Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

"Ένεκα βύθισης του πλοίου"

"Την καινούργια Οδύσσεια μας ας γλεντήσουμε,
έστω κι αν στο σκοτεινό βυθό χτυπήσουμε,
πέντε Έλληνες στον Άδη θα μας περιμένουνε,
να τον κανουμε ρημάδι κι ας τ' απαγορεύουνε" 


http://www.youtube.com/watch?v=bTichwrXfWA&feature=share

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

"Η πρώτη αγάπη"



Το δεύτερο τραγούδι που μόλις άρχισε να ακούγεται στο ραδιόφωνο από την "τρίπλα"!
"Η πρώτη αγάπη", είναι σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου.


http://www.youtube.com/watch?v=JePXbOpVvRA&feature=g-high-lik

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Υποκειμενικότητα ή αντικειμενικότητα στην Τέχνη;


Μια σκέψη για τα περί υποκειμενικότητας και αντικειμενικότητας της τέχνης.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν υπάρχει υποκειμενικότητα στην τέχνη. Η Τέχνη είναι αμείλικτη. Δεν υπάρχει υποκειμενικότητα στην ποιότητα και την αισθητική. Υπάρχει μόνο: τι κεραίες έχουμε εμείς και πώς τις αφουγκραζόμαστε. Να κάτι ενδιαφέρον:

Ουσπένσκυ αλλά και Γκουρτζίεφ περί Τέχνης:

"Πρ
έπει πρώτα απ’ όλα να θυμόσαστε ότι υπάρχουν δύο είδη τέχνης, το ένα εντελώς διαφορετικό από το άλλο-η υποκειμενική και η αντικειμενική τέχνη. Όλα όσα γνωρίζετε, όλα όσα ονομάζετε τέχνη, είναι υποκειμενική τέχνη, δηλαδή κάτι που δεν το ονομάζω καθόλου τέχνη, διότι τέχνη ονομάζω μόνον την αντικειμενική.

Είναι δύσκολο να ορίσω τι ονομάζω αντικειμενική τέχνη, πρώτα απ’ όλα επειδή αποδίδετε στην υποκειμενική τέχνη χαρακτηριστικά της αντικειμενικής και ύστερα, αν τύχει να βρεθείτε μπροστά σε έργα αντικειμενικής τέχνης, τα παίρνετε στο ίδιο επίπεδο όπως και τα έργα υποκειμενικής τέχνης.
Θα προσπαθήσω να γίνω σαφής. Λέτε – ο καλλιτέχνης δημιουργεί. Εγώ το λέω αυτό μόνο σε σχέση με την αντικειμενική τέχνη. Σε σχέση με την υποκειμενική τέχνη λέω ότι «δημιουργείται». Εσείς δεν τα ξεχωρίζετε αυτά, αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται όλη η διαφορά. Ύστερα αποδίδετε στην υποκειμενική τέχνη μια αμετάβλητη δράση, δηλαδή περιμένετε ότι τα έργα της υποκειμενικής τέχνης θα έχουν την ίδια επίδραση σε όλους. Σκεπτόμαστε π.χ. ότι ένα πένθιμο εμβατήριο θα πρέπει να προκαλέσει σε όλους θλιβερές και ιεροπρεπείς σκέψεις και ότι κάθε χορευτική μουσική θα
προκαλέσει χαρούμενες σκέψεις. Αλλά δεν είναι έτσι. Τα πάντα είναι θέμα συνειρμών. Αν μια μέρα που μου συμβαίνει κάτι πολύ δυσάρεστο ακούσω κάποιο ζωηρό σκοπό για πρώτη φορά, αυτός ο σκοπός θα ξυπνάει μέσα μου θλιβερές και καταθλιπτικές σκέψεις σε όλη μου τη ζωή. Κι αν μια μέρα που είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος ακούσω ένα θλιμμένο σκοπό, αυτός ο σκοπός πάντα θα ξυπνάει μέσα μου χαρούμενες σκέψεις . Αυτό ισχύει για τα πάντα.
Η διαφορά ανάμεσα στην αντικειμενική και στην υποκειμενική τέχνη είναι ότι στην αντικειμενική τέχνη ο καλλιτέχνης πραγματικά «δημιουργεί», δηλαδή κάνει αυτό που έχει σκοπό να κάνει, εμφυσά στο έργο του όλες τις ιδέες και όλα τα αισθήματα που θέλει να τους εμφυσήσει. Και η επίδραση αυτού του έργου στους ανθρώπους είναι απόλυτα καθορισμένη. Φυσικά, ο καθένας θα δεχθεί, ανάλογα με το επίπεδό του, τις ίδιες ιδέες και τα ίδια αισθήματα που ήθελε να τους μεταβιβάσει ο καλλιτέχνης. Δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα συμπτωματικό είτε στη δημιουργία είτε στις εντυπώσεις της αντικειμενικής τέχνης.
Στην υποκειμενική τέχνη όλα είναι συμπτωματικά. Ο καλλιτέχνης, όπως είπα ήδη, δε δημιουργεί. Το έργο του «δημιουργείται».Αυτό σημαίνει ότι κατέχεται από ιδέες, σκέψεις, διαθέσεις, που ο ίδιος δεν κατανοεί που δεν μπορεί καθόλου να τις ελέγξει. Τον κυβερνούν και εκφράζονται με τη μια ή την άλλη μορφή. Και αφού πάρουν συμπτωματικά τη μια ή την άλλη μορφή, αυτή η μορφή, το ίδιο συμπτωματικά, επηρεάζει τον άνθρωπο με αυτόν ή τον άλλον τρόπο. Ανάλογα με τη διάθεσή του,τα γούστα του, τις συνήθειές του, τη φύση της ύπνωσης που μέσα σε αυτήν ζει και τα παρόμοια. Δεν υπάρχει τίποτα το μόνιμο σε αυτήν, τίποτα το καθορισμένο. Στην αντικειμενική τέχνη δεν υπάρχει τίποτα το ακαθόριστο.
-«Δε θα εξαφανιζόταν η τέχνη αν γινόταν καθορισμένη, έτσι όπως λέτε;» ρώτησε κάποιος από μας. «Κι εκείνο που ξεχωρίζει την τέχνη από την επιστήμη, δεν είναι μια κάποια ακαθοριστία και κάποια ρευστότητα; Αν φύγει αυτή η ακαθοριστία, αν αφαιρέσετε το γεγονός ότι ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν ξέρει τι θα φτιάξει ή τι εντύπωση θα κάνει το έργο του στους ανθρώπους, τότε θα είναι ένα «βιβλίο» και όχι τέχνη».
«Δεν ξέρω τι λες», είπε ο Γκιουρτζίεφ. «Έχουμε διαφορετικά κριτήρια. Εγώ μετράω την αξία της τέχνης από τη συνειδητότητά της κι εσύ τη μετράς από την ασυνειδητότητά της Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Ένα αντικειμενικό έργο θα έπρεπε να είναι ένα «βιβλίο» όπως λες. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο καλλιτέχνης μεταβιβάζει τις ιδέες του όχι άμεσα, με λόγια ή σημεία ή ιερογλυφικά, αλλά με ορισμένα συναισθήματα που τα προκαλεί συνειδητά και με τακτικό τρόπο, γνωρίζοντας τι κάνει και γιατί το κάνει.

