O Μανώλο, εγώ και η κλασσική μουσική!

        Με τον Μανώλο (τον μπαμπά μου δηλαδή), είχαμε πολλές "μουσικές διαφωνίες" μέσα στα χρόνια. Αυτός Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Καζαντζίδη, εγώ και τους δικούς μας, αλλά ήμουν από πολύ μικρή μοτσαρτομάνιακ, μπετοβενομανής, "μου άρεσε" τρομερά ο Μπραμς και ήμουν, όπως έλεγε και ο ίδιος, Καλλολόγος, δηλαδή μέχρι κοκκάλου φαν της Κάλλας. Δώστου να λέει εκείνος, δώστου να λέω εγώ, έσπρωχνε ο ένας, έσπρωχνε ο άλλος. 
         Ευτυχώς! Γιατί το μουσικό big bang που έγινε μέσα μας -και στους δύο- ήταν που μας έκανε να τρέχουμε μαζί από τον Θεοδωράκη στον Μπραμς και από τον Καζαντζίδη στην Κάλλας. Eίχε πολύ πλάκα και εξαιρετικό ενδιαφέρον.
        Μία λοιπόν από τις πρώτες "πύρρειες νίκες" μου σε σχέση με τους κλασσικούς μουσουργούς, ήταν όταν πήγε για πρώτη φορά ταξίδι στο Ισραήλ και μου ζήτησε να του γράψω μερικά cd για να ακούει στο ταξίδι του και εκεί. Έκανα μια επιλογή από τα πιο αγαπημένα μου. Δεν θα το ξεχάσω. με πήρε τηλέφωνο από την Ιερουσαλήμ και μου λέει με έναν βαθύ θαυμασμό: "Τι ήταν αυτή η Κάλλας;!... Η ακρόπολη με τις Καρυάτιδες και όλη η αρχαία τραγωδία μαζί!"
          Αυτό ήταν. Πήγαινε και αγόραζε το ένα cd μετά το άλλο! Εμένα η χαρά και η ικανοποίησή μου δεν λέγονταν! Κι ήμουν ακόμα πιο πολύ χαρούμενη, γιατί ο άτιμος είχε έναν τρόπο να πιάνει κατευθείαν τον πυρήνα της δημιουργίας και το μετέτρεπε σ' έναν εκπληκτικό νέο κόσμο και για μένα που δεν μου μάθαινε κανείς και κανένα ωδείο!

          Μια μέρα με πήρε όμως συγκλονισμένος. Και εννοώ πολύ συγκλονισμένος. Σχεδόν δεν μπορούσε να μιλήσει. Μου λέει: "Αυτό είναι! Αυτός είναι!" 
Και μου βάζει από το ακουστικό του τηλεφώνου ν' ακούσω ένα έργο του Τσαϊκόφσκι που του είχε φέρει τα μέσα έξω... "Marche Slave"...    
         Αυτό θέλω κι εγώ να μοιραστώ εδώ μαζί σας... Το έργο αυτό, που τόσο τον συγκλόνισε και που μας ένωσε τόσο πολύ...

       Γιατί δεν είμαστε στον κόσμο αυτό μόνο γονείς και παιδιά,

      αλλά και ενωμένες ψυχές...

 

http://www.youtube.com/watch?v=YwqdOhF6LhE&feature=related 

28 Σεπτεμβρίου... Happy Birthday dad...

        Κάποια φορά, έτυχε να είναι στην Αθήνα την ημέρα των γενεθλίων του. 

   Σχετικά σπάνιο πράγμα. Του είπα λοιπόν αδιάφορα να μην πάει πουθενά εκείνη την ημέρα, να έρθει στο σπίτι να φάμε, μιας και θα ήταν τα γενέθλιά του. Δεν έδωσα έμφαση όμως, για να μην υποψιαστεί. 

       Είχα καλέσει όλα του τ' αδέλφια, ζούσε ακόμα κι ο Μηνάκος ο μικρός του αδελφός, τ' ανήψια, τα εγγόνια των αδερφιών του. Χαμός. Είμαστε μεγάλο σόϊ. Δεν ήξερε τίποτα. Είχαν μαζευτεί όλοι σπίτι με κλειστά τα φώτα. 

