Χυτήριο#3 - Μια ανάμνηση.

        Το "Χυτήριο" μου θύμισε μια ιστορία. Πάσχα στο Λονδίνο, αρκετά μικρή, πάμε με τον πατέρα μου για Ανάσταση σε μία ορθόδοξη εκκλησία.
 Παρένθεση: Και ο πατέρας μου αλλά και η μητέρα μου, προερχόμενοι από δύο πολύ θρησκευόμενες οικογένειες. Και εκείνος και η μητέρα μου, κύρηξαν την επανάστασή τους στο θρησκευτικό στάτους τοων οικογενειών τους. Εγώ, ξέφυγα. Βλέπετε η αγάπη που έχει το εγγόνι στους παππούδες και στις γιαγιάδες στις πολυ παιδικές ηλικίες, παίζει καθοριστικό ρόλο.
Και ο πατέρας μου, αλλά και η μητέρα μου, θρυλικούς καυγάδες με τις οικογένειές τους σε φιλοσοφικά και θρησκευτικά θέματα. Όχι πάντα βέβαια.
        Εγώ, ξέφυγα.
Θα σας πω ότι μικρή, εκτός από το παραδοσιακό φυλαχτό που μου είχαν καρφιτσωμένο στο εσωτερικό του μπλουζακίου μου, κυκλοφορούσα και με κονκάρδα του Αγ. Σπυρίδωνα. Αυτό, αρκετά πριν βάλω τις κονκάρδες των scorpions, motley crue, motorhead κλπ.
Κλείνει η παρένθεση με τα βοηθητικά στοιχεία.
        Πάμε λοιπόν στην εκκλησία. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει κι εκείνος μια κονκάρδα εκείνη την ημέρα μαζί μ' εμένα που άρχιζα να μαζεύω τις συγκροτηματοκονκάρδες αρειμανίως. Εκείνος, αγόρασε μια άσπρη που με κόκκινα γράμματα έγραφε:" God is atheist".
Εγώ, να χοροπηδάω από τα νεύρα μου. Μα τι ήθελες και την αγόρασες αυτήν την κονκάρδα;;" του έλεγα. Μου έλεγε ότι ήθελε να δει τις αντιδράσεις των υπολοίπων -Κυπρίων κυρίως- στην εκκλησία. Εγώ, κατακόκκινη από νεύρα και ντροπή. Μουρμούραγα σε όλη τη διάρκεια. Τελειώνει η λειτουργία, γίνεται η Ανάσταση -παρεπιπτόντως, μην σας έρθει ποτέ η φαεινή για Ανάσταση στο Λονδίνο. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Εγώ: "Και τι κατάλαβες τώρα;; Που μπήκαμε μέσα και μας κοιτούσαν όλοι;; Που τόνα;; Που τ' άλλο;;" το εγγόνι μάχιμο. Κι αφού χιλιοσυζητήσαμε, καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: Μπορείς να πιστεύεις ότι θέλεις και όπου θέλεις. Όμως, αυτό το δικαίωμά σου, γεννά μία βασική υποχρέωση. Αυτομάτως σέβεσαι αυτό που ο άλλος πιστεύει ή νοιώθει, ειδικά όταν εισέρχεσαι σε χώρο που αφορά την δική του θρησκεία. Όπου κι αν είναι αυτός ο χώρος, όποια κι αν είναι αυτή η θρησκεία, φιλοσοφία, ιδεολογία. Όταν θέλεις να καταλάβεις ή να μελετήσεις την πνευματικότητα του άλλου, είσαι ΕΝΤΕΛΩΣ υποχρεωμένος να την σεβαστείς. Αυτά, λόγια του πατέρα μου. Όχι μόνο για να ηρεμήσει εμένα που είχα πάθει μια μικρή παράκρουση και γιατί ήμουν παιδί και όφειλε να μου εξηγήσει, αλλά και για τον ίδιο. Και πράγματι, πάντα έτσι έπραττε, πάντα έτσι έπραττα. Και αυτό, είναι θεμέλια λίθος της αλληλοκατανόησης των λαών και των ανθρώπων.

