Οι Έλληνες κάποια στγμή πρέπει να πάρουμε χαμπάρι την διανόηση που υπάρχει και που γεννιέται στη χώρα μας. Όχι μόνο γιατί ή όταν γίνεται διάσημη, αλλά γιατί είναι αυτή που μπορεί να τραβήξει τον τόπο αυτόν, αλλά και τον άνθρωπο, μέσα στην κινούμενη άμμο. Άνθρωποι σαν τον Αγγελόπουλο δεν μας μαθαίνουν καλό κινηματογράφο. Δεν είναι η μαγική στιγμή μόνο που κρύβει ένα καρέ. Είναι ο ήλιος μέσα από την ομίχλη και η φωνή μέσα από την σιωπή. Αυτά πρέπει να βρούμε, γιατί αλλιώς παραμένουμε στην επιφάνεια. Ο φίλος μου, ο Άκης Καπράνος, έγραψε στο προφίλ του: "Μέρα σκληρού πένθους σήμερα κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει." Όταν αρχίζουν να σπάνε τα θεμέλια, δεν φαίνεται από την αρχή η κατάρρευση. Και αυτό το λέω γιατί πρέπει να σταματήσουμε να συγκινούμαστε από την διασημότητα. Πρέπει να αρχίσουμε να συγκινούμαστε για την χαμένη μας Διανόηση.. Όχι μόνο γι' αυτήν που έχει φύγει, αλλά και γι' αυτήν που είναι εδώ και της αντιστεκόμαστε μέρα με τη μέρα...
