Ανάγκη πνευματικής οχύρωσης.

Λόγω του οτι υπάρχουν υπέρμετρες φιλοδοξίες ενεργοποιημένες σε ανθρώπους που πολλές φορές παίζουν έναν πιο ιδιαίτερο και ιδιόμορφο ρόλο στη ζωή ενός καλλιτέχνη, θα ήθελα να πω οτι η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων μπορεί να έχει και μορφή επιπλέον εκτός από αυτή των νομικών διαδικασιών που είναι η ο κύριος πυρήνας αυτοπροστασίας ενός δημιουργού. Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε προειδοποιήσει τον γιό του " Πριν σου επιτεθούν οι δημοσιογράφοι, θα σου επιτεθούν οι φίλοι μου". Ευτυχώς ο Μανώλης Ρασούλης είχε μια ομάδα πολλών και πολύ αγαπημένων και προστατευτικών φίλων. Ο αδύναμος κρίκος όμως, είναι η άγνοια κάποιων καταστάσεων που δυστυχώς οφείλουμε, αυτοί που γνωρίζουμε, να καλύψουμε τυχόν ανοίγματα σ' ένα έργο που θεωρώ ιερό και που πρέπει να γίνει απροσπέλαστο από οποιαδήποτε λαχτάρα ματαιοδοξίας.

This bitter earth

This bitter earth

What fruit it bears
What good is love
That no one shares
And if my life is like the dust
That hides the glow of a rose
What good am I
Heaven only knows

This bitter Earth
Can it be so cold
Today you're young
Too soon your old
But while a voice
Within me cries
I'm sure someone
May answer my call
And this bitter earth
May not be so bitter after all...

Στο παζάρι και ο Πολιτισμός!..

Σε σχέση με την ανοιχτή επιστολή των δημιουργών προς τον πρωθυπουργό..Δεν ξεπουλιέται μόνο η χώρα πρακτικά, αλλά και πνευματικά και πολιτισμικά..Δεν ξεθάβουν μόνο ανθρώπους που δημιούργησαν αυτόν τον πολιτισμό (Τσιτσάνη, Ξυλούρη, Λαμπέτη και πολλούς άλλους) γιατί δεν έχουν άλλο χώρο για τους τιμής ένεκεν ενταφιασμένους καλλιτέχνες και δημιουργούς (αναρωτιέμαι τι λιγότερο έχουν προσφέρει οι δημιουργοί αυτής της χώρας από τους πολιτικούς της και δεν δικαιούνται 2 μέτρα γης και όχι 2 στρέμματα όπως πιθανά το κόμμα μπορεί να σου προσφέρει..), αλλά ξεκοιλιάζουν τη χώρα στην κυριολεξία, πουλώντας τα πάντα στο "παζάρι" τους. Μάρμαρα, γη, σπίτια, νησιά, δημιουργούς, υπαλλήλους, συνταξιούχους, ήθη, Πολιτισμό, τα πάντα! Όλα ένα συνωθύλευμα και με έκπτωση, προσφορά στον κάθε επιτήδειο, που βέβαια σαν έξυπνος αγοραστής θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο την ευκαιρία που του προσφέρεται. Κ εμείς, θα καθόμαστε να βλέπουμε μια από τις πιο όμορφες και ιστορικές χώρες του κόσμου να διαλύεται στον αέρα, και να σκορπιέται παντού η στάχτη της, που απ' ότι βλέπω, μάλλον στη μάπα θα μας έρθει..

