Το όνομά μου είναι Ναταλί ή Ναταλία. Όπως έρχεται στον καθένα. Βαφτίστηκα "Ναταλί- Οραλί". Το πρώτο, επιλογή του πατέρα μου τιμής ένεκεν στη γυναίκα του Λέοντος Τρότσκι, Ναταλία. Άρεσε και στην μαμά μου κι έτσι συμφώνησαν. Το δεύτερο, το "Οραλί", ήταν το όνομα της γιαγιάς μου, της μητέρας της μητέρας μου. 'Ηταν της νονάς της που ήταν Ιταλίδα και την βάφτισε στην Σμύρνη (όχι στη Νέα.. στην παλιά, την ταλαίπωρη..). Το θέμα με το όνομά μου, υπήρξε πάντα περίπλοκο. Κατ' αρχήν , δεν δέχονταν οι ιερείς να με βαφτίσουν διότι τα ονόματα δεν υπήρχαν στο εορτολόγιο. Η νονά μου και γιαγιά μου, η μητέρα του πατέρα μου αυτή τη φορά, τους απείλησε ότι θα πάμε σε άλλη εκκλησία να με βαφτίσουν. Έκαναν μια προσπάθεια, βρήκαν ότι γιορτάζει το όνομα 'Ναταλία' στις 26 Αυγούστου γιατί υπήρξε η Οσία Ναταλία και έτσι βαφτίστηκα. 6 χρονών. Και το αφήνω ασχολίαστο. Γεννήθηκα στο Λονδίνο ως Natalie Symeonidis (παίρνεις το επίθετο της μητέρας μέχρι να τακτοποιηθούν τα χαρτιά) κι αμέσως μετά τις απαραίτητες διαδικασίες, το επίθετο Rassoulis, του πατέρα μου. Οι γονείς μου έμεναν στην Αγγλία δούλευαν εκεί, δεν είχαν κανένα σκοπό να γυρίσουν Ελλάδα, μέχρι που κάποιο καιρό αφού έπεσε η χούντα, το κόμμα (το τροτσκιστικό κόμμα) θεώρησε ότι πια είχε έρθει η ώρα για επαναπατρισμό. Οι γονείς μου αγαπούσαν πολύ το Λονδίνο και έμεναν ήδη αρκετά χρόνια εκεί. Αλλά, αγαπούσαν πολύ και την Ελλάδα και χωρίς να το πολυσκεφτούν, αλλά με βαριά καρδιά, άφησαν πίσω το Λονδίνο και το Άρσεναλ που μέναμε και έτσι ήρθαμε Αθήνα. Εδώ λοιπόν αρχίζει και η ιστορία μου με τ' όνομά μου.
"Πως σε λένε;" με ρωτούσαν. "Ταταλί" έλεγα εγώ (ακόμα έτσι μ' έλεγε ο πατέρας μου), "Ναταλί" εξηγούσαν οι δικοί μου. "Α, Ναταλί-Α" διόρθωναν κάποιοι που το ήξεραν το όνομα. Και εντάξει όταν βρίσκονταν εκείνοι κοντά και έδιναν την εξήγηση. Στο σχολείο όμως, στο Παγκράτι, τους απαντούσα "Ναταλία" και με κοιτούσαν με απορία. "Δηλαδή, Νατάσσα;" με ρωτούσαν. "Όχι" απαντούσα εγώ. "Ναταλία". "Ναι", μου έλεγαν αλλά πως σε βάφτισαν; Αναστασία;" "Όχι" απαντούσα. "Με βάφτισαν 'Ναταλί - Οραλί', από την γυναίκα του Τρότσκι και από την γιαγιά μου. Τους τα έκανα ακόμα χειρότερα. Το "Οραλί" δεν τους απασχολούσε καν. Τους ήταν παντελώς άγνωστο. Το 'Ναταλία' όμως τους ερχόταν κοντά στο 'Νατάσσα' και μου έλεγαν ότι αποκλείεται να βαφτίστηκα έτσι, κάποιο λάθος θα έκανα και το θεωρούσαν σαν υποκοριστικό του 'Νατάσσα'. Αυτά, οι δάσκαλοι, που ήταν και μορφωμένοι άνθρωποι. Να μην διηγηθώ λοιπόν την αντίδραση των παιδιών.
