Να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Αντρέας Μικρούτσικος

Να 'μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι δρόμοι τρέχουν χιαστί
σημείο "χ" και μεις παρέα και ας φύγαν χίλιοι δυο καιροί
Μένω κατάπληκτος Μανώλη, δεν ξέρω αλήθεια τι να πω
Πώς γίνεται ο καθένας όλοι και όλοι πώς γίνονται εγώ

Σαν μια Ιθάκη είναι το τώρα, που όλο γυρίζω να τη βρω
και με των Δαναών τα δώρα, γελώ τον δόλιο μου εαυτό
Αμάν βαριά φιλοσοφία, ας πούμε κάτι πιο απλό
καλές οι Η.Π.Α. και η Ρωσία, μα έχω το δράμα μου και γω

Μια από τις σχέσεις που δε ξέρεις, μου φώναξε ένα πρωινό
κάνεις εσύ αυτό που θέλεις, γι' αυτό βαθιά και σε μισώ
Και γω δεν είμαι με τη Μαίρη κι όμως μαζί της έχω γιο
με σεργιανά σ' άγνωστα μέρη χάνομαι, βρίσκομαι και ζω

Ελπίδες μέσα στη φορμόλη και πολλαπλάσιοι οι καιροί
άλλαξε τόσο αυτή η πόλη, μα 'μεινε ίδιο κατιτί
Το πρώτο πρώτο μας τραγούδι, αυτό θαρρώ πως θες να πεις
Κάλλιο στο χώμα το λουλούδι παρά σε βάζο περιωπής

Περνούν γερνούν τα γεγονότα, μα είναι καλό που 'μαστε εδώ
Φαντάσου φτάνει και μια νότα κι αλλάζεις όλο το σκοπό
Νομίζω έτσι και η ζωή μας σαν όπως λεν τα πάντα ρει
Στη θάλασσα η εκβολή μας και όμως γυρνάμε στην πηγή

Ναι το ποτάμι δε στερεύει καθάριο τρέχει το νερό
ενώνει δεν μεταναστεύει πηγή και γη με ωκεανό
Κάλλιο που όσο και να κλαίει ο κάθε που θα νοσταλγεί
η ζήση δε γυρνάει replay κι οι δρόμοι τρέχουν χιαστί

"Πρώτο τραγούδι"

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Σταύρος Λογαρίδης

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά
κι απ' τα πολλά στα λίγα,
κι απ' τα πολλά στα λίγα,
μαζεύω φίλους συντροφιά
με μια κρυφή ελπίδα,
με μια κρυφή ελπίδα.

Απ' το πρωί ξεκίνησα να τρέχω και δε φτάνω
κι απ' την ταράτσα της Βουλής θα πέσω να πεθάνω.

Ο χάρος παρεξήγησε
και μου 'δωσε τσιγάρο
προχθές στα σκοτεινά μου,
παράξενα μου μίλησε,
με νόμισε φαντάρο
και σβήνουν τα όνειρά μου.

Αχ! στα στραβά, τα πράγματα σκουραίνουνε και πάνε,
τη μοίρα μου σε σκόνη για τα ρούχα τη βουτάνε.

Οι πόθοι μου μουλιάσανε
βαθιά στην ιστορία
και λένε γι' αλλαγή,
οι άρχοντες μουχλιάσανε
μεσ' στην πολυκαιρία,
τους δίνω απαλλαγή.

Κλείσε την πόρτα και άσε με να περιμένω απ' έξω,
δεν ξέρω καν, σαν πρέπει ένα απ' τα δύο να διαλέξω.

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά
κι απ' τα πολλά στα λίγα,
κι απ' τα πολλά στα λίγα,
μαζεύω φίλους συντροφιά
με μια κρυφή ελπίδα,
με μια κρυφή ελπίδα.