Του είχα δώσει ραντεβού κάπου πιο πέρα από το σπίτι, γιατί συνήθως ερχόταν απροειδοποίητα και δεν μπορούσα να τον ελέγξω μην έρθει ξαφνικά σπίτι. Πήγα λοιπόν, τον πήρα από το ραντεβού, μη δίνοντας καμμία σημασία στ' ότι γιόρταζε. Κοινώς σφύριζα αδιάφορα.
      Φτάσαμε στο σπίτι, ψιλοσκοτάδι και ησυχία. Με το που μπαίνει στο σαλόνι, έγινε ένας χαμός! Σαμπάνιες, γέλια, φωνές, τραγούδια, παιδιά, στολισμοί, φαγητά! Της μουρλής έγινε. Έμεινε άφωνος! Χάρηκε, κοκκίνησε από συστολή, έλεγε συνέχεια: "βρε παιδιά, μα βρε παιδιά μου τη φέρατε" γελούσαν και τα μουστάκια του! 

Ήταν αξέχαστη μέρα εκείνη!...

Αλληλογραφία Άκη Πάνου και Μάνου Χατζιδάκι!

Η αλληλογραφία του Άκη Πάνου με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Μιά σατιρική και αιχμηρή έμμετρη επιστολή του Άκη έφερε την αποδοχή και τη μετέπειτα φιλία.
Το 1975, ο Άκης Πάνου έστειλε την παρακάτω σύντομη επιστολή στους διευθυντές των τότε κρατικών ραδιοφωνικών σταθμών:

«Κύριε διευθυντά,
παρακαλώ γνωρίσατέ μου τους λόγους εξωστρακισμού της εργασίας μου όσο και εμού, από τα αφ' ημάς μέσα ενημέρωσης».

Ο Μάνος Χατζιδάκις, τότε διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, του απάντησε με την παρακάτω επιστολή:
«Δεν γνωρίζω την περίπτωσή σας και σας διαβεβαιώ ότι εις όλας τας αλλαγάς που επιχειρούμεν προς το καλύτερον των προγραμμάτων του ΕΙΡΤ, δεν έπεσαν εις την αντίληψήν μου, ούτε η εργασία σας, ούτε ο εξωστρακισμός της εργασίας σας, κατά συνέπειαν. Ως εκ τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα της διαμαρτυρίας σας».
Υπογραφή : Μάνος Χατζιδάκις

Η ανταπάντηση του Άκη στο Μάνο ήταν έμμετρη:

"Ομολογώ πως τά'χασα και ντράπηκα λιγάκι
παίρνοντας την απάντηση του Μάνου Χατζιδάκι
εκ της οποίας φαίνεται σαφώς πως δεν υπάρχω
ή ότι ψύλλους στ' άχυρα επί ματαίω ψάχνω.

Δεν είναι αλήθεια και μικρό, μια φυσιογνωμία
της μουσικής της διεθνούς όπως o κατωτέρω
να σου δηλώνει καθαρά και εν πάση συντομία
«σας θεωρώ ανύπαρκτο, ποιος είστε, δεν σας ξέρω.»

Βεβαίως είναι φυσικό, ο Μάνος Χατζιδάκις
να αγνοεί το ασήμαντο καθ' όλα άτομό μου.
Ομοίως είναι φυσικό, σαν άνθρωπος πολλάκις
να βρίζω τη μικρότητα και το φιλότιμό μου.

Όμως δεν απευθύνθηκα στον ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ
αλλά εις την διεύθυνση και επανειλημμένως.
Αν μ' αγνοεί ο μουσουργός (*) πικραίνομαι λιγάκι,
αλλά ο σιορ διευθυντής, τι λέει τ' ανθρωπάκι;

Υπάρχουνε τραγούδια μου γνωστά και ουκ ολίγα
που τά' γραψα όσες φορές με τσίμπησε η μύγα.
Τραγούδια που εμπήκανε στου καθενός το στόμα
και μόνο η διεύθυνσις τα αγνοεί ακόμα.