Αφού λοιπόν με κοιτούσαν καλά-καλά με το θέμα του ονόματος και με έβρισαν οι δάσκαλοι που τόλμησα σε μια έκθεση με θέμα την πατρίδα, να γράψω ότι έχω δύο πατρίδες και τους γύρισε το μάτι ανάποδα, άρχισα να γυρνάω στο σπίτι με νεύρα και δεν ήθελα να ξανακούσω τ' όνομα 'Ναταλία' . Η πατρίδα δεν με ένοιαζε τότε. Μετά από χρόνια άρχισε να μου δημιουργείται πρόβλημα από αυτό.
"Δεν θα με ξαναπείτε Ναταλία!" έλεγα συνέχεια στους γονείς μου. "Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το όνομα!". "Και πως θέλεις να σε λέμε;" έλεγαν εκείνοι με μαλακό τρόπο μέχρι να μου φύγει η τσατίλα. "Θα με λέτε 'Αγάπη'!" αποφάσισα, γιατί είχα μια συμμαθήτρια με αυτό το όνομα. Πάλευαν λοιπόν οι δικοί μου να με φωνάζουν και 'Αγάπη' μέχρι να μου περάσει. Περνώντας τα χρόνια, συνήθισα τ΄όνομά μου, ξέχασα το 'Αγάπη', άρχισαν να προσαρμόζονται με το όνομά μου και όταν πήγαινα στην Αγγλία το όνομα αυτό περνούσε απαρατήρητο, αφού το 'Natalie' ήταν ένα συνηθισμένο όνομα.
Ο πατέρας μου, πάντα μου υπενθύμιζε από ποιά γυναίκα είχα πάρει το όνομα αυτό και ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να γράψω τιμητικά ένα βιβλίο για την Ναταλία Τρόϊτσκαγια που ήταν ιδιαίτερη προσωπικότητα και σύζυξ του Τρότσκι, ενός ανθρώπου που σημάδεψε βαθύτατα τον πατέρα μου. Βέβαια, εγώ ούτε στα οχτώ μου, ούτε στα δέκα μου αλλά ούτε και πιο μετά είχα κάποια τέτοια διάθεση να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο. Ήθελα να με αφήσουν να κάνω αυτά που μου άρεσαν εμένα. Στο γυμνάσιο πια, που εννοείται ότι αρχίζει η πολιτική να ξυπνά στις ψυχές των εφήβων, έτρεξα κι εγώ και γράφτηκα στους πρωτοπόρους της ΚΝΕ χωρίς να το πολυσκεφτώ. Α' γυμνασίου ήταν αυτή. Το είπα και στους γονείς μου με περισσή υπερηφάνια, έπαθαν ένα μικρό σοκ, πρώτον, γιατί ήμουν 12 χρονών και δεύτερον γιατί το ΚΚΕ ήταν άλλο πράγμα από τον τροτσκισμό που ο πατέρας μου ανήκε. Ευτυχώς όμως και οι δύο οι γονείς μου ήταν αρκετά χαλαροί λόγω της ηλικίας μου, με μόνη τους ανησυχία τον πιθανό προσυλιτισμό και φανατισμό που μπορεί να με έφερνε σε δύσκολες καταστάσεις. Ευτυχώς, λόγω του ότι δεν είχα όρεξη να τρέχω με την κιθάρα μου και να τραγουδάω στις συναυλίες της ΕΠΟΝ, αλλά γιατί ήμουν πάντα απείθαρχο στις πιέσεις παιδί, έφυγα με ελαφρά βήματα από τους Πρωτοπόρους και μέχρι την γ' γυμνασίου δεν σταμάτησαν να με περιμένουν εξω από το σχολείο για να ξαναπάω. Παρ'όλο βέβαια που αυτό το "Ναταλία", όταν τους εξηγούσα την προέλευσή του και άκουγαν το όνομα "Τρότσκι", δεν ήταν και η καλύτερή τους.
