Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Εδώ, ΕΙΝΑΙ του Ρασούλη..

"Σήμερα είμαστε εδώ στον Ιανό, καλεσμένοι του Μανώλη Ρασούλη. Το λέω αυτό, γιατί ο ίδιος έκλεισε την σημερινή ημερομηνία, για να παρουσιάσει την επικείμενη αυτοβιογραφία του. Την Πέμπτη, στις 3 Μαρτίου, κανόνισε τα διάφορα τυπικά θέματα της κυκλοφορίας του βιβλίου αυτού, και ήταν πολύ ευδιάθετος γύρω από αυτό το γεγονός. Το Σάββατο το ξημέρωμα όμως, στις 5 του Μάρτη, ξεκίνησε προς μια καινούργια εμπειρία. Τώρα εμείς είμαστε εδώ, όπως ήταν προγραμματισμένο από εκείνον,και  εκείνος λείπει. Μας έστησε..Έτσι νομίζουμε με την πρώτη ματιά, κ είμαστε έτοιμοι να τον επιπλήξουμε για το στήσιμο στο ραντεβού..Εγώ προσωπικά, συγκρατούμαι πολύ να μην τον μαλώσω. Δεν τα καταφέρνω πάντα..Έχω όμως μια αίσθηση, ότι ο μπαμπάς απλά άλλαξε θεωρείο. Ίσως για να βλέπει κ ν’ακούει καλύτερα, αλλά δεν υπολόγισε οτι έχουμε ξελαιμιαστεί προσπαθώντας να κοιτάμε προς τα επάνω για να τον ακούμε και να τον βλέπουμε κ εμείς (και γι'αυτό πρέπει να τον μαλώσω, μην το ξεχάσω..).. Είναι νωρίς. Είναι νωρίς για να μιλήσουμε για για εκείνον, χωρίς εκείνον. Είναι νωρίς να τραγουδήσουμε τραγούδια του χωρίς εκείνον. Είναι νωρίς να  λέμε «όλα σε θυμίζουν» κ να απευθυνόμαστε σ΄εκείνον. Είναι πολύ νωρίς να τον μνημονεύουμε, γιατί απλά μπήκαμε σε όλες αυτές τις διαδικασίες ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ. Δεν θα το κάνω. Δεν θα μιλήσω σε παρελθοντικό χρόνο για εκείνον. Αρνούμαι. Συγκινούμαι χωρίς να συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί. Και έρχεται η δική μου σειρά να με μαλώσει όπως έκανε άλλες φορές και να μου πει «Συγκίνηση μεν, Συνείδηση δε. Η Συνείδηση είναι αυτή που κρατάει το σύμπαν στη θέση του και χωρίς αυτήν είμαστε ξεχαρβαλωμένοι και αναίτιοι. Ναταλίτσα, να εμπλουτίζεις κ να υπερασπίζεσαι  την Ιδεολογία σου. Να συγκινείσαι, αλλά να ξέρεις με τι και γιατί. Όλα τ’ άλλα βρίσκονται στο φλούδι"
Συγκινούμαι, παλεύω να συνειδητοποιήσω, αλλά δεν μπορώ γιατί δεν θέλω..Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα, είναι αυτό που έλεγε ο μπαμπάς όταν τελείωνε κάθε συναυλία του:
                                     - ' Και να θυμάστε όταν σας τη δίνει,
                                        από τη μούχλα βγαίνει η πενικιλλίνη,
                                        που κάνει κάθε αρρώστια ξού και ντα,
                                        φτάνει να είναι ο Φλέμινγκ κάπου εκεί κοντά!' -

Και αυτό, ΕΙΝΑΙ Συνείδηση και ο νοών..νοείτω. "