Τα ράφια του αρχείου σας αν ψάξετε λιγάκι
θα βρείτε τα τραγούδια μου τα ταλαιπωρημένα
εκεί στα ακατάλληλα, στο πίσω το ραφάκι,
Όχι εκεί, λίγο πιο κει, αυτά τα αραχνιασμένα.

Αλλά μια και είμαι άγνωστος
να συστηθώ μου μένει,
ελπίζω εις δικαίωσιν
όσον κι οι πεθαμένοι.

Γεννήθηκα, μεγάλωσα και μένω στην Αθήνα,
είμαι υιός του Στέφανου και της Ελευθερίας.
Τα παιδικά παιχνίδια μου μπουζούκι, μαντολίνα,
επάγγελμά μου μουσικός μηδέν κατηγορίας.

Οι αριθμοί ταυτότητας και διαβατηρίου,
μητρώου στρατιωτικού και απολυτηρίου,
νομίζω δεν χρειάζονται και δεν τους παραθέτω,
στεφανοχάρτι τό'χασα και τρέχα γύρευέ το.

Οι οφθαλμοί μου γαλανοί. Και το ανάστημά μου
δεκαοκτώ εκατοστά, ή ένα και εβδομήντα.
Άτεκνος με μια σύζυγο, τα τρία τα σκυλιά μου,
πρόπερσι σαραντάρησα και πάω για πενήντα.

Με ότι κι αν ασχοληθώ έχω επιτυχία,
γράφω στιχάκια, μουσική, σκαλίζω, ζωγραφίζω.
Κουσούρια: ο εγωισμός και η βωμολοχία
αν και αποφεύγω να μιλώ και πιο πολύ να βρίζω.

Ελλείψεις: ανοργάνωτος στας δημοσίας σχέσεις
και χλευαστής της ανθρωπιάς και της δικαιοσύνης
που αν υπάρχουν μέσα σου, έτσι και ψευτοδέσεις
τα ρίχνεις στον απόπατο, σκουπίζεσαι και φεύγεις.

Άπιστος ως το κόκκαλο για κείνα που δεν είδα.
Φανατικός εθνικιστής, μ' όλη τη γη πατρίδα.
Δείχνω πως τους ανάξιους τους θεωρώ μεγάλους
ώστε να αποθρασύνονται, να μου πατάν τους κάλους.

Ελπίζω να σας φτάνουνε ετούτα τα στοιχεία.
Αν πάλι δεν σας φτάνουνε, ζητήσατέ μου κι άλλα,
κόλλες και γραμματόσημα στοιχίζουνε ψιχία
(ανάθεμά σε βρωμερή, απαίσια κουφάλα).

Αυτό δεν ήταν για σας και να με συγχωρείτε.
Ήτανε για το δόντι μου, που πρέπει να το βγάλω.
Από ένα δόντι ο άνθρωπος, πόσο ταλαιπωρείται.
Διατελώ μετά τιμής. Αυτά και τίποτε άλλο.

Άκης Πάνου του Στεφάνου.
Καλλιτέχνης γενικώς,
για την περίπτωσή μας
τραγωδός εμπειρικός."

Με έκπληξη ο Άκης Πάνου έλαβε την παρακάτω ευγενέστατη και σοβαρότατη απάντηση του Χατζιδάκι στο δικό του δηκτικό στιχούργημα:

"Ζητώ συγνώμη διότι δεν εγνώριζα την περίπτωσίν σας. Πληροφορηθείς την γνησιότητα της εργασίας σας και του ήθους σας εις τον επαγγελματικό τομέα, εζήτησα και άκουσα τον δίσκο σας. Νά' στε δε σίγουρος, ότι εφ' εξής δεν πρόκειται ν' αφήσω τους παραγωγούς μας να αγνοήσουν εις τα προγράμματά τους την μουσικήν εργασίαν σας.
Μετά τιμής
Μ. Χατζιδάκις
Διευθυντής προγράμματος το ΕΙΡΤ
25/6/75 "

Δύο σπουδαίοι Έλληνες!

Alberto Casillas, ένας σημερινός μικρός ήρωας!