Στο λύκειο πια, καταλάβαινα ότι το Ναταλί-Α, που διόρθωναν όλοι γιατί αυτό κατανοούσαν σαν ελληνικό, ήταν και ένα σλάβικης προελεύσεως όνομα -με λατινική ρίζα βέβαια- με αποτέλεσμα να παρατηρώ ότι όπου Ρωσσίδα και Ναταλία. Δεν ήξερα πια τι να νιώσω, Τη μία μου άρεσε σαν όνομα, το είχα συνηθίσει, και την άλλη ένιωθα σαν..Ρωσσίδα. Και μιλάμε για την Ελλάδα που το "Ναταλί" χωρίς την κατάληξη -α δεν θεωρείτο σωστό. Όλα αυτά μαζί μου δημιούργησαν μια ψυχολογία, που έλεγε και ο Μπιθικώτσης, και άσκησα καινούργιο βέτο. "Ναταλί" έλεγα και αυτές τις ρωσσικές καταλήξεις να τις αφήσετε απ' έξω. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να το χωνέψει, αλλά και αυτή τη φορά μου έκανε το χατήρι. Η μητέρα μου δεν είχε κανένα πρόβλημα είτε έτσι, είτε αλλιώς. Ότι ήθελα εγώ.
Με το Ναταλί τα πήγαινα μια χαρά. Ήταν πιο κοντά στα ευρωπαϊκά και γενικώς δυτικά δεδομένα. Μέχρι που κάποια στιγμή, κάποια γνωστή μας, αρκετά χρόνια μεγαλύτερή μου, μου πρότεινε, μπροστά σε κόσμο, να προσθέσω πάλι αυτήν την κατάληξη -α- στ' όνομά μου γιατί το 'Ναταλί' ακουγόταν σαν Γαλλίδα εταίρα, για να το θέσω εδώ λίγο πιο κόσμια. Ήμουν αρκετά μεγάλη για να τα πάρω εντελώς και να απαντήσω, μπροστά σε κόσμο πάλι ότι προτιμούσα Γαλλίδα εταίρα παρά Ρωσσίδα πλύστρα. Όλοι άρχισαν να τρώνε γρήγορα-γρήγορα για να αποσπάσουν την προσοχή από τον επικείμενο καυγά. Εκείνη δεν συνέχισε γιατί εγώ έβραζα και έβριζα -μέσα από τα δόντια μου γιατί είμασταν καλεσμένοι σε τραπέζι σε εστιατόριο και είμασταν καμμιά τριανταριά άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα μου, ο οποίος όμως ήξερε πως να αποσυμφορίζει τις καταστάσεις. Πάντα λοιπόν αντιμετώπιζα δι'αφορα θέματα με τ΄όνομά μου όσπου ανακάλυπτα ότι όχι μόνο υπήρχαν και άλλες κοπέλες που τις έλεγαν έτσι, αλλά μάλιστα πολλές από αυτές ήταν και μεγαλύτερές μου οπότε με παρηγορούσε ότι ούτε απομονωμένη ήμουν, αλλά και ότι και άλλες πιθανά να τράβηξαν αυτά που τράβηξα και εγώ.
Τα τελευταία χρόνια πια, δεν με ενδιέφερε πως θα άρεσε στον καθένα να με φωνάζει. Είχα πια συμπαθήσει και αγαπήσει το όνομα αυτό, αλλά είχα συμπαθήσει και εξοικειωθεί και με την Ναταλία Τρόϊτσκαγια, σε σημείο που σκεφτόμουν και το βιβλίο. Τώρα ο πατέρας μου δεν είναι εδώ και εγώ έχω μαζί μου το όνομα που εκείνος διάλεξε μαζί με την μαμά μου για μένα και με δένει ακόμα πιο πολύ μαζί του.
Τα υπόλοιπα, είναι μια ιστορία που την σκέφτομαι πια με πλάκα.
[Φωτό] Αγία Ναταλία, Natalia Sedova Trotsky
