Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

"Στο κόκκινο 105,5" με το UNFOLLOW

Mόλις άκουσα μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή της Φωτεινής Λαμπρίδη στο "kokkino 105.5" με τα παιδιά που είναι υπεύθυνα στο περιοδκό UNFOLLOW, με αφορμή την αυριανή εκδήλωση στο σύλλογο αρχαιολόγων στο Θησείο με θέμα την άνοδο του φασισμού και μεταξυ των υπολοίπων μου δημιουργήθηκε μια γιγαντιαία απορία. Στην ερώτηση της δημοσιογράφου αν περίμεναν αυτήν την έξαρση του φασισμού, απάντησαν "όχι σε τέτο
ιο σημείο και μ' αυτόν τον τρόπο". Ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι Έλληνες και ειδικά οι αριστερά (κι εδώ είναι η απορία μου) δεν πήραν χαμπάρι από πού μας ήρθε όλο αυτό το φασιστικό φαινόμενο και βέβαια με αυτή την μορφή. Αναλώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια αποκαλώντας 'φασισμό' οτιδήποτε δεν συντονίζεται με την αριστερή ιδεολογία και πιο πολύ, απομακρύνθηκαν τραγικά μέσα από την εμμονική απασχόληση με την θεωρία, από την λαίκή έφραση του ανθρώπου. Μίλησαν για το κτήνος που απελευθερώνεται μέσα από λαϊκές εκδηλώσεις τέτοιου τύπου και με κάνει πραγματικά να απορώ πώς είναι δυνατόν να χάθηκαν μέσα στον ελιτισμό της φιλοσοφίας της πολιτικής, μη ασχολούμενοι με την λαϊκή της έκφραση. Αυτός ο ελιτισμός και η υπεροψία κουλτούρας, είναι το τυφλό σημείο της αριστεράς που δεν μπόρεσε, αυτή, παρ' όλους τους αγώνες στους δρόμους, να πάρει χαμπάρι αυτήν ακριβώς την μορφή του φασισμού η οποία ήταν ολοζώντανη πρακτικά όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά νόμιζαν, ότι δεν είναι τίποτα το σοβαρό και σε όποια ανησυχία απαντούσαν "θα ξεφουσκώσει". Ας μας πούν τώρα μια θεωρία που θα αντιμετωπίσει δραστικά στην ΠΡΑΞΗ αυτήν ακρβώς την λαϊκή έκφραση των 420.000 ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής.

Λοϊζος, Ρασούλης, φτιάχνοντας "τα τραγούδια της Χαρούλας"



Ο Μανώλης Ρασούλης διηγείται ένα πολύ "ωραίο" περιστατικό μεταξύ δημιουργών και δισκογραφικής:
"Όταν γράφαμε τα Τραγούδια της Χαρούλας, πηγαίναμε με το Λοΐζο και τα παίζαμε στην επιτροπή της Minos. Όπου επιτροπή ο Μάτσας, η κυρία Μάτσα, ο Θεοφίλου και η Χαρούλα. Ήταν να παίξουμε το "Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί". Εγώ βέβαια δεν γράφω ένα τραγούδι εκτός συγκυρίας και χωρίς να υπάρχει μια βαθύτερη κοινωνική και ψυχολογική αιτία. Τό ‘γραψα τότε, το 1979, γιατί ακόμα η αριστεράντζα ήτανε στα ζόρικα. Ένα τραγούδι το γράφεις όχι για να κονομήσεις, αλλά για να ρίξεις βάλσαμο στην ψυχή των ανθρώπων. Μιλάω δηλαδή για μας, που ζούμε στην ψυχή μας και στην ψυχή των άλλων. Ο Μάτσας ζει στην τσέπη του και στην τσέπη των άλλων, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πάμε λοιπόν και παίζουμε αυτό το τραγούδι. Και λέει η κυρία Μάτσα, με γλυκό τρόπο, σε στυλ Καλυψώ, προφανώς είχανε συνεννοηθεί με τον Σαμουήλ, «Μάνο, αυτό το τραγούδι έχει μια ωραία μελωδία, δεν αλλάζουμε τους στίχους να το κάνουμε ένα ερωτικό τραγούδι;» Του Μάνου τ’ αυτάκια κοκκινίσανε, του ανέβηκε η πίεση 25. Και της απάντησε: «Κοιτάξτε μαντάμ, εκτός από ευαίσθητοι, τυχαίνει να είμαστε και αριστεροί!»
Και έτσι σώθηκε το τραγούδι."