Εχθές έξω από το "Χυτήριο" υπήρχαν και μερικές πολύ ανθρώπινες ως και χαριτωμένες στιγμές που δείχνουν ότι είμαστε όλοι άνθρωποι και ωραία θα ήταν αν όλοι δικοί μας είμασταν. Κάποιοι πιτσιρικάδες των ΜΑΤ -γιατί για πιτσιρικάδες πρόκειται και όταν το σκέφτομαι μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι...- χάζευαν έναν ηθοποιό που έπαιζε στο LAPD, τον Γιώργο Χρυσοστόμου -υποδύονταν έναν wild αστυνομικό στην
σειρά αυτή- ο οποίος στεκόταν
μπροστά τους σοβαρότατος και αυτά, τα ΜΑΤάκια, είχαν ψαρώσει τελείως.
Μίλαγαν μεταξύ τους κοιτάζοντάς τον και η σκηνή είχε ένα ιδιαίτερο
ενδιαφέρον. Ένας ηθοποιός μ' ένα πρόσωπο αναγνωρίσιμο που έπαιζε σαν
ρόλο την δική τους ζωή. Κι εκείνοι μπροστά του, ο ρόλος του, ζωή τους.
Αλλά βλέπετε, η εικόνα έχει τεράστια δύναμη. Και η εικόνα του προσώπου
του ηθοποιού "ακινητοποιούσε" βλέμμα και σώμα των νεαρών ΜΑΤατζήδων.
Και θέλω να σταθώ εκεί. Αυτήν την εικόνα τους έπρεπε εχθές να την
χρησιμοποιήσουν οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες γενικότερα. Την
αναγνωρισιμότητα του προσώπου τους έπρεπε να την διαθέσουν στην
προστασία του χώρου που υπηρετούν. Στο ελεύθερο θέατρο. Στην ελεύθερη
Τέχνη. Γι' αυτό συνεχίζω να λέω, για την τραγική η απουσία των
καλλιτεχνών εχθές στο "Χυτήριο". Η δύναμή της παρουσία τους εκεί, θα
μπορούσε να ξεπεράσει την φασαρία που δημιουργεί ο κάθε τραμπούκος, ήταν
απούσα. Τραγικά. Ψυχή τε και σώματι.
Και θέλω να σταθώ εκεί. Αυτήν την εικόνα τους έπρεπε εχθές να την
χρησιμοποιήσουν οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες γενικότερα. Την
αναγνωρισιμότητα του προσώπου τους έπρεπε να την διαθέσουν στην
προστασία του χώρου που υπηρετούν. Στο ελεύθερο θέατρο. Στην ελεύθερη
Τέχνη. Γι' αυτό συνεχίζω να λέω, για την τραγική η απουσία των
καλλιτεχνών εχθές στο "Χυτήριο". Η δύναμή της παρουσία τους εκεί, θα
μπορούσε να ξεπεράσει την φασαρία που δημιουργεί ο κάθε τραμπούκος, ήταν
απούσα. Τραγικά. Ψυχή τε και σώματι.