27. Η καλύτερη φωτογραφία που έχω δει! Όλες οι άλλες με το ξύλο και τα αίματα δείχνουν την σκληρή αλήθεια, αυτή εδώ όμως δείχνει τι θα πει τσαμπουκαλεμένη ανθρωπιά!
    Alberto Casillas, ο καταστηματάρχης του εστιατορίου "Prado" που προστάτεψε τους διαδηλωτές εχθές στην Μαδρίτη!
    
     

    
    

    
    
    
    
    

    
    

    
    

    Crónica de como se desarrolló el "rodea el congreso" el 25S

    
    

    http://www.youtube.com/watch?v=UDCRgqspmyU&feature=share

Andy Williams

Και...η ζωή συνεχίζεται...Σε άλλο επίπεδο...RIP velvet voice...

Moon River
 http://www.youtube.com/watch?v=flm4xcOyiCo

"Μονοφάτσι-Μελιδοχώρι", Ρουσσέτος Παναγιωτάκης

"Μονοφάτσι-Μελιδοχώρι"

Του Κρητικού μας ζωγράφου, Ρουσσέτου Παναγιωτάκη.

Μάνος Χατζιδάκις, περί πνευματικών δικαιωμάτων.

"Γνωρίζοντας πως στα πνευματικά δικαιώματα και στον σεβασμό τους, η χώρα μας συναγωνίζεται την Ουγκάντα, το Αφγανιστάν και την Τουρκία του Εβρέν, προειδοποιώ όλους τους υποανάπτυκτους και με μειωμένη συνείδηση που πραγματοποιούν στον τόπο μα ελληνικά σήριαλς, γυρίζουν ελληνικές ταινίες «ποιότητος» ή μη, επιμελούνται τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παιχνίδια, τοποθετούν μουσική στα ρολόγια των τηλεοπτικών σταθμών ωσότου αρχίσουν οι ειδήσεις, κι ακόμη, όσους μεταχειρίζονται μουσική στο ασανσέρ, στις καφετέριες, στα εστιατόρια και στα αναψυκτήρια, στις διαφημίσεις και στα σούπερ-μάρκετ, κι ακόμη, όσα υπουργεία διαφημίζουν ή τουριστικά ή βιομηχανικά ή αναπτυξιακά την ανέραστη Ελλάδα, προειδοποιώ πως αν μεταχειριστούν τμήμα ή ολόκληρα κομμάτια μουσικής μου, οποιασδήποτε μουσικής μου, θα μεταχειριστώ κάθε δυνατότητα που μου παρέχει ο Νόμος για να κυνηγήσω τους εξακολουθητικά ασυνείδητους που μεταχειρίζονται μουσική μου. Επί πλέον, θα απαιτήσω 500.000 δραχμές για κάθε τρίλεπτο –έως τρίλεπτο– που θα περιέχει μουσική μου, χωρίς την έγγραφη άδειά μου.

Είναι λυπηρό πως μόνο μια τέτοια «προειδοποίηση» είναι δυνατόν να ισχύει και ν’ αντιμετωπίζει την ασυδοσία του «καλλιτεχνικού» μας «κατεστημένου».

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
Δεκέμβριος 1983"

"Στο κόκκινο 105,5" με το UNFOLLOW

Mόλις άκουσα μια πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή της Φωτεινής Λαμπρίδη στο "kokkino 105.5" με τα παιδιά που είναι υπεύθυνα στο περιοδκό UNFOLLOW, με αφορμή την αυριανή εκδήλωση στο σύλλογο αρχαιολόγων στο Θησείο με θέμα την άνοδο του φασισμού και μεταξυ των υπολοίπων μου δημιουργήθηκε μια γιγαντιαία απορία. Στην ερώτηση της δημοσιογράφου αν περίμεναν αυτήν την έξαρση του φασισμού, απάντησαν "όχι σε τέτο

