32. 

    Σταματάω σήμερα στην Ομόνοια για να δω την γιγαντοαφίσσα που μόλις με ειδοποίησαν ότι έχουν αναρτήσει στην πρόσοψη κτιρίου με την Ελληνική σημαία και την φράση:
    "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ...
    Μανώλης Ρασούλης"
    Και σταματάω με το αυτοκίνητο μέσα στην νύχτα (στην Ομόνοια θα επαναλάβω) για να βγάλω μια φωτογραφία την αφίσσα, να σκεφτώ αν πρέπει να συγκινηθώ ή να τα πάρω -προτίμησα το πρώτο- και ενώ ήμουν μεταξύ κλαμμάτων, φωτογραφιών και τηλεφωνημάτων στους συγγενείς και κολλητούς του μπαμπά κι αρχίσαμε την ομαδική συγκίνηση, παρατηρώ μπροστά στο αυτοκίνητο έναν τροχαίο να μας γράφει! Εμείς μέσα στο αυτοκίνητο! Ε, αυτό ήταν!! Έγινε Ο ΧΑΜΟΣ στη μέση της πλατείας! Το βρίσιμο που έφαγε αυτός ο τύπος δεν μπορώ να το περιγράψω! Και ξαφνικά να παρατηρώ ότι είμαι ανάμεσα στο κάθε κουμάσι που κυκλοφορεί μες στην νύχτα σε αυτά τα μέρη, κι εγώ σε κατάσταση απόλυτης υστερίας και βρισιδιών σ έναν τύπο που είχε το θράσσος να μας γράφει μες στα μούτρα μας! Πήγε να μας κάνει τη χάρη να μην μας γράψει τελικά, αλλά μ' απείλησε ότι "κανόινισε να σε γράψω!" Αμάν! Τι ήθελε και το ξεστόμιζε! "ΤΟΛΜΑ να με γράψεις και θα δεις τι έχεις να πάθεις!!!" άρχισα να ουρλιάζω! Τα υπόλοιπα δεν ...γράφονται!! Αφού δεν με μάζεψαν σήμερα, πάλι καλά. Και δεν θα γίνονταν όλα αυτά, αν δεν ήμουν κάτω από την γιγαντοαφίσσα με την Ελληνική σημαία και τα λόγια του πατέρα μου που έγραψε με τέτοια ψυχή.. Και μπροστά, ο αρχιμαλάκας τροχαίος με την ουτοπία της εξουσίας και την πραγματικότητα της έλλειψης εγκεφάλου του, ν' αποδεικνύει ότι πόσο Έλληνας ΔΕΝ είναι.