Έχει
ανοίξει ένα τεράστιο ζήτημα -πάλι- μετά από τις δηλώσεις της Κικής
Δημουλά, όσον αφορά όχι τόσο στο μεταναστευτικό πρόβλημα ως υπερπληθυσμός
μεταναστών στην χώρα, αλλά κατά πόσο το "άγνωστο" που κουβαλούν μαζί
τους οι μετανάστες στο καινούργιο τους σπίτι και κατά πόσο είναι
διατεθειμένοι οι ντόπιοι να τους εντάξουν στην ζωή τους.
Πώς ενώνεται το
χάσμα ανάμεσα στον φόβο της Κικής Δημουλά και την
αγανάκτησή στη θέα των γεμάτων απο μετανάστες παγκάκια και στην
πραγματική ένταξη αυτών των μεταναστών στην καθημερινότητά μας; Τι είναι
αυτό το διαφορετικό που τόσο φοβόμαστε; Το ίδιο θα φοβηθούμε τον Πολωνό
μετανάστη με τον Πακιστανό μετανάστη; Και αν ναι, είναι το χρώμα αυτό
που κάνει την διαφορά στον φόβο;
Τι είναι αυτό που μας απαγορεύει να καθίσουμε στο ίδιο παγκάκι με κάποιον από το Μπανγκλαντές; Γιατί καθόμαστε πιο εύκολα δίπλα από έναν φαινομενικά ήρεμο και ήσυχο κύριο ο οποίος μπορεί να είναι ένα όντως ήρεμος άνθρωπος ή μπορεί πριν λίγο να χούφτωσε ένα ανυποψίαστο κοριτσάκι (ή αγοράκι) και απλά να νιώθει καλά με τον εαυτό του αράζοντας ευχαριστημένα σ' ένα παγκάκι, αλλά είμαστε ήσυχοι γιατί είναι λευκός και Έλληνας;
Και από πότε η εγκληματικότητα έχει συγκεκριμένη ράτσα και χρώμα; Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι μετανάστες είναι άγιοι άνθρωποι, αλλά ποιος έχει την ικανότητα να διακρίνει ποιος είναι εντάξει και ποιος όχι; Εγώ τρέμω στην ιδέα ότι δεν μπορώ πάντα να διακρίνω τριγύρω μου τον χρυσαυγίτη, τον κλέφτη, τον παιδεραστή. Ποιος μπορεί να βάλει σφραγίδα για την αθωώτητα ή την εγκληματικότητα του καθενός;
Γιατί δεν μαθαίνουν οι άνθρωποι απλά να προφυλάσσονται από έναν πιθανό κίνδυνο αντί να ασχολούνται με το χρώμα του καθενός; Γιατί δεν μαθαίνουν οι άνθρωποι να ζουν μεταξύ τους ασχέτως φυλής και καταγωγής;
Τι είναι αυτό που μας απαγορεύει να καθίσουμε στο ίδιο παγκάκι με κάποιον από το Μπανγκλαντές; Γιατί καθόμαστε πιο εύκολα δίπλα από έναν φαινομενικά ήρεμο και ήσυχο κύριο ο οποίος μπορεί να είναι ένα όντως ήρεμος άνθρωπος ή μπορεί πριν λίγο να χούφτωσε ένα ανυποψίαστο κοριτσάκι (ή αγοράκι) και απλά να νιώθει καλά με τον εαυτό του αράζοντας ευχαριστημένα σ' ένα παγκάκι, αλλά είμαστε ήσυχοι γιατί είναι λευκός και Έλληνας;
Και από πότε η εγκληματικότητα έχει συγκεκριμένη ράτσα και χρώμα; Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όλοι οι μετανάστες είναι άγιοι άνθρωποι, αλλά ποιος έχει την ικανότητα να διακρίνει ποιος είναι εντάξει και ποιος όχι; Εγώ τρέμω στην ιδέα ότι δεν μπορώ πάντα να διακρίνω τριγύρω μου τον χρυσαυγίτη, τον κλέφτη, τον παιδεραστή. Ποιος μπορεί να βάλει σφραγίδα για την αθωώτητα ή την εγκληματικότητα του καθενός;
Γιατί δεν μαθαίνουν οι άνθρωποι απλά να προφυλάσσονται από έναν πιθανό κίνδυνο αντί να ασχολούνται με το χρώμα του καθενός; Γιατί δεν μαθαίνουν οι άνθρωποι να ζουν μεταξύ τους ασχέτως φυλής και καταγωγής;