Από συνέντευξη του Μανώλη Ρασούλη

"Οι δημιουργοί έχουν πάθει πανωλεθρία. Με τα ιδιωτικά κανάλια, ο τραγουδιστής πήρε την πρωτοκαθεδρία, αυτό πουλάει ο έμπορας. Όχι φυσικά ότι ο έμπορας αγαπάει τον τραγουδιστή, το περίγραμμα που πουλάει και το κέρδος του αγαπάει. Οι εταιρείες έδωσαν την πλήρη έμφαση στους τραγουδιστές, και πήγαν να κάνουν εμάς τους δημιουργούς υπαλλήλους και μπάτλερ των ανόητων, των αμόρφωτων και των άξεστων. Είδες τι γίνεται στην Αμερική με τους σεναριογράφους; Έτσι θα ήθελα να είμαστε κι εδώ. Δεν θέλω να σέβονται εμένα αλλά αυτό που κάνω, γιατί είναι εξ’ αντικειμένου αξιοσέβαστο. Ζούμε σε μια χώρα αλητείας και δεν ξέρω αν αυτό είναι αναστρέψιμο. Στην Ελλάδα έγινε η μεγαλύτερη πολιτιστική αντεπανάσταση που υπήρξε ποτέ. Ο κόσμος ζει σε μια υπνοβασία, μια μηχανιστική επανάληψη του εαυτού του. Όλοι θέλουν να βολευτούνε και αυτό με μαραζώνει, διότι δεν μπορείς στην εποχή μας να βολευτείς. Θα βολευτείς μόνο στην προσπάθειά σου να κατακτήσεις την επίγνωση. Το ανθρώπινο ον υπάρχει για να παράγει συνειδητότητα, γιατί αλλιώς δεν διαφέρουμε από τους τερμίτες που ταΐζουν τα παιδιά τους. Το μόνο που διαθέτει το Ελλαδιστάν είναι μηχανισμοί που καταστρέφουν τη δημιουργία. Η ελληνική κοινωνία νοσεί, επομένως μοιάζει με κινούμενη άμμο. Εν τούτοις το αντίδοτο υπάρχει."

Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ!

Και το "καμάρι" της Αθήνας, ο Καμίνης, μας δήλωσε οτι δεν άξιζε τιμής ένεκεν τελευταία κατοικία ο ανθρώπος που έγραψε, θα ΤΟΛΜΗΣΩ να πω τον δεύτερό μας Εθνικό Ύμνο, Μανώλης Ρασούλης! Και θέλω να το πω εδώ. Πρόκειται να συνταχθεί ένα κείμενο-διαμαρτυρία για την ξεφτίλα του δημάρχου και του υπουργείου α-πολιτισμού που φέρθηκαν έτσι για άλλη μια φορά στον Ελληνικό Πολιτισμό και θα μαζευτούν υπογραφές. Όχι για τον πατέρα μου, αλλά για τον αργό θάνατο του πολιτισμού μας..Όποιος θέλει να συμμετάσχει, θα είναι πολύτιμη η υπογραφή του! Άντε και καλά ουϊσκια στην παραλιακή το βράδυ κύριε Καμίνη!..Μην ξεχάσετε να κλείσετε τα φώτα πριν φύγετε στο Σύνταγμα και καίνε τσάμπα!..

Ας κάνουμε πια ένα Πολιτιστικό Μποϊκοτάζ !