ιο σημείο και μ' αυτόν τον τρόπο". Ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι Έλληνες και ειδικά οι αριστερά (κι εδώ είναι η απορία μου) δεν πήραν χαμπάρι από πού μας ήρθε όλο αυτό το φασιστικό φαινόμενο και βέβαια με αυτή την μορφή. Αναλώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια αποκαλώντας 'φασισμό' οτιδήποτε δεν συντονίζεται με την αριστερή ιδεολογία και πιο πολύ, απομακρύνθηκαν τραγικά μέσα από την εμμονική απασχόληση με την θεωρία, από την λαίκή έφραση του ανθρώπου. Μίλησαν για το κτήνος που απελευθερώνεται μέσα από λαϊκές εκδηλώσεις τέτοιου τύπου και με κάνει πραγματικά να απορώ πώς είναι δυνατόν να χάθηκαν μέσα στον ελιτισμό της φιλοσοφίας της πολιτικής, μη ασχολούμενοι με την λαϊκή της έκφραση. Αυτός ο ελιτισμός και η υπεροψία κουλτούρας, είναι το τυφλό σημείο της αριστεράς που δεν μπόρεσε, αυτή, παρ' όλους τους αγώνες στους δρόμους, να πάρει χαμπάρι αυτήν ακριβώς την μορφή του φασισμού η οποία ήταν ολοζώντανη πρακτικά όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά νόμιζαν, ότι δεν είναι τίποτα το σοβαρό και σε όποια ανησυχία απαντούσαν "θα ξεφουσκώσει". Ας μας πούν τώρα μια θεωρία που θα αντιμετωπίσει δραστικά στην ΠΡΑΞΗ αυτήν ακρβώς την λαϊκή έκφραση των 420.000 ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής.

Λοϊζος, Ρασούλης, φτιάχνοντας "τα τραγούδια της Χαρούλας"

Ο Μανώλης Ρασούλης διηγείται ένα πολύ "ωραίο" περιστατικό μεταξύ δημιουργών και δισκογραφικής:
"Όταν γράφαμε τα Τραγούδια της Χαρούλας, πηγαίναμε με το Λοΐζο και τα παίζαμε στην επιτροπή της Minos. Όπου επιτροπή ο Μάτσας, η κυρία Μάτσα, ο Θεοφίλου και η Χαρούλα. Ήταν να παίξουμε το "Σχεδόν πενήντα χρόνια βάσανα και διωγμοί". Εγώ βέβαια δεν γράφω ένα τραγούδι εκτός συγκυρίας και χωρίς να υπάρχει μια βαθύτερη κοινωνική και ψυχολογική αιτία. Τό ‘γραψα τότε, το 1979, γιατί ακόμα η αριστεράντζα ήτανε στα ζόρικα. Ένα τραγούδι το γράφεις όχι για να κονομήσεις, αλλά για να ρίξεις βάλσαμο στην ψυχή των ανθρώπων. Μιλάω δηλαδή για μας, που ζούμε στην ψυχή μας και στην ψυχή των άλλων. Ο Μάτσας ζει στην τσέπη του και στην τσέπη των άλλων, όμως αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πάμε λοιπόν και παίζουμε αυτό το τραγούδι. Και λέει η κυρία Μάτσα, με γλυκό τρόπο, σε στυλ Καλυψώ, προφανώς είχανε συνεννοηθεί με τον Σαμουήλ, «Μάνο, αυτό το τραγούδι έχει μια ωραία μελωδία, δεν αλλάζουμε τους στίχους να το κάνουμε ένα ερωτικό τραγούδι;» Του Μάνου τ’ αυτάκια κοκκινίσανε, του ανέβηκε η πίεση 25. Και της απάντησε: «Κοιτάξτε μαντάμ, εκτός από ευαίσθητοι, τυχαίνει να είμαστε και αριστεροί!»
Και έτσι σώθηκε το τραγούδι."

Μάνος Λοϊζος. 30 χρόνια. Πιο εδώ από ποτέ.
 

http://www.youtube.com/watch?v=h9RwMgeKSrg&feature=share

Με συγκίνηση να σας πω, ότι η Χαρούλα Αλεξίου μπήκε στο στούντιο προετοιμάζοντας την κανούργια της δισκογραφική δουλειά με τα ανέκδοτα τραγούδια του Μανώλη Ρασούλη και των συνεργατών του.


http://www.musicpaper.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1955%3Aalexiou-rasoulis&catid=3%3Asyntaktes&Itemid=36