«Έχουν διασωθεί θρύλοι», είπε κάποιος από τους παρόντες, «για αγάλματα θεών σε αρχαίους Ελληνικούς ναούς, π.χ. το άγαλμα του Διός στην Ολυμπία, που προκαλούσαν πάντα και σε όλους, μια καθορισμένη και ταυτόσημη εντύπωση».
«Αυτό είναι αλήθεια», είπε ο Γ. «Και μόνον το ότι υπάρχουν τέτοιες ιστορίες δείχνει ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν πως η διαφορά ανάμεσα στην πραγματική και στην ψεύτικη τέχνη βρισκόταν ακριβώς σε αυτό, δηλαδή σε μια μόνιμη ή διαφορετικά, σε μια συμπτωματική εντύπωση»...
... Η μηχανική ανθρωπότητα δεν μπορεί να έχει άλλη τέχνη από την υποκειμενική. Η αντικειμενική τέχνη απαιτεί, τουλάχιστον αναλαμπές, αντικειμενικής συνειδητότητας. Για να καταλάβει κανείς σωστά αυτές τις αναλαμπές και να τις χρησιμοποιήσει σωστά, χρειάζεται μεγάλη εσωτερική ενότητα και μεγάλος αυτοέλεγχος."

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Είμαι ο ζητιάνος του εαυτού μου.

            Λοιπόν...Μια άλλη πραγματικότητα. 
      Και ώ τι χαρά και περηφάνεια να έχεις γονείς μοναδικούς, χαρισματικούς, που ο κόσμος τους λατρεύει. Κι εσύ βέβαια όπου για άπειρα χρόνια δεν γνωρίζεις καν αυτή τους την ξεχωριστή προσωπικότητα. Κοινώς, όταν είσαι παιδί, χέστηκες αν ο γονιός σου είναι διάσημος. (Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ενδιαφέρεσαι γι' αυτήν τους την πλευρά, γιατί εσύ απλά τους λατρεύεις ότι κι αν είναι).
        Και δυστυχώς, έρχεται μια στιγμή που "φεύγουν" από κοντά ΣΟΥ κι εσύ μέσα στο κοινό πένθος όλων των ανθρώπων, πρέπει να ταξινομήσεις και να "ξαναγεννήσεις" το έργο τους. Ιδιαίτερα όταν αυτό ήταν και επιθυμία τους.
         Και εδώ έρχεται η φοβερή πραγματικότητα. Έρχεται η ώρα που μαζεύεις το υλικό για να φτιάξεις ένα αρχείο σε πρώτο στάδιο.
         Και ξαφνικά, έρχεσαι αντιμέτωπος με ανθρώπους, φίλους του γονιού σου κατά κανόνα (υπόψη όχι όλους ευτυχώς!) που δεν έρχεται ο ίδιος να σου πει: "ξέρεις, είχε αφήσει και εδώ κάποια πράγματα. Πάρτα να τα βάλεις στο αρχείο". Και δεν μιλάω για τα ίδια. Ένα αντίγραφο. Μια φωτοτυπία. Όχι. Πρέπει να τα ζητήσεις εσύ και να φας ένα "ΟΧΙ" στη μάπα ύπουλο και παράξενο. "Ξέρεις, δεν νομίζω να έχω κάτι..., μπά, του τα είχα δώσει όλα, κλπ".
          Κι εσύ, επειδή μπορεί να έρθει κάποια στιγμή να χρειαστείς αυτά που ΞΕΡΕΙΣ ότι έχει ο άλλος και σου τα αρνείται, - για μια βιογραφία πχ-  λες σε κάποιον τρίτο να τα ζητήσει. Έναν λίγο πιο...πειστικό. 
Και Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ θυμούνται ότι τα έχουν! Η θύμηση επανέρχεται γερή δυνατή και βέβαια αποτελεσματική.
Και σας ρωτάω: Οποία η θέσις μου;...