμής.
Αχ, ρε Μανώλη.
Μεγάλη και στενάχωρη απώλεια.
Ένας Κρητικός που υπήρξε συγχρόνως Έλληνας, Κοσμικός, Μινωικός.
Κρητικός χωρίς να το διαλαλεί με μπαλωθιές
Έλληνας χωρίς να κονομάει από την ελληνοσύνη
Κοσμικός χωρίς να κόβει τη ρίζα του
Μινωίτης χωρίς να υπάρχει Κνωσσός.
Μεγάλωσε δίπλα μας, αλλά ταξίδεψε παντού και επέστρεφε πάντα. Έζησε με ένστικτο, τόλμη και νου. Ρούφηξε τις θεωρίες, τις πράξεις και όλους τους πνευματικούς και επαναστατικούς χωροχρόνους των τελευταία 50 χρόνων.
Ένας άνθρωπος ελευθέρας βοσκής, ένας ελεύθερος σκοπευτής που ακόμα κι όταν δεν έβρισκε κέντρο (σπάνια), χάζευες το ίχνος της βολής του σαν διάττοντα αστέρα τη νύχτα.
Κατάφερε να κτίσει αυτά που καταλαβαίναμε όλοι, αυτά που καταλάβαιναν ολίγοι και αυτά που καταλάβαινε μόνον αυτός, σε λέξεις, ρίμες και τραγούδια που τα καταλάβαιναν και τα ένιωθαν όλοι. Με τρόπο καίριο, χαριτωμένο, μελαγχολικό, βαθιά λαϊκό.
Και το πιο ‘τοπικό’ ίχνος που άφηνε είχε ένα κοσμικό-συμπαντικό τροπισμό. Χωμάτινος, αέρινος, ηφαιστειώδης και υγρός συγχρόνως στα τραγούδια του. Απολλώνιος και Διονυσιακός, πνεύμα και οινόπνευμα μαζί. Και από την πιο βαθιά μελαγχολία σ΄ έβγαζε στη ζεστή ανθρώπινη ελπίδα και από τον πιο σκοτεινό βαρύ και ‘νυσταγμένο’ δρόμο σ΄ οδηγούσε στο χάραμα.
Ήταν ζεστός άνθρωπος ο Μανώλης (αυτό εξέπεμπε ακόμα και σε μένα που δεν τον γνώριζα προσωπικά) και ακομπλεξάριστος.
Ψυχροί, κομπλεξικοί και βαθιά επαρχιώτες υπήρξαν όσοι κατά καιρούς τον αντιμετώπιζαν με ειρωνεία, συγκατάβαση, ζήλεια ή εχθρότητα, χαρακτηρίζοντάς τον περίεργο, αιρετικό, εμμονικό, ιδιαίτερο.
Ναι, ήταν όλα αυτά, αλλά ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο με τον οποίο τα εννοούσαν όσοι τα έλεγαν.
Και ευτυχώς που σ αυτήν τη βαθιά αποπνευματωμένη, μίζερη, παρακμάζουσα, αντι-λαϊκή και συγχρόνως επαρχιώτικη, κοτζαμπάσικη Ελλάδα υπήρξε τέτοιος.
Μπορεί να αισθάνθηκε πολλές φορές μοναξιά, αλλά ποτέ δεν υπήρξε μόνος.
Μανώλη, σ ευχαριστούμε.
Τίποτα δεν πάει χαμένο, στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί
Ηράκλειο, 13/3/11
Τσελεντάκης Μανώλης
Δάσκαλος-Σκηνοθέτης
υ. γ.
Βλέπω στο σάιτ του ΟΦΗ, ότι θα τηρήσουν την Κυριακή ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του.
Το βρίσκω γνήσια λαϊκό και χαριτωμένο. Μια ταπεινή και παιχνιδιάρικη τιμή που θα του άρεσε. Όταν μπαίνει η ομάδα πάντα ακούγεται ο ύμνος που έχει γράψει ο Ρασούλης γι αυτήν. Φαντάζομαι, αυτή τη φορά μέσα σε απόλυτη, πνιγηρή σιωπή. Θα τους πρότεινα επίσης οι παίκτες να φέρουν μαύρα περιβραχιόνια και να ακουστούν, από τα μεγάφωνα, μόνο τραγούδια του Ρασούλη, σαν ελάχιστος και αρμόζων τρόπος τιμής.
Αχ, ρε Μανώλη.