Χυτήριο #2. Η δύναμη της εικόνας

Εχθές έξω από το "Χυτήριο" υπήρχαν και μερικές πολύ ανθρώπινες ως και χαριτωμένες στιγμές που δείχνουν ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και ωραία θα ήταν αν όλοι δικοί μας είμασταν. Κάποιοι πιτσιρικάδες των ΜΑΤ -γιατί για πιτσιρικάδες πρόκειται και όταν το σκέφτομαι μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι...- χάζευαν έναν ηθοποιό που έπαιζε στο LAPD, τον Γιώργο Χρυσοστόμου -υποδύονταν έναν wild αστυνομικό στην

σειρά αυτή- ο οποίος στεκόταν μπροστά τους σοβαρότατος και αυτά, τα ΜΑΤάκια, είχαν ψαρώσει τελείως. Μίλαγαν μεταξύ τους κοιτάζοντάς τον και η σκηνή είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ένας ηθοποιός μ' ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο που έπαιζε σαν ρόλο την δική τους ζωή. Κι εκείνοι μπροστά του, ο ρόλος του, ζωή τους. Αλλά βλέπετε, η εικόνα έχει τεράστια δύναμη. Και η εικόνα του προσώπου του ηθοποιού "ακινητοποιούσε" βλέμμα και σώμα των νεαρών ΜΑΤατζήδων.

Και θέλω να σταθώ εκεί. Αυτήν την εικόνα τους έπρεπε εχθές να την χρησιμοποιήσουν οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες γενικότερα. Την αναγνωρισιμότητα του προσώπου τους έπρεπε να την διαθέσουν στην προστασία του χώρου που υπηρετούν. Στο ελεύθερο θέατρο. Στην ελεύθερη Τέχνη. Γι' αυτό συνεχίζω να λέω, για την τραγική η απουσία των καλλιτεχνών εχθές στο "Χυτήριο". Η δύναμή της παρουσία τους εκεί, θα μπορούσε να ξεπεράσει την φασαρία που δημιουργεί ο κάθε τραμπούκος, ήταν απούσα. Τραγικά. Ψυχή τε και σώματι.

Χυτήριο. Πού είσασταν Έλληνες του Αισχύλου και του Αριστοφάνη;