Θέλω να πω κάτι. Θα πρέπει να γνωρίζουν οι "υπεύθυνοι γύρω από το ελληνικό τραγούδι και τον πολιτισμό αυτής της χώρας, οτι τους δημιουργούς που έχουν προσφέρει αξία στην Ελλάδα - κάτι που οι υπεύθυνοί της δεν θα το κάνουν ούτε σε 10 ζωές -τους ΤΙΜΑΜΕ ΚΑΙ εν ζωή ΚΑΙ μετά θάνατον. Είναι τραγικά υποκριτικό να φαίρονται όλοι αυτοί ανάλογα με το αν είναι κανείς νεκρός ή ζωντανός. Κάτι που ΔΕΝ θα καταλάβουν ΠΟΤΕ όλοι αυτοί οι "υπεύθυνοι" (υπουργοί, δήμαρχοι. δισκογραφικές και φοβάμαι και αρκετοί δημιουργοί), είναι οτι την αντίληψη της αξίας ενός δημιουργού πρέπει να τη βάζουν σε προτεραιότητα σε σχέση με τα συμφέροντά τους. Και δεν θέλω ν' ακουστεί ουτοπιστικό αυτό, γιατί οι πραγματικά έξυπνοι πολιτικοί και επιχειρηματίες γνωρίζουν, οτι με το να έχουν συνείδηση του πολιτισμού που προασπίζονται, κερδίζουν και οι ίδιοι πολλά περισσότερα. Ενώ οι αρπακολλατζήδες αργά ή γρήγορα θα βρεθούν στο χείλος του γκρεμού. Πρέπει επίσης να γνωρίζουν, οτι ο κόσμος είναι αυτός που καθορίζει την ποιότητα αυτής της χώρας και όχι εκείνοι που προσπαθούν να επιβάλλουν αξίες που ξέρουν οτι σε λίγο καιρό θα ξεβραστούν και αυτό που θα μείνει θα είναι η ξεφτίλα, με κεφαλαία γράμματα. Και ο σοφός λαός λέει "καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα". Και έχω να πω και κάτι προς τον "σοφό λαό" γιατί κ εκείνος πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του για την πολιτισμική και πλέον γενικότερη κατρακύλα μας. Αντισταθείτε ρε γαμώτο επιτέλους!!! Ας μην φάμε με περισσή χαρά την μπαναλαρία και τον ξεπεσμό που πάνε όλοι αυτοί να μας επιβάλουν!! Τόσο δύσκολο είναι πια;; Ας κάνουμε πια ένα Πολιτιστικό Μποϊκοτάζ ! Μόνο στα προϊόντα και σε ότι μας φαίνεται εύκολο θα το κάνουμε; Γιατί δεν μπορούμε να καταλάβουμε οτι για την κατάντια μας ευθυνόμαστε όλοι;; Στις αξίες μας, στην παιδεία μας, στις ταινίες που βλέπουμε, στα τραγούδια που τραγουδάμε, ΣΤΑ ΑΣΤΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΓΕΛΑΜΕ! Εκεί φαίνεται πια οτι είμαστε κουτσομπόληδες, κατίνες, νοσηροί, κακομαθημένοι και κακιασμένοι (ναι αυτή είναι η λέξη), άξεστοι, επιθετικοί και χωριάτες. Και όλα αυτά τα μεταφράζουμε σαν ελληνικό τσαμπουκά, ελληνική εξυπνάδα και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!! Αίσχος πια! Φτάνει με την αυτοκατάντια και την γελοία αυτοπροστασία του καθενός! Πρέπει να βουτήξουμε μέσα στη θάλασσα, ΓΙΑ να πολεμήσουμε και ΓΙΑ να βιώσουμε και το μεγαλείο της! Με τη σαγιονάρα κ το πόδι να παίζει με το κυματάκι στην ακροθαλασσιά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Άκουσα εχθές μια φράση σε μία συνέλευση για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων των δημιουργών, που τριγυρνάει σαν τη μύγα μες στο μυαλό μου. Όταν ακούστηκε η φράση: "Ας κάνουμε κάτι δραστικό! Να αποσύρουμε τα τραγούδια μας από την ραδιοφωνική και τηλεοπτική αναπαραγωγή τους!" ακούστηκε η φράση οτι "δεν γίνονται αυτά τα πράγματα γιατί αν σηκωθείς από τη θέση σου θα στη φάει άλλος." Μου έρχεται πραγματική αηδία που ακούστηκε τέτοια ατάκα μέσα σε πλήθος σκεπτόμενων δημιουργών! Για ποια θέση μιλάμε ποιά;;! Τόσο πολύ τη ζεστάναμε αυτή τη *&^*θέση;; Μέχρι που στο τέλος απελπίστηκαν και οι υπεύθυνοι της συνέλευσης φωνάζοντας το πάναπλο:"Υπερασπιστείτε τα δικαιώματά σας πια!! Μιλάτε γι΄αυτά! Στην τηλεόραση, στα ραδιόφωνα στις εφημερίδες παντού!! Μόνο για δίσκους, κυκλοφορίες και δουλειές μιλάνε όλοι! Φτάνει πια το "τέλος πάντων"! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΑΛΛΟ "ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ"! FINITO!