Αυτό είναι το σημείωμα που έγραψα για να πώ στην χθεσινή βραδιά-αφιέρωμα που διοργάνωσαν το βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ και οι φίλοι και συνεργάτες του πατέρα μου.
Μίλησε ο καθένας με τη σειρά του, ακούστηκαν 2-3 τραγούδια και ο Βασίλης Χατζηιακώβου με φωνάζει στο μικρόφωνο να πω δυό λόγια. Τι να έλεγα;..Δεν είχα τι να πώ..Η συγκίνηση και τα λόγια των φίλων του μπαμπά ήταν τόσο δυνατά, που με ακινητοποίησαν στην καρέκλα μου, κουνώντας γρήγορα αρνητικά το χέρι μου για να μην σηκωθώ. Αυτά τα λόγια που είχα ακούσει από τον Γιώργο Κοντογιάννη, τον τόσο αγαπημένο φίλο και συνοδοιπόρο του μπαμπά, που με ζόρι κ αυτός ξεστόμισε τα λόγια του.Τον Φώτη Κουβέλη, που τους συνέδεε μια βαθειά εκτίμηση και φιλία. Τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον ανατρεπτικο κρητικό, που με την ιδιωματική προφορά του μας έφερε μπροστά στην άγρια ομορφιά κ επαναστατικότητα αυτης της πατρίδας που ξυπνούσε στην ψυχή του μπαμπά. Τον φίλο του, Δημήτρη Αλεξάνδρου που ήταν ιδιαίτερα συγκινημένος..Τη Βάσω Αλαγιάννη, την τόσο αγαπημένη του φίλη και συνεργάτιδά του. Τον Πέτρο Βαγιόπουλο, τον φίλο και συνεργάτη του, που δεν θα ξεχάσω ποτέ την αντίδρασή του όταν τον πήρα στο τηλέφωνο για να του πω τα θλιβερά μαντάτα. Τον Θωμά Κοροβίνη που με το ζόρι συγκρατούσε την στανοχώρια του.. Τον Γιώργο Γραμματικάκη, που ήταν συγκλονιστικός, κρατώντας ένα καπελάκι στα χέρια του, προσπαθώντας να λύσει το μέγα επιστημονικό ερώτημα "Τι το θέλεις το καπέλο, Μανώλη;" Ένας λόγος που συντάραξε το σύμπαν μέσα μας..Τα τραγούδια του; "Το νιώσε με" που τραγούδησαν ο Πέτρος Βαγιόπουλος με τον συγκινημένο Λάμπρο Καρελά. "Τα ρώσικα μάτια" που ο Ορφέας Περίδης μας τσάκισε στα δυό. "Το αχ Ελλάδα σ'αγαπώ" με τη Βάσω και τον Δημήτρη Κοντογιάννη που νιώσαμε βαθειά έλληνες. "Ο Λέντζος" που τραγούδησε ο, κατά χιλιάδες φορές συνεργάτης του, Δημήτρης Κοντογιάννης. "Έγκλημα και τιμωρία" που τραγούδησε ο Γιώργος Μαργαρίτης και δημιούργησε καταιγισμό χειροκροτημάτων..Τον Γιώργο Σαρρή, που η χαρά μου που βρισκόταν εκεί, μαζί μας, παρ'όλες τις συνθήκες και τραγούδησε τις "Νταλίκες", δεν περιγράφεται! Σπάσανε τα χέρια μου από το χειροκρότημα!..Κ η κατάσταση "χειροτέρευε", με τη Σοφία Παπάζογλου να παραφράζει το "Αν πεθάνει μια αγάπη" λέγοντας οτι, "αν πεθάνει μια ζωή, δεν πεθαίνει κ η αγάπη" ακουμπώντας το χέρι της στην καρδιά της  βαθύτατα συγκινημένη και βαθύτατα συγκλονιστική, ενώ τα δάκρυά της δεν την άφηναν να τελειώσει καλά-καλά το τραγούδι. Η Λιζέτα Καλημέρη που με λυγμό τραγούδησε το "Όλα σε θυμίζουν" και ο κόσμος τραγούδησε με τόσο δυνατή φωνή.."Κ εγώ σαν πόλη αφήνομαι" που η Σοφία και η Λιζέτα τραγούδησαν μ'εμένα δίπλα τους, δίνοντας μου κουράγιο με τις φωνές τους και την αγκαλιά τους..Και ο Νίκος Καρατζάς, ο δημιουργός του Ιανού, που έμπηξε το μαχαίιρι στο κόκκαλο στον Δήμαρχο Γιώργο Καμίνη και σε όλους τους ιθύνοντες που φέρθηκαν τόσο απολίτιστα στην ταφή του πατέρα μου, την ταφή, που θα μου επιτρέψετε να πω, ενός μεγάλου κομματιού της Ελλάδας και του Ελληνικού πολιτισμού.
Και πόσα άλλα, και πόσοι άλλοι αδελφικοί φίλοι του μπαμπά που δεν κατάφεραν να παρεβρίσκονται εκεί για σοβαρότατους λόγους. Ο Πέτρος Ξανθόπουλος, η Μαίρη Φασουλάκη, ο Νίκος Μαμαγκάκης , ο Νίκος Ξυδάκης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Νότης Μαυρουδής, ο παιδικός φίλος του μπαμπά, ο Ρουσσέτος Παναγιωτάκης και η Αντριάνα, η γυναίκα του, o αγαπημένος του George - Γιώργος Γαβαλάς και η Μίλλη, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Jehuda Poliker, o David, Η Κατερίνα, η Μαρία, Ο Κώστας και βέβαια ο Πασχαλάκος που προσπαθεί τόσο.. Και πόσοι άλλοι που η νοητική παρουσία τους γέμισε το χώρο..
Τι άλλο να έλεγα όταν έβλεπα τους αγαπημένους μου ανθρώπους, τη μαμά μου, που της ράγισαν η καρδιά και όλα αυτά τα δυνατά χρόνια στο Λονδίνο με τον μπαμπά, τα ξαδέλφια μου, αγαπημένα του ανήψια, τους θείους μου, που ήταν και κολλητοί του, τον Κώστα να προσπαθεί να κρατηθεί χωρίς καμμία επιτυχία, να σπαράζουν όλο κ πιο πολύ..Ανέβηκα στο μικρόφωνο και κοίταξα για λίγο τους φίλους του μπαμπά,τη Φαίη Κοκκινοπούλου,,τον Γρηγορη Ψαριανό, τον Σταύρο Θεοδωράκη, τον Ευτύχη Μουζουράκη τον.., την.. τους....Όλους..Και το μόνο που κατάφερα να πώ είναι: "Και να θυμάστε όταν σας τη δίνει, από τη μούχλα .." και ήταν τόσο δυνατή η δύναμη της φωνής όλων αυτών των φίλων που απήγγειλαν αυτή την τόσο χαρισματική προτροπή του, που απλά έκατσα ακίνητη και το μουρμούριζα σαν υπνωτισμένη..Και ήταν τόσο δυνατή η ένταση, ψυχής και ντεσιμπέλ, που είμαι σίγουρη οτι όχι μόνο μας άκουσε ο μπαμπάς από εκεί πάνω, αλλά πρέπει να ήταν και εκείνος -και η εκεί, παρέα του- ευχάριστα ξαφνιασμένοι..Αυτό μόνο ήθελα, αυτό μόνο θέλω. Τίποτα άλλο..