         Για άλλη μια φορά ο Πολιτισμός έχασε από τους  δικούς του ανθρώπους. Σήμερα στο Χυτήριο. Όχι όσοι θα έπρεπε να είναι. Ούτε για πλάκα. Και το χειρότερο; Όχι όσοι εκπρόσωποι του Πολιτισμού θα έπρεπε να είναι. Όχι ούτε για πλάκα. Με το μικροσκόπιο τους έψαχνες. Θα το ξαναπώ ότι δεν μου αρέσει καθόλου το θέμα της θεατρικής παράστασης που ανεβαίνει στο θέατρο αυτό εκ πρώτης και χωρίς να έχω ακριβή γνώση (για να μπω σε μια πρώτη, πιο αυθόρμητα άμεση αντίδραση).
      ΟΜΩΣ.
      Βρίσκω ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ την όποια φίμωση της έκφρασης της Τέχνης. Είναι φασιστική, χυδαία, φτηνή και λιγουλιάρικη. Η Τέχνη δεν εξιστορεί. Ερμηνεύει εκδοχές και πτυχές, ακόμα και τις πιο κρυφές, του νου και της ψυχής. Πτυχές, που αν δεν έρθουν στο φως, μένουν μέσα βαθειά, βαλτώνουν και μεταλλάσσονται σε αποκρουστικές ψυχοοντότητες. Δεν λυτρώνονται ποτέ και δεν πάμε πουθενά χωρίς την λύτρωσή τους.
       Μαζευτήκαμε εκεί κάποιοι άνθρωποι. Οι από δω, προστατεύοντας την ελευθερία του λόγου και οι από 'κει, προστατεύοντας τα θεία. Τουλάχιστον αυτό νομίζαμε όλοι.   
       Άρχισε ένας σαχλός συνθηματικός διάλογος των από 'δω και των από 'κει. Οι από 'κει, να τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο (γνώμη μου είναι ότι και οι από 'δω θα έπρεπε να τον τραγουδάνε για να δείξουν ακριβώς ότι όλοι βρισκόμαστε στην ίδια πατρίδα) και οι από 'δω άρχισαν να ανατριχιάζουν στο άκουσμα του ύμνου ή κάποιοι άρχισαν να γελάνε με τους από 'κει χλευάζοντάς τους και φωνάζοντας: "Ψωμί, παιδεία ελευθερία, η χούντα δεν σταμάτησε το '73". Καμμιά 20αριά φωνές. Όχι πολύ δυνατές, πλην ολίγων.
       Αν πρέπει να πω πραγματικά τι συνέβαινε εκεί μέσα από το δικό μου πρισματοσκόπιο, θα έλεγα ότι όσοι μαζεύτηκαν να υπερασπιστούν την ελευθερία του λόγου, κάτι άκρως και επιτακτικώς αναγκαίο, καπελώνονταν- ή και ηθελημένα κάποιοι- από πολιτικά συνθήματα φαινομενικά σχετικά, ουσιαστικά άσχετα.
        Ο Πολιτισμός δεν έχει καμμία ανάγκη την πολιτική συνθηματολογία. Αποτελεί από μόνος του μια ιερή ενότητα μακρυά από οποιαδήποτε πολιτική σκοπιμότητα. Εκείνος εκφράζει την Πολιτική και όχι η Πολιτική εκείνον.
       Με τους από 'κει δεν θα ασχοληθώ ιδιαιτέρως. Πάντα υπήρχε φανατισμός στους θρησκευτικούς κόλπους και πάντα θα υπάρχει. Όμως, απουσία στην υπεράσπιση του Πολιτισμού, ειδικά από τους ίδιους τους ανθρώπους του, δεν ανέχεται.
     Πού ήταν όλοι οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι θεατράνθρωποι, οι εικαστικοί, οι μουσικοί, οι χορευτές; Οι καλλιτέχνες με την ευαίσθητη ψυχή και με την απύθμενη έκφραση;
     Δεν ξέρω. Αλήθεια ΔΕΝ γνωρίζω. Δεν μπορούσαν; Τους φάνηκε ανούσιος ο λόγος μιας τέτοιας υπεράσπισης; Φοβήθηκαν; Βαρέθηκαν; Δεν ήξεραν καν τι γίνεται; Δεν ξέρω. Βρεθήκαμε εκεί με τον Φοίβο Δεληβοριά και γυρνώντας γύρω-γύρω τα κεφάλια μας, ψάχναμε. Έλεγε ο Φοίβος: "Έπρεπε να κλείσουν όλα τα θέατρα σήμερα και να έρθουν όλοι εδώ. Ειδικά με τα όσα συνέβησαν εχθές."
      Φτάσαμε στο σημείο, έξω από ένα θέατρο, να ακούγονται τα χειρότερα υβρεολογήματα από ανθρώπους δήθεν υπερασπιστές της θρησκείας -αστείο από τους συγκεκριμένους υπερασπιστές- και φτάσαμε στο σημείο να μπουκάρουν βουλευτές με το έτσι θέλω στις κλούβες "ελευθερώνοντας" του δικούς τους επιθετικούς συλληφθέντες, χωρίς να κουνηθεί αστυνομικός από την θέση του.
     Πλην λοιπών ελαχίστων εξαιρέσεων, που είσασταν άνθρωποι του Πολιτισμού; Πού είστε και τον αφήνετε βορά στα δόντια των απαίδευτων και υβριστών του;
     Πού είσασταν Έλληνες του Αισχύλου και του Αριστοφάνη;
        Πού;