Εδώ, ΕΙΝΑΙ του Ρασούλη..

"Σήμερα είμαστε εδώ στον Ιανό, καλεσμένοι του Μανώλη Ρασούλη. Το λέω αυτό, γιατί ο ίδιος έκλεισε την σημερινή ημερομηνία, για να παρουσιάσει την επικείμενη αυτοβιογραφία του. Την Πέμπτη, στις 3 Μαρτίου, κανόνισε τα διάφορα τυπικά θέματα της κυκλοφορίας του βιβλίου αυτού, και ήταν πολύ ευδιάθετος γύρω από αυτό το γεγονός. Το Σάββατο το ξημέρωμα όμως, στις 5 του Μάρτη, ξεκίνησε προς μια καινούργια εμπειρία. Τώρα εμείς είμαστε εδώ, όπως ήταν προγραμματισμένο από εκείνον,και  εκείνος λείπει. Μας έστησε..Έτσι νομίζουμε με την πρώτη ματιά, κ είμαστε έτοιμοι να τον επιπλήξουμε για το στήσιμο στο ραντεβού..Εγώ προσωπικά, συγκρατούμαι πολύ να μην τον μαλώσω. Δεν τα καταφέρνω πάντα..Έχω όμως μια αίσθηση, ότι ο μπαμπάς απλά άλλαξε θεωρείο. Ίσως για να βλέπει κ ν’ακούει καλύτερα, αλλά δεν υπολόγισε οτι έχουμε ξελαιμιαστεί προσπαθώντας να κοιτάμε προς τα επάνω για να τον ακούμε και να τον βλέπουμε κ εμείς (και γι'αυτό πρέπει να τον μαλώσω, μην το ξεχάσω..).. Είναι νωρίς. Είναι νωρίς για να μιλήσουμε για για εκείνον, χωρίς εκείνον. Είναι νωρίς να τραγουδήσουμε τραγούδια του χωρίς εκείνον. Είναι νωρίς να  λέμε «όλα σε θυμίζουν» κ να απευθυνόμαστε σ΄εκείνον. Είναι πολύ νωρίς να τον μνημονεύουμε, γιατί απλά μπήκαμε σε όλες αυτές τις διαδικασίες ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ. Δεν θα το κάνω. Δεν θα μιλήσω σε παρελθοντικό χρόνο για εκείνον. Αρνούμαι. Συγκινούμαι χωρίς να συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί. Και έρχεται η δική μου σειρά να με μαλώσει όπως έκανε άλλες φορές και να μου πει «Συγκίνηση μεν, Συνείδηση δε. Η Συνείδηση είναι αυτή που κρατάει το σύμπαν στη θέση του και χωρίς αυτήν είμαστε ξεχαρβαλωμένοι και αναίτιοι. Ναταλίτσα, να εμπλουτίζεις κ να υπερασπίζεσαι  την Ιδεολογία σου. Να συγκινείσαι, αλλά να ξέρεις με τι και γιατί. Όλα τ’ άλλα βρίσκονται στο φλούδι"
Συγκινούμαι, παλεύω να συνειδητοποιήσω, αλλά δεν μπορώ γιατί δεν θέλω..Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα, είναι αυτό που έλεγε ο μπαμπάς όταν τελείωνε κάθε συναυλία του:
                                     - ' Και να θυμάστε όταν σας τη δίνει,
                                        από τη μούχλα βγαίνει η πενικιλλίνη,
                                        που κάνει κάθε αρρώστια ξού και ντα,
                                        φτάνει να είναι ο Φλέμινγκ κάπου εκεί κοντά!' -

Και αυτό, ΕΙΝΑΙ Συνείδηση και ο νοών..νοείτω. "

Αυτό είναι το σημείωμα που έγραψα για να πώ στην χθεσινή βραδιά-αφιέρωμα που διοργάνωσαν το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ και οι φίλοι και συνεργάτες του πατέρα μου.
Μίλησε ο καθένας με τη σειρά του, ακούστηκαν 2-3 τραγούδια και ο Βασίλης Χατζηιακώβου με φωνάζει στο μικρόφωνο να πω δυό λόγια. Τι να έλεγα;..Δεν είχα τι να πώ..Η συγκίνηση και τα λόγια των φίλων του μπαμπά ήταν τόσο δυνατά, που με ακινητοποίησαν στην καρέκλα μου, κουνώντας γρήγορα αρνητικά το χέρι μου για να μην σηκωθώ. Αυτά τα λόγια που είχα ακούσει από τον Γιώργο Κοντογιάννη, τον τόσο αγαπημένο φίλο και συνοδοιπόρο του μπαμπά, που με ζόρι κ αυτός ξεστόμισε τα λόγια του.Τον Φώτη Κουβέλη, που τους συνέδεε μια βαθειά εκτίμηση και φιλία. Τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον ανατρεπτικο κρητικό, που με την ιδιωματική προφορά του μας έφερε μπροστά στην άγρια ομορφιά κ επαναστατικότητα αυτης της πατρίδας που ξυπνούσε στην ψυχή του μπαμπά. Τον φίλο του, Δημήτρη Αλεξάνδρου που ήταν ιδιαίτερα συγκινημένος..Τη Βάσω Αλαγιάννη, την τόσο αγαπημένη του φίλη και συνεργάτιδά του. Τον Πέτρο Βαγιόπουλο, τον φίλο και συνεργάτη του, που δεν θα ξεχάσω ποτέ την αντίδρασή του όταν τον πήρα στο τηλέφωνο για να του πω τα θλιβερά μαντάτα. Τον Θωμά Κοροβίνη που με το ζόρι συγκρατούσε την στανοχώρια του.. Τον Γιώργο Γραμματικάκη, που ήταν συγκλονιστικός, κρατώντας ένα καπελάκι στα χέρια του, προσπαθώντας να λύσει το μέγα επιστημονικό ερώτημα "Τι το θέλεις το καπέλο, Μανώλη;" Ένας λόγος που συντάραξε το σύμπαν μέσα μας..Τα τραγούδια του; "Το νιώσε με" που τραγούδησαν ο Πέτρος Βαγιόπουλος με τον συγκινημένο Λάμπρο Καρελά. "Τα ρώσικα μάτια" που ο Ορφέας Περίδης μας τσάκισε στα δυό. "Το αχ Ελλάδα σ'αγαπώ" με τη Βάσω και τον Δημήτρη Κοντογιάννη που νιώσαμε βαθειά έλληνες. "Ο Λέντζος" που τραγούδησε ο, κατά χιλιάδες φορές συνεργάτης του, Δημήτρης Κοντογιάννης. "Έγκλημα και τιμωρία" που τραγούδησε ο Γιώργος Μαργαρίτης και δημιούργησε καταιγισμό χειροκροτημάτων..Τον Γιώργο Σαρρή, που η χαρά μου που βρισκόταν εκεί, μαζί μας, παρ'όλες τις συνθήκες και τραγούδησε τις "Νταλίκες", δεν περιγράφεται! Σπάσανε τα χέρια μου από το χειροκρότημα!..Κ η κατάσταση "χειροτέρευε", με τη Σοφία Παπάζογλου να παραφράζει το "Αν πεθάνει μια αγάπη" λέγοντας οτι, "αν πεθάνει μια ζωή, δεν πεθαίνει κ η αγάπη" ακουμπώντας το χέρι της στην καρδιά της  βαθύτατα συγκινημένη και βαθύτατα συγκλονιστική, ενώ τα δάκρυά της δεν την άφηναν να τελειώσει καλά-καλά το τραγούδι. Η Λιζέτα Καλημέρη που με λυγμό τραγούδησε το "Όλα σε θυμίζουν" και ο κόσμος τραγούδησε με τόσο δυνατή φωνή.."Κ εγώ σαν πόλη αφήνομαι" που η Σοφία και η Λιζέτα τραγούδησαν μ'εμένα δίπλα τους, δίνοντας μου κουράγιο με τις φωνές τους και την αγκαλιά τους..Και ο Νίκος Καρατζάς, ο δημιουργός του Ιανού, που έμπηξε το μαχαίιρι στο κόκκαλο στον Δήμαρχο Γιώργο Καμίνη και σε όλους τους ιθύνοντες που φέρθηκαν τόσο απολίτιστα στην ταφή του πατέρα μου, την ταφή, που θα μου επιτρέψετε να πω, ενός μεγάλου κομματιού της Ελλάδας και του Ελληνικού πολιτισμού.
Και πόσα άλλα, και πόσοι άλλοι αδελφικοί φίλοι του μπαμπά που δεν κατάφεραν να παρεβρίσκονται εκεί για σοβαρότατους λόγους. Ο Πέτρος Ξανθόπουλος, η Μαίρη Φασουλάκη, ο Νίκος Μαμαγκάκης , ο Νίκος Ξυδάκης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Νότης Μαυρουδής, ο παιδικός φίλος του μπαμπά, ο Ρουσσέτος Παναγιωτάκης και η Αντριάνα, η γυναίκα του, o αγαπημένος του George - Γιώργος Γαβαλάς και η Μίλλη, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Jehuda Poliker, o David, Η Κατερίνα, η Μαρία, Ο Κώστας και βέβαια ο Πασχαλάκος που προσπαθεί τόσο.. Και πόσοι άλλοι που η νοητική παρουσία τους γέμισε το χώρο..
Τι άλλο να έλεγα όταν έβλεπα τους αγαπημένους μου ανθρώπους, τη μαμά μου, που της ράγισαν η καρδιά και όλα αυτά τα δυνατά χρόνια στο Λονδίνο με τον μπαμπά, τα ξαδέλφια μου, αγαπημένα του ανήψια, τους θείους μου, που ήταν και κολλητοί του, τον Κώστα να προσπαθεί να κρατηθεί χωρίς καμμία επιτυχία, να σπαράζουν όλο κ πιο πολύ..Ανέβηκα στο μικρόφωνο και κοίταξα για λίγο τους φίλους του μπαμπά,τη Φαίη Κοκκινοπούλου,,τον Γρηγορη Ψαριανό, τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Ευτύχη Μουζουράκη τον.., την.. τους....Όλους..Και το μόνο που κατάφερα να πώ είναι: "Και να θυμάστε όταν σας τη δίνει, από τη μούχλα .." και ήταν τόσο δυνατή η δύναμη της φωνής όλων αυτών των φίλων που απήγγειλαν αυτή την τόσο χαρισματική προτροπή του, που απλά έκατσα ακίνητη και το μουρμούριζα σαν υπνωτισμένη..Και ήταν τόσο δυνατή η ένταση, ψυχής και ντεσιμπέλ, που είμαι σίγουρη οτι όχι μόνο μας άκουσε ο μπαμπάς από εκεί πάνω, αλλά πρέπει να ήταν και εκείνος -και η εκεί, παρέα του- ευχάριστα ξαφνιασμένοι..Αυτό μόνο ήθελα, αυτό μόνο θέλω. Τίποτα άλλο..

William Shakespeare: SONNET 8

Music to hear, why hear'st thou music sadly?
Sweets with sweets war not, joy delights in joy.
Why lovest thou that which thou receivest not gladly,
Or else receivest with pleasure thine annoy?
If the true concord of well-tuned sounds,
By unions married, do offend thine ear,
They do but sweetly chide thee, who confounds
In singleness the parts that thou shouldst bear.
Mark how one string, sweet husband to another,
Strikes each in each by mutual ordering,
Resembling sire and child and happy mother
Who all in one, one pleasing note do sing:
Whose speechless song, being many, seeming one,
Sings this to thee: 'thou single wilt